"ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ;" - άρθρο του Γρηγόρη Γιοβανόπουλου

Πρόσφατα έγινε γνωστό πως (για να μην κουράζονται οι μαθητές κάποιων Λυκείων όπως δήλωσε το Υπουργείο) αφαιρέθηκε από την ύλη το κεφάλαιο που μιλά για τον Μακεδονικό Αγώνα. Το γεγονός αυτό όπως βέβαια ήταν φυσικό, προκάλεσε αντιδράσεις αλλά το ΥΠΠΕΘ απτόητο «κατακεραύνωσε» τους διαφωνούντες χαρακτηρίζοντάς τους «όψιμους Μακεδονομάχους» και δήλωσε πως για να μην γίνονται άσκοπες επαναλήψεις αφαιρέθηκε το «μικρό» αυτό κεφάλαιο μιας και τον Μακεδονικό αγώνα έχουν διδαχθεί οι μαθητές στην Γ’ Γυμνασίου και αυτό μάλλον κρίνεται αρκετό.

Στο βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Γυμνασίου «ΝΕΟΤΕΡΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» στην ενότητα 22, ο Μ. Αγώνας διδάσκεται σε μια υποπαράγραφο περίπου 25 γραμμών με ελάχιστες αναφορές έστω στα βασικά γεγονότα ή στους σημαντικούς πρωταγωνιστές.

Γίνεται πλέον φανερό πως αυτοί που παίρνουν πλέον τις αποφάσεις επιχειρούν αργά αλλά σταθερά να επιβάλλουν την δική τους ιδεοληπτική αντίληψη για την Ιστορία.

Δεν ξέρω , ή δεν θέλω να δεχτώ πως όλα αυτά είναι στα πλαίσια ενός σχεδίου που καταστρώθηκε έτσι ώστε καθετί που ενοχλεί το γειτονικό κρατίδιο ή καλύτερα την «Κυβερνώσα Αριστερά» να απαλείφεται , αλλά θα έπρεπε αυτό να μην είναι μονόπλευρο έτσι ώστε να απαλείφονται και αυτά που ενοχλούν την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού , όπως επί παραδείγματι η αναφορά σε «Μακεδονική» Εθνότητα, «Μακεδονική» γλώσσα , «Μακεδόνες» του Αιγαίου κ.α.

Για όσους βέβαια ασχολούνται έστω στοιχειωδώς με την Ιστορία είναι γνωστός ο απλοϊκός και μεροληπτικός τρόπος που προσεγγίζουν τα ιστορικά γεγονότα. Δεν πιστεύουν στην έννοια του έθνους , ή της πατρίδας ή της θρησκείας θεοποιώντας οτιδήποτε «εξάγονταν» από τους «ινστρούχτορες» εξ Ανατολών. Σε προηγούμενο άρθρο είχα παραθέσει τα κείμενα τα οποία αντιμετωπίζονται ως Ευαγγέλια από τους (υποτίθεται) προοδευτικούς κύκλους της πολιτικής ζωής της χώρας. Όταν όμως οι άλλες χώρες προβάλλουν με φανατισμό τα εθνικά τους θέματα οι ίδιοι άνθρωποι συγκαταβατικά τους δικαιώνουν αντιπολιτευόμενοι την πατρίδα τους. Ας είναι όμως ,όταν έρθει η ώρα του κυρίαρχου λαού θα τους κατατάξει εκεί που αρμόζει στους επιλήσμονες της ιστορικής αλήθειας, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Τι ήταν όμως αυτός ο Μακεδονικός αγώνας και γιατί ενοχλεί η επίκλησή του και η διδασκαλία του; Ποιοι ήταν οι τότε αντίπαλοι, τι πίστευαν , τι επιχειρούσαν να πετύχουν, ποιοι οι «ευκαιριακοί» σύμμαχοι , ποιο ήταν το πολιτικό και εθνικό διακύβευμα;

