Η εκτέλεση του Κωνσταντίνου, ενός νέου ανθρώπου και πατέρα στην πατρίδα του την Ήπειρο ήταν προμελετημένη, προσχεδιασμένη πολιτικά και επιχειρησιακά.

Οι στόχοι εμφανείς.

Τον εκτέλεσαν όπως έσφαζαν και εκτελούσαν τους Έλληνες στην Πελοπόννησο το 1770, στην Παραμυθιά το 1943.

Οι εδώ κεμαλοφασιστκές, οθωμανολάγνες γιάφκες κάλυψαν, υποστήριξαν, νομιμοποίησαν την προμελετημένη επιχείρηση δολοφονίας.

Με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούσα οι εκτελεστές ΝΑΖΙ και οι φασίστες για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματά τους στην Κάνδανο, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Κομένο, τον Χορτιάτη, τους Πύργους, το Δομένικο.

Αυτές οι κρατικοδίαιτες, υπότροφες γιάφκες, οι εκπρόσωποί τους δηλώνουν «αριστεροί», «κεντροαριστεροί», «προοδευτικοί». Όχι ΝΑΖΙ-φασίστες. Όχι τα προηγηθέντα οθωνανο-βαλκανικά ονόματά τους.

Ήρθε στη μνήμη μου η εικόνα ενός Αλβανού ληστή ο οποίος για να αποφύγει την σύλληψη κατέλαβε ένα λεωφορείο και απειλούσε τους πάντες. Η ελληνική αστυνομία δεν τον εκτέλεσε. Τον συνόδευσαν από την Αττική έως τα σύνορα. Έως το λημέρι του. Ήταν νομίζω αρχές του 2000.

Τα παραδείγματα όμως είναι πολλά, πάρα πολλά. Άπειρα. Επομένως είναι άπειρες οι συγκρίσεις.

Δύο διαφορετικοί κόσμοι.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβαρύνεται  με τις χρόνιες και συνεχιζόμενες αλβανικές παθογένειες. Αρκετά.

                                                                     Μιχάλης Χαραλαμπίδης.