Η Παναγία του Νόστου, η Μικρασιάτισσα
Η Παναγία του Νόστου, ξεριζωμένη και αυτή από τις προγονικές εστίες του Μικρασιατικού Ελληνισμού, πεταμένη στη θάλασσα για να διασωθεί από τα βέβηλα χέρια των εικονομάχων, λεηλατηθείσα από τους αδίστακτους και αιμοδιψείς Σταυροφόρους της Δύσης και τέλος φορτωμένη στις πλάτες των δυστυχισμένων προσφύγων του 1922, που προσπάθησαν να διασώσουν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, την Παναγιά τους, έφθασε στην Ελλάδα και σήμερα στολίζει με την παρουσία της τους ναούς των προσφυγικών χωριών, πόλεων και μοναστηριών, χαρίζοντάς τους προστασία και ευημερία.
Είναι η Παναγιά μας, Παναγιά της Ελπίδας, της Προσδοκίας και της Νοσταλγίας, που η Παρουσία της διατηρεί στις μνήμες μας τις αδικοχαμένες Πατρίδες.
Είναι η Παναγία του Νόστου.
Παναγία Σιβρισαρίου Μικράς Ασίας
Η ονομασία της εικόνας ήταν »Η ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΓΑΡΦΑΛΙΑΣ» (το όνομα της ιδιοκτήτριας της εικόνας). Ήταν θαυματουργή εικόνα και όποιος ήταν άρρωστος, την έπαιρνε μαζί στο σπίτι του, μέχρι να θεραπευτεί.
Η φήμη της ήταν μεγάλη στην ευρύτερη περιοχή του Σιβρισαρίου και πολλοί Τούρκοι έρχονταν να προσκυνήσουν τη θαυματουργή Μέριεμ – Άνα.
Η Γαρφαλιά, μετά το θάνατό της, άφησε την εικόνα στην κόρη της Μαριάνθη, η οποία ήταν χήρα και αναγκάστηκε να πάει στη Σμύρνη να δουλέψει.
Γι΄ αυτό το λόγο την παρέδωσε στην οικογένεια Μολυνδρή, για να την προσέχουν. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η Μαριάνθη εγκαταστάθηκε στην Καισαριανή, έχοντας μαζί της τη θαυματουργή εικόνα.
Σε μια περιοχή της Αθήνας, η κ. Βιργινία Γκούρα Οικονόμου είχε μια εγγονή, η οποία ήταν βαριά άρρωστη και οι γιατροί δεν της είχαν δώσει ελπίδα. Ένα βράδυ, η κυρία Βιργινία βλέπει στον ύπνο της μια γυναίκα να της λέει : «Πήγαινε στο συνοικισμό Συγγρού (έτσι λεγόταν τότε η Καισαριανή) κι εκεί είναι μια γυναίκα γιατρός, που μόνο αυτή μπορεί να σώσει την εγγονή σας».
Όταν διηγήθηκε το όνειρο στη βοηθό, που είχε για το σπίτι, εκείνη της είπε με δάκρυα στα μάτια: «Κυρία Οικονόμου, είναι μια εικόνα που έχει έρθει από την πατρίδα μας…»
Έστειλε λοιπόν ένα αμάξι να φέρει την εικόνα και μόλις την έβαλαν στο σπίτι, το κοριτσάκι καλυτέρευσε, ώσπου έγινε τελείως καλά.
Τότε η κυρία Βιργινία έντυσε την εικόνα με ασήμι. (Ενώ στο Σιβρισάρι, όσες φορές προσπάθησαν να την ασημώσουν, δεν έπιανε ούτε βίδα, ούτε κόλλα, ούτε καρφί).
Όταν η Μαριάνθη αρρώστησε βαριά, ήθελε να δώσει την εικόνα στον Ηλία Μολυνδρή, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε και την πρόσφερε στην εκκλησία, την Παναγίτσα της Καισαριανής
Παναγία Ατταλειώτισσα
Αττάλειας ή Τσίγγο Παναγιά
Η εικόνα της Παναγίας Ατταλειώτισσας πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή βρίσκονταν στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου της Αττάλειας και είναι πιστό αντίγραφο της Παναγίας του Κύκκου, γι΄ αυτό το λόγο ονομάζεται και Τσίγκο Παναγιά. Η παράδοση αναφέρει ότι η πρωτότυπη εικόνα, που ήταν έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, μεταφέρθηκε από την Αίγυπτο στην Αττάλεια στα πρώτα χριστιανικά χρόνια.
Η πρωτότυπη αυτή Εικόνα, για να προστατευθεί από τις επιδρομές των Σαρακηνών, μεταφέρθηκε στην Κύπρο και από εκεί για περισσότερη ασφάλεια στο αυτοκρατορικό παλάτι της Πόλης..