Η πορεία κάθε έθνους είναι ανάλογη με την καθαρότητα και το βάθος της μνήμης του. Από τα επιτεύγματα αλλά και τα σφάλματα του παρελθόντος αντλεί τη γνώση αλλά και την ιστορική του αποστολή . Για τους Έλληνες αυτό σημαίνει τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειες του έθνους από το Ομηρικά χρόνια μέχρι σήμερα. Αυτός ο ιδεαλισμός είναι που δημιούργησε το μεγαλείο του Μακεδονικού Αγώνα γιατί αυτός ενέπνευσε τους πρωταγωνιστές του να επιχειρήσουν και με τίμημα τη ζωή τους να ελευθερώσουν τα μέρη που ζούσαν υπόδουλοι για αιώνες στις προαιώνιες πατρίδες τους συμπαγείς Ελληνικοί πληθυσμοί.

Οι Μακεδόνες ποτέ δεν δέχτηκαν την Οθωμανική σκλαβιά . Οι απόγονοι του λαού που κατέκτησε όλη την Ασία , αυτοί που πάντα ήταν η «ασπίδα» της Ελλάδας, που «δικαιούνται μεγάλης τιμής» κατά τον ιστορικό Πολύβιο , με όπλα τις μνήμες και τις παραδόσεις των αρχαίων Μακεδόνων, του Φιλίππου ,του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οχυρωμένοι στα «ευλογημένα» (κατά τον Πατρο-Κοσμά) και απάτητα βουνά της Μακεδονίας ,θα αντισταθούν στους Ασιάτες κατακτητές και μεταξύ 1444- 1449 σε συνεργασία με τους Νότιους Έλληνες των οποίων ηγούνταν ο θρυλικός «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» , Κωνσταντίνος Παλαιολόγος , θα επιχειρήσουν να απωθήσουν τους Τούρκους. Αργότερα με την αντιστασιακή τους δράση θα αναγκάσουν τους κατακτητές να δημιουργήσουν τα πρώτα αρματολίκια στον Όλυμπο με Αρματολό κάποιον Καρά Μιχάλη. Τα απομνημονεύματα του Κασομούλη δίνουν πολύτιμες πληροφορίες για την κλεφτουριά της Μακεδονίας αλλά και την αρματολική παράδοση της περιοχής.

Κατά την επανάσταση του 1821 οι Μακεδόνες μετά την καταστροφή της Νάουσας θα συνεχίσουν τον αγώνα στη Νότια Ελλάδα και κάτω από εμπνευσμένους αρχηγούς θα δοξάσουν το όνομά τους και το όνομα της Μακεδονίας. Μάλιστα οι Μακεδόνες από την κεντρική Μακεδονία ,το Ρουμλούκι, τη Χαλκιδική , το Βέρμιο , τα Πιέρια με αρχηγό το Στρατηγό Καρατάσο θα είναι οι πρώτοι που θα ταπεινώσουν τα τάγματα του Ιμπραήμ Πασά.

Παρόλα αυτά η Μακεδονία δεν θα συμπεριληφθεί στο ελεύθερο μικροσκοπικό ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε μετά από ποταμούς αίματος μετά από αγώνες 10 περίπου ετών. Το κράτος αυτό ήταν βέβαια πνευματικό παιδί του Διαφωτισμού αλλά και του Ρομαντισμού και του Εθνικισμού . Από αυτά τα κινήματα θα προκύψει το κίνημα που θα αποτελέσει την κυρίαρχη πολιτική του Ελληνικού κράτους μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η Μεγάλη Ιδέα .

Στις 14 Ιανουαρίου του 1844 ο Πρωθυπουργός Κωλέττης στη συνεδρίαση της Βουλής για το Σύνταγμα θα πει: «Διά την γεωγραφικήν της θέσιν η Ελλάς είναι το κέντρον της Ευρώπης· ισταμένη, και έχουσα εκ μεν δεξιών την Ανατολήν, εξ αριστερών δε την Δύσιν, προώρισται, ώστε διά μεν της πτώσεως αυτής να φωτίση την Δύσιν, διά δε της αναγεννήσεως την Ανατολήν. Το μεν πρώτον εξεπλήρωσαν οι προπάτορες ημών, το δε δεύτερον είναι εις ημάς ανατεθειμένον· εν τω πνεύματι του όρκου τούτου και της μεγάλης ταύτης ιδέας είδον πάντοτε τους πληρεξουσίους του έθνους να συνέρχωνται διά να αποφασίσωσιν ουχί πλέον περί της τύχης της Ελλάδος, αλλά της ελληνικής φυλής».

