Σε παλιότερο σημείωμά μου είχα αναφερθεί στηριγμένος στην παλιότερη αλλά και ευρωπαϊκή εμπειρία τις σκέψεις μου (αντίθετες) σχετικά με τις κινήσεις που γίνονται σε τοπικό επίπεδο για να διεκδικηθεί από τον δήμο Βέροιας το αίτημα για ανακήρυξή του σε «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης»
Επειδή αυτή η κινητικότητα συνεχίζεται, με το σημείωμα αυτό θέλω να προσθέσω ακόμη λίγες «πινελιές», αξιοποιώντας το παράδειγμα της Ελευσίνας και μεταφέροντας τις σκέψεις (μέσω σχετικής ανακοίνωσης) της Λαϊκής Συσπείρωσης Ελευσίνας-Μαγούλας, με την ελπίδα να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα!
Γράφει σχετικά η ανακοίνωση με αφορμή την επίσημη τελετή ανακήρυξης της, στις 5/2
«…Τα φώτα της τελετής έναρξης θα σβήσουν το βράδυ της Κυριακής 5 Φλεβάρη και το μόνο καλλιτεχνικό δρώμενο που θα έχει μείνει, θα είναι «ο χορός των εκατομμυρίων» που ξοδεύτηκαν. Το σύνολο των δαπανών της διοργάνωσης θα ξεπεράσουν το αμύθητο ποσό των 25 εκατ. Ευρώ, εκ των οποίων τα 8,6 εκ. από τα ταμεία του δήμου και αντίστοιχο ποσό από την περιφέρεια. Χρήματα ακόμη θα δοθούν και από το ταμείο ανάκαμψης, το υπερμνημόνιο που βαραίνει το σύνολο των λαών της Ευρώπης. Ο πολιτισμός είναι ένα πανάκριβο εμπόρευμα με μεγάλο κόστος στις «πλάτες» του λαού, ένα εμπόρευμα που πωλείται και αγοράζεται στις τιμές που ορίζει μία κάστα «ειδικών», ιδρυμάτων, γκαλερί, χορηγών και μάνατζερ. Είναι επίσης ο πολιτισμός της επαγγελματικής εξουθένωσης, με ωράρια λάστιχο, εντατικοποίηση και ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Αλλά τι μένει τελικά απ' όλα αυτά;
Παρά τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν από την προηγούμενη και την παρούσα δημοτική αρχή, την Περιφέρεια, τις κυβερνήσεις και τους εκπροσώπους της στην περιοχή, η πλειοψηφία των εκδηλώσεων θα πραγματοποιηθούν είτε σε υπαίθριους ή σε χώρους που νοικιάζονται με επιπλέον κόστος για την διαμόρφωση τους. Οι ελάχιστες υποδομές είναι ημιτελείς και με αβέβαιη την μελλοντική τους χρήση για την κάλυψη των πολιτιστικών αναγκών του λαού που ζει στην πόλη μας. Το εργατικό κίνημα πρέπει να διεκδικήσει, τα όποια κτίρια παραδοθούν ολοκληρωμένα, να μετατραπούν σε κέντρα πολιτισμού που θα φιλοξενούν δραστηριότητες συλλόγων, φορέων και άλλες εκδηλώσεις. Να μη δούμε ξανά τη συνήθη πρακτική που ζήσαμε μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων ή άλλων Πολιτιστικών Πρωτευουσών, όπου αθλητικοί χώροι και άλλες πολιτιστικές εγκαταστάσεις εγκαταλείφθηκαν ή παραδόθηκαν για ιδιωτικά συμφέροντα…
Αυτό που μένει είναι εφήμερες, πολυδάπανες εκδηλώσεις, χωρίς καμία ουσιαστική δική του συμμετοχή, χωρίς καμία προσπάθεια να καλλιεργηθεί η καλλιτεχνική, η νεανική δημιουργία...
Αυτό που μένει είναι ένα άθροισμα εκδηλώσεων, θεαμάτων εντελώς αποκομμένο από όσα συμβαίνουν γύρω μας, αποστασιοποιημένο δηλαδή από όσα διαμορφώνουν τις συνθήκες της ζωής των ανθρώπων. Άλλωστε αυτή είναι η τέχνη που παράγεται και προάγεται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Ο πολιτισμός όμως που θέλουμε εμείς και για τον οποίο αξίζει να παλέψουν σήμερα οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες της Ελευσίνας, ο λαός συνολικά, είναι αυτός που καλλιεργεί τις αξίες της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας.
Είναι ο πολιτισμός και η τέχνη που μας εμπνέουν να παλέψουμε για μια καλύτερη ζωή σύμφωνα με τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες και τις δυνατότητες που έχει δημιουργήσει η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης».