Γύρω στο 1100 ο διοικητής της Κύπρου μαζί με τον ερημίτη Ησαία πήγαν στην Κωνσταντινούπολη και ζήτησαν την Αγία Εικόνα από τον τότε αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό.
Τα θαύματα που έκανε η Παναγιά, έπεισαν τον αυτοκράτορα να τους παραδώσει την εικόνα μαζί με τα απαιτούμενα χρήματα για την ανέγερση του Μοναστηριού στην Κύπρο, όπου θα ήταν η τελευταία της κατοικία.
Στο μοναστήρι που κτίστηκε στην πλαγιά του όρους Κύκκου και αποτελεί το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό μοναστήρι της Κύπρου, φυλάσσεται μέχρι σήμερα η πρωτότυπη εικόνα της Παναγίας του Κύκκου.
Αναφέρεται επίσης ότι η Βασίλισσα Πλακίλλα, η σύζυγος του αυτοκράτορα Θεοδόσιου Α΄(325-395), της οποίας η μνήμη τιμάται από την εκκλησία μας στις 14 Σεπτεμβρίου, είχε προσφέρει στη θαυματουργή αυτή εικόνα «ιμάτιον πορφυρούν», το οποίο ο Επίσκοπος Ατταλείας κρέμασε σε κεντρικό σημείο του ναού της πόλης.
Το αφιέρωμα αυτό της αυτοκράτειρας υπήρχε στο ναό μέχρι τον 11ο αιώνα και έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Η εικόνα αυτή έκανε πολλά θαύματα και ανάγκασε το Σουλτάνο του Ικονίου να απαλλάξει τους κατοίκους της πόλης από τον κεφαλικό φόρο.
Αλλά και το αντίγραφο της εικόνας του Κύκκου, που δόθηκε στους Ατταλειώτες, έκανε πολλά θαύματα. Τούρκοι και Έλληνες της Αττάλειας γιόρταζαν μαζί την 8η Σεπτεμβρίου την Τζίγκο Παναγιά, ημέρα των Γενεθλίων της.
Μια χρονιά, ξημερώματα της Κυριακής των Μυροφόρων, οι χριστιανοί της πόλης έκαναν αγρυπνία, όταν ξαφνικά κατά τη διάρκεια της λειτουργίας μια εκ γενετής παράλυτη κοπέλα σηκώθηκε από την καρέκλα της και περπάτησε.
Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος οι χριστιανοί αποφάσισαν να γιορτάζουν την Παναγία και την Κυριακή των Μυροφόρων.
Μετά το διωγμό του 1922 0 Ιερέας της Ατταλείας π. Παγκράτιος Τανταλίδης (αδελφός του Μητροπολίτη Πισιδίας Γερασίμου) με τον Παιδονόμο της Ατταλείας Παναγιώτη Χατζηεσμέρη, με πολλές προφυλάξεις την έφεραν στην Ελλάδα.
Εγκαταστάθηκαν στην περιοχή των Σφαγείων της Αθήνας, η οποία μετονομάστηκε αργότερα σε Ταύρο, για να θυμίζει στους Ατταλειώτες τη μεγάλη οροσειρά του Ταύρου, που περιέβαλλε την πατρίδα τους.
Το 1929 έκτισαν περίλαμπρο ναό αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, όπου εναπόθεσαν ευλαβικά τη θαυματουργή εικόνα.
Παναγία η Προυσιώτισσα
Μονής Προυσού Ευρυτανίας
Την περίοδο των εικονομαχιών, γύρω στο 892 μ.X, όταν οι εχθροί της ορθοδοξίας κατέστρεφαν τις Άγιες Εικόνες και εξόντωναν αυτούς που τις λάτρευαν, ένα αρχοντόπουλο από την Προύσα, που είχε στην κατοχή του μια εικόνα της Παναγίας, αποφάσισε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να καταφύγει στην Ελλάδα.
Αφού περιτύλιξε σωστά την εικόνα, αποχαιρέτησε τους οικείους του και με την ευλογία τους ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι για την Ελλάδα.
Περνώντας τα Δαρδανέλια, φθάνοντας στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης, σταμάτησε σε ένα μέρος, για να ξεκουραστεί. Όταν ξύπνησε, διαπίστωσε ότι η εικόνα του, για Χάρη της οποίας έκανε αυτό το ταξίδι, είχε εξαφανιστεί.
Άρχισε να την αναζητεί παντού, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Η εικόνα της Παναγίας χάθηκε για πάντα και αυτός βαθιά απελπισμένος για την απώλειά της συνέχισε το ταξίδι του για την Ελλάδα.