Έτσι η «μεγάλη Ιδέα» θα γίνει το όχημα με το οποίο ο Ελληνισμός θα προσπαθήσει να πετύχει την εθνική του ολοκλήρωση , το όχημα που θα τον ταξιδεύει στις αλύτρωτες περιοχές ,στη Μακεδονία , στην Ήπειρο, στην Πόλη , στη Μικρασία , στον Πόντο.

Όταν στα 1854 κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου ξέσπασε επανάσταση στη Μακεδονία , οι Μακεδόνες της Νότιας Ελλάδας με αρχηγό τον Τσάμη Καρατάσο εισέβαλαν στη Μακεδονία και σε συνεργασία με τους ντόπιους αγωνιστές του Θ. Ζιάκα προσπάθησαν να απελευθερώσουν τη Μακεδονία αλλά η υπεροχή σε άνδρες του Οθωμανικού στρατού και η εχθρική στάση Αγγλίας και Γαλλίας οδήγησαν σε αποτυχία το εγχείρημα και οι επαναστάτες επέστρεψαν στην ελεύθερη Ε λλάδα.

Το 1878 και ενώ ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος έγερνε προς το μέρος της Ρωσίας και αυτή ετοιμαζόταν να δημιουργήσει τη «Μεγάλη Βουλγαρία» ,έτσι ώστε να έχει ανενόχλητα έξοδο στο Αιγαίο , οι Μακεδόνες εξεγείρονται με κέντρο το Λιτόχωρο υπό τον Επίσκοπο Κίτρους Νικόλαο Λούση και τον οπλαρχηγό Βαγγέλη Χοστέβα , και προωθούνται στον Κολινδρό όπου μετά από ατυχή περιστατικά και αψιμαχίες η εξέγερση θα ατονήσει, πετυχαίνοντας όμως να καταδείξει την αντίθεση των Μακεδόνων στη Βουλγαρική προσάρτηση. Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στα ονόματα των εθελοντών θα διαπιστώσει πως οι περισσότεροι κατάγονται από τα χωριά του Ρουμλουκιού.

Η ματαίωση όμως της εφαρμογής της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου θα βάλει σε άλλη βάση το «Μακεδονικό Ζήτημα» που είχε δημιουργηθεί με την ίδρυση της «Εξαρχίας» , της εκκλησίας που το Οικουμενικό Πατριαρχείο κήρυξε «Σχισματική» στην «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (1872)» καταδικάζοντας τον εθνοφυλετισμό .Το ακριβές κείμενο της απόφασης που εκδόθηκε στις 29 Αυγούστου 1872,έχει ως εξής: «Ἀποκηρύττομεν κατακρίνοντες καί καταδικάζοντες τόν φυλετισμόν, τουτέστιν τάς φυλετικάς διακρίσεις καί τάς ἐθνικάς ἔρεις καί ζήλους καί διχοστασίας ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία… Τούς παραδεχομένους τόν τοιοῦτον φυλετισμόν καί ἐπ΄ αὐτῷ τολμώντας παραπηγνῦναι καινοφανείς φυλετικάς παρασυναγωγάς κηρύττομεν, συνωδᾷ τοῖς Ἱεροῖς Κανόσιν, ἀλλοτρίους τῆς μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί αὐτό δή τοῦτο σχισματικούς.

Επομένως τους αποσχίσαντας εαυτούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ίδιον θυσιαστήριον πήξαντας και ιδίαν φυλετικήν παρασυναγωγήν συστησαμένους, ήτοι τους προκαθαιρεθέντας και αφορισθέντας Βουλγάρους αρχιερείς, ονομαστί, και τους υπ΄ αυτών χειροτονηθέντας, ή μετ΄ αυτών συμπράττοντας και κοινωνούντας, και τους αποδεχομένους ως κυρίας και κανονικάς τας πράξεις αυτών και ιεροτελεστίας, κληρικούς τε και λαϊκούς, η σύνοδος κηρύττει σχισματικούς και αλλοτρίους της του Χριστού Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Εύχεται δε η Σύνοδος όπως οι αποσχίσαντες εαυτούς και επί τη του φυλετισμού δόξη την παρασυναγωγήν αυτών πήξαντες, ματανοήσαντες και ανανήψαντες, προσέλθωσι τη Εκκλησία».

Οι Βούλγαροι θα προσπαθήσουν να προσεταιριστούν εκείνους τους Μακεδόνες που είχαν υιοθετήσει ένα Σλαβογενές γλωσσικό ιδίωμα , ονομάζοντάς τους Μακεδόνες ενός Μακεδονικού « Έθνους» το οποίο έπρεπε να αυτονομηθεί (και να προσαρτηθεί αργότερα στη Βουλγαρία , όπως η Ανατολική Ρωμυλία).

Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ πως με το συνέδριο του Βερολίνου (1878) και τη Συμφωνία της Κωνσταντινούπολης (1881) η Θεσσαλία και η περιοχή της Άρτας ενσωματώθηκαν στο Ελληνικό Βασίλειο. Έτσι η Μακεδονία θα συνορεύει πλέον Βόρεια με τη Βουλγαρία (η οποία το 1885 πραξικοπηματικά θα προσαρτήσει την αυτόνομη περιοχή της Ανατολικής Ρωμυλίας και Νότια με την Ελεύθερη Νότια Ελλάδα της οποίας για αιώνες όπως προείπαμε θα υπάρξει ασπίδα και προστάτιδα.

Έτσι ο πρώιμος μακεδονικός αγώνας μπαίνει σε νέα φάση. Ο Βούλγαροι θα ιδρύσουν νέες επισκοπές και νέα σχολεία αλλά ο Ελληνισμός θα αντισταθεί σταθερά καθώς κατέχει τα πρωτεία στα «αόρατα όπλα» της Παιδείας και του πολιτισμού. Το Μοναστήρι , η Στρώμνιτσα, η Γευγελή, το Μελένικο στα σύνορα της Μακεδονίας , τα Γρεβενα,, η Κοζάνη, η Σιατιστα, το Τσοτύλι , η Καστοριά , οι Σέρρες , η Θεσσαλονίκη γίνονται τα ερείσματα του Ελληνισμού διατρανώνοντας την Ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Η προσπάθεια λοιπόν αυτή δεν θα αποδώσει τα επιθυμητά κέρδη στους Βούλγαρους και έτσι θα αποφασίσουν να μεταχειριστούν τη μέθοδο της βίας και της τρομοκρατίας κυρίως απέναντι στους σλαβόφωνους Έλληνες , αυτούς που αποκαλούν οι ίδιοι Γραικομάνους. Συγκροτούνται ένοπλα σώματα με φανατικούς εξαρχικούς και επικεφαλής Βούλγαρους αξιωματικούς οι οποίοι από το 1895 αρχίζουν τις επιδρομές εναντίον των πατριαρχικών χωριών σκοτώνοντας , βασανίζοντας και τρομοκρατώντας τους πληθυσμούς , στοχεύοντας κυρίως τους ιερείς , Δασκάλους , Προκρίτους , τα παραδοσιακά δηλαδή στηρίγματά του Ελληνισμού ανέκαθεν.