Πολλά χιλιόμετρα μακριά, πάνω σε μια κορυφή των Αγράφων, ένα βοσκόπουλο διέκρινε ένα φωτεινό πυρσό να βγαίνει από μια σπηλιά και να φθάνει μέχρι τον ουρανό. Στην αρχή δεν έδωσε καμία σημασία, το θεώρησε σαν οπτασία, αλλά όταν το παράξενο αυτό φαινόμενο επαναλήφθηκε και άλλες φορές, τότε κατέβηκε στο χωριό του και ειδοποίησε τους συγχωριανούς του. Όλο το χωριό με τον ιερέα ανέβηκαν στο βουνό και μπήκαν μέσα στη σπηλιά, από την οποία έβγαινε ο φωτεινός πυρσός και χάνονταν στον ουρανό.
Έκπληκτοι διέκριναν στη μέση της σπηλιάς να βρίσκεται μια εικόνα της Παναγιάς και μπροστά της να καίει ένας πυρσός. Πήραν με ευλάβεια την εικόνα και την τοποθέτησαν στην εκκλησία του χωριού.
Από το γεγονός της εύρεσης της εικόνας εξ’ αιτίας της παρουσίας του πυρσού, την ονόμασαν στην αρχή Παναγία Πυρσιώτισσα και όταν αργότερα έμαθαν την ιστορία της και τον τόπο καταγωγής της, Προυσιώτισσα.
Εν τω μεταξύ, το αρχοντόπουλο της Προύσας, απελπισμένο για το χαμό της πολυαγαπημένης του εικόνας, έφθασε στην Ελλάδα και μετά λίγο καιρό, μαθαίνοντας για την παρουσία της εικόνας του στα Άγραφα, ταξίδευσε ως εκεί, για να τη συναντήσει.
Ένα βράδυ παρουσιάστηκε στον ύπνο του η Παναγία και του πρότεινε στο μέρος όπου βρέθηκε, να χτίσει ένα μοναστήρι προς τιμή της, να την τοποθετήσει εκεί και να παραμείνει κοντά της, για να την προστατεύει.
Πράγματι το αρχοντόπουλο έκτισε στο χώρο της σπηλιάς το μοναστήρι, τοποθέτησε την εικόνα της Παναγιάς και παρέμεινε εκεί να τη φροντίζει μέχρι το θάνατό του.
Το μοναστήρι της Παναγιάς Προυσιώτισσας θεωρείται ένα από τα πιο σπουδαία προσκυνήματα στον Ελλαδικό χώρο και καθημερινά δέχεται χιλιάδες επισκέπτες, οι οποίοι έρχονται να προσκυνήσουν την ιστορική εικόνα.
Παναγία Θεομάνα
Νέας Κίου Αργολίδας
Η θαυματουργή αυτή εικόνα εικονογραφήθηκε το 1152, όπως μαρτυρεί μια επιγραφή που αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια καθαρισμού της. Η παράδοση αναφέρει ότι ένας καλόγερος από τη Νίκαια, ονομαζόμενος Νικαεύς, τη μετέφερε το 1262 από την Κωνσταντινούπολη στην Κίο και την τοποθέτησε στο ναό της πόλης.
Το έτος 1336 καταστράφηκε ολοσχερώς ο ναός από μεγάλη πυρκαγιά και προς μεγάλη έκπληξη των πιστών, η εικόνα ανασύρθηκε ανέγγιχτη μέσα από τα αποκαΐδια.
Αργότερα τοποθετήθηκε σε ένα ναό, που χτίστηκε πάνω στα ερείπια του προηγούμενου.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μία γυναίκα, η Μάλαμα Μαυρουδή, πήρε την εικόνα και τη μετέφερε στην Καβάλα, όπου δυστυχώς χάθηκε η αργυρόχρυση στολή της.
Όταν οι κάτοικοι Νέας Κίου πληροφορηθήκαν ότι η εικόνα τους, η Παναγία Θεομάνα, βρίσκεται στην Καβάλα, έστειλαν αντιπροσωπεία να την παραλάβουν και να τη μεταφέρουν στη νέα τους πατρίδα.
Γεμάτοι συγκίνηση οι κάτοικοι της Νέας Κίου υποδέχθηκαν την Παναγία τους.
Επιτροπή των κατοίκων με επικεφαλής τον Αρχιμανδρίτη Νίκανδρο παρέλαβαν την εικόνα από το σιδηροδρομικό σταθμό του Άργους και τη μετέφεραν στη Νέα Κίο, όπου την υποδέχτηκαν γονατιστοί, με ψαλμωδίες και δάκρυα.
Στεγάσθηκε προσωρινά στην εκκλησία της κωμόπολης και αργότερα ο Κιώτης εφοπλιστής Απόστολος Πεζάς έκτισε καλλιμάρμαρη εκκλησία, όπου η Θεομάνα στεγάσθηκε μόνιμα.
Έκτοτε πλήθος πιστών συρρέει στη Νέα Κίο, για να προσκυνήσει τη Χάρη της.