Αλλά ποια είναι η διεκδικούμενη περιοχή ; Ποια είναι η Μακεδονία που ως πολύφερνη νύφη διεκδικείται από Έλληνες, Βούλγαρους , Σέρβους , Ρουμάνους , Τούρκους, Αυστριακούς; Με ποια ιστορικά διαπιστευτήρια αυτά τα έθνη διεκδικούν την κοιτίδα του Φιλίππου και του Μ. Αλεξάνδρου;

Και βέβαια ποιο είναι το εδαφικό αυτό κομμάτι; Εκτείνονταν άραγε προς Βορράν στα όρια της σημερινής FYROM; Γιατί όταν το 1944 ο Γιόζιπ Μπροζ Τίτο δημιούργησε την Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας , ο πληθυσμός της εκπαιδεύτηκε να θεωρεί όλη τη FYROM ,Μακεδονία ,που της ανήκουν και όλα τα εδάφη της Ελληνικής (της πραγματικής) Μακεδονίας. Το γεγονός πως μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο η περιοχή ονομάζονταν VARDARSKA BANOVINA μάλλον δεν τους ενδιαφέρει πλέον.

Δεν ήταν , ούτε βέβαια υπήρξε ξεκάθαρα αυτονόητος ο γεωγραφικός προσδιορισμός του Μακεδονικού χώρου. Οι πληροφορίες για την οριοθέτησή του στηρίζονταν είτε στα γραφόμενα του Στράβωνα και άλλων αρχαίων γεωγράφων ( με ότι αυτό συνεπάγεται) , είτε ξένων περιηγητών και λογίων οι οποίοι ανάλογα με τις πολιτικές ή διπλωματικές επιδιώξεις των χωρών τους παρουσίαζαν τα σύνορα αλλά και τους ανθρώπους που κατοικούσαν στη Μακεδονία όπως τους βόλευε. Ακόμα και ο Henry Noel Brailsford στο βιβλίο του «Μακεδονία, οι φυλές της και το μέλλον τους» παρόλη τη διάθεση προώθησης της αγγλικής πολιτικής στα Βαλκάνια που αποσκοπούσε στην απόσπαση της Βουλγαρίας από την επιρροή της Ρωσίας και τη συνακόλουθη εύνοια προς τους «Βουλγαρόφωνους χωρικούς της Μακεδονίας που ευελπιστεί ότι μπορούν να ζήσουν καλύτερα σε μια αυτονομημένη Μακεδονία»…… γράφει για των γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας.

« Ο ίδιος ο όρος Μακεδονία είναι από μόνος του παραπλανητικός , μια και δεν υπάρχει διοικητική περιοχή που να ανταποκρίνεται είτε στη σύγχρονη Μακεδονία των Βουλγάρων (sic) εξεγερμένων , είτε στην αρχαία Μακεδονία των Ελλήνων. Η Μακεδονία περιορίζεται σε τρία Βιλαέτια (επαρχίες) που δεν αντιστοιχούν σε καμιά φυσική διαίρεση , είτε φυλετική , είτε γεωγραφική».

Ο ιστορικός Γιάννης Κολιόπουλος προσπαθώντας να συμπυκνώσει τα προβλήματα οριοθέτησης του χώρου υποστήριξε: « Η Μακεδονία , η αρχαία ιστορικά χώρα όσο και η νεότερη γεωγραφική περιοχή που είναι γνωστή με αυτή την ονομασία , υπήρξε μία από τις πολυσυζητημένες ίσως χώρες του κόσμου. Επί δύο και πλέον αιώνες από τότε που οι αντιπρόσωποι της επαναστατημένης Γαλλίας εισήγαγαν στη δυτική νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα τις ιδέες και τα συνθήματα που τροφοδότησαν ενίοτε τον εθνικισμό , η αρχαία ελληνική χώρα υπήρξε αντικείμενο ερευνών αλλά και μυθοπλασίας από αρχαιολόγους , ιστορικούς , εθνολόγους , γεωγράφους και ανθρωπογεωγράφους , δημοσιογράφους και πολιτικούς».

Προς επίρρωση των προηγουμένων ,να αναφέρω πως την Άνοιξη του 335 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος σε εκστρατεία κατά των βόρειων βαρβαρικών φυλών Γετών , Τριβαλλών και Ιλλυριών κατέλαβε όλη την περιοχή μέχρι το Δούναβη τον οποίο και πέρασε για να εκμηδενίσει τους Γέτες που είχαν οχυρωθεί εκεί. Ακολούθως στράφηκε Νοτιοδυτικά και κατενίκησε τους Ταυλάντιους και τους Ιλλυριούς στην πόλη Πήλιον . Θα έπρεπε λοιπόν να συμπεριλαμβάνονται και αυτές οι περιοχές στην Αρχαία Μακεδονία;;;

Για τους Πανσλαβιστές όμως της Βουλγαρίας όλα αυτά δεν είχαν καμιά σημασία

Στις 23 Οκτωβρίου του 1893 στο σπίτι του Χρήστο Μπαταντζίεφ στη Θεσσαλονίκη ο Χρήστο Τατάρτσεφ, ο Ντάμε Γκρούεφ, ο Πέρε Ποπάρσωφ και ο Ιβάν Χατζηνικολώφ θα ιδρύσουν την «Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση» (ΕΜΕΟ), ή «Βάτρεσνα Μακεντόνσκα Οντρίνσκα Ρεβολιουτσιόνα Οργκανιζάτσια» (ΒΜΡΟ) , με σκοπό αρχικά την αυτονόμηση της περιοχής από την Οθωμανική κυριαρχία και στη συνέχεια την ένωσή της με τη Βουλγαρία. Η οργάνωση προέταξε το σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες» και ευαγγελίζονταν την αυτονομία και το μοίρασμα της γης στους κατοίκους. Όπως ήταν φυσικό το σύνθημα αυτό συγκίνησε μεγάλο μέρος του πληθυσμού που αρχικά είδε με θετική ματιά την οργάνωση . Το Βουλγαρικό κράτος όμως για να έχει την πλήρη πρωτοβουλία στην περιοχή θα ιδρύσει το 1895 μια άλλη οργάνωση το «Ανώτατο Μακεδονικό κομιτάτο» (Βερχόβεν Κομιτέτ) το οποίο υπαγόταν απευθείας στη Βουλγαρική Κυβέρνηση και είχε τον ίδιο στόχο , δηλαδή την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία.. Πραγματικός αρχηγός της Βερχόβεν Κομιτετ ήταν ο Στρατηγός Ιβάν Τσόντσεφ προσωπικός φίλος του Τσάρου της Βουλγαρίας Φερδινάνδου. Στην ιδρυτική διάσκεψη της «Βερχόβεν Κομιτέτ» πήρε μέρος και αντιπροσωπεία του Κομιτάτου της Θεσσαλονίκης και διατρανώθηκε ο συντονισμός των δύο οργανώσεων με βάση τον επιδιωκόμενο σκοπό της τελικής προσάρτησης του Μακεδονικού χώρου στο Βουλγαρικό Βασίλειο. Αργότερα βέβαια η οργάνωση της Θεσσαλονίκης προσέθεσε τον διευκρινιστικό τίτλο «Τσεντράλ Κομιτέτ» προσπαθώντας να δείξει τη διαφοροποίησή της από τους Βερχοβιστές ,αλλά ο απλός λαός ελάχιστα τους ξεχώριζε . Τους θεωρούσε όλους Βούλγαρους. Η αλήθεια είναι πως Τσεντραλιστές και Βερχοβιστές είχαν αρχικά χαλαρό ανταγωνισμό αλλά αργότερα σημειώθηκαν και συγκρούσεις συμμοριών και δολοφονίες στελεχών και των δύο οργανώσεων .

Βέβαια οι συμμορίες και των δύο οργανώσεων με αρχηγούς είτε ντόπιους Βούλγαρους οπλαρχηγούς είτε κυρίως Βουλγαρους αξιωματικούς με όπλα τη βία , την τρομοκρατία , τον καταναγκασμό , τις δολοφονίες αναγκάζουν τους κατοίκους των χωριών να δηλώσουν πίστη στην Εξαρχία, έτσι ώστε να ιδρυθούν επισκοπές και Σχολεία που θα προωθούν τον εκβουλγαρισμό των γηγενών και κυρίως των «Γραικομάνων». Η δράση όμως φέρνει αντίδραση και από το καλοκαίρι του 1896 δημιουργούνται τα πρώτα ελληνικά σώματα που δρουν στη Μακεδονία με αρχηγούς τον Μπρούφα , τον Βερβέρη , τον Παπαδήμο , τον Βελέντζα , τον Σαράντη , τον Γούλα Γκρούτα κ.α. με συνολική δύναμη 400 περίπου ανδρών. Όλοι αυτοί οι πρώιμοι Μακεδονομάχοι χωρισμένοι σε ομάδες των 60 -80 ανδρών πέτυχαν να κυριαρχήσουν στην περιοχή από την Πίνδο ως τον Αξιό αποκαθιστώντας την επικοινωνία μεταξύ Μοναστηρίου και Ρουμλουκιού όπως σημειώνει ο γνωστός Γάλλος Ομηριστής V. Berard ο οποίος περιηγήθηκε εκείνη την εποχή στη Μακεδονία.

Στις 20 Οκτωβρίου 1896 έγινε στις περισσότερες πόλεις και κωμοπόλεις της Μακεδονίας το μνημόσυνο των πρώτων πεσόντων Μακεδονομάχων οι οποίοι ήταν ως επί το πλείστον ντόπιοι και Δυτικομακεδόνες.

Δυστυχώς ο ατυχής όσο και ανόητος πόλεμος του 1897 ανέκοψε την νικηφόρα πορεία των Ελλήνων της Μακεδονίας καθώς καταρράκωσε το εθνικό φρόνημα και το ηθικό των Μακεδόνων αλλά και όλου του Ελληνικού έθνους.

Πάλι όμως από τη Μακεδονία θα προέλθει η σπίθα εκείνη που θα κινητοποιήσει τις αστείρευτες δυνάμεις του Ελληνισμού. Ίων Δραγούμης και Γερμανός Καραβαγγέλης είναι τα ονόματα αυτών που θα αναλάβουν να αφυπνίσουν και τους υπόδουλους Έλληνες αλλά και το Ελληνικό κράτος που φοβισμένο από την ήττα του 1897 αδρανεί χαρακτηριστικά. Τα πρώτα σώματα όμως υπό τον Καπετάν Κώτα και τον Βαγγέλη Νικολάου Στρεμπενιώτη οργανώνονται και αναλαμβάνουν να στηρίξουν τον Ελληνισμό. Οι Έλληνες της Μακεδονίας έδωσαν πολλούς αγώνες και πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος από το 1897 έως το 1904 που θα αρχίσει πλέον δειλά αλλά σταθερά το ελεύθερο Ελληνικό κράτος να στηρίζει έμπρακτα τη Μακεδονία.

Ο Μακεδονομάχος Αξιωματικός Αθανάσιος Σουλιώτης – Νικολαΐδης αναφέρει σχετικά « Μόνο μεταξύ του 1897 και του 1904 , περισσότεροι από επτακόσιους Μακεδόνες εσκοτώθηκαν για την ελληνική ιδέα».

Στις 9 Μαρτίου 1904 μια τετραμελής ομάδα Ελλήνων αξιωματικών ,αποτελούμενη από τους Λοχαγούς Αλέξανδρο Κοντούλη και Αναστάσιο Παπούλα , τον Υπολοχαγό Γεώργιο Κολοκοτρώνη και τον Ανθυπολοχαγό Παύλο Μελά, συνοδευόμενη από τους Ευθύμιο Καούδη, Γεώργιο Περάκη , Απόστολο Τράγα και Γεώργιο Δικώνυμο- Μακρή οι οποίοι ήταν μέλη του πρώτου σώματος που στάλθηκε το 1903 στον Καραβαγγέλη , περνά τα σύνορα και μπαίνει στη Μακεδονία με σκοπό να ερευνήσει την κατάσταση και να κάνει προτάσεις για τον τρόπο διεξαγωγής του αγώνα. Οι τέσσερις αξιωματικοί εκτέλεσαν την αποστολή τους και κατέθεσαν τις προτάσεις τους . Άσχετα αν υπήρξε μια διαφωνία για τον τρόπο συγκρότησης των σωμάτων ,η απόφαση για δημιουργία αντάρτικων ομάδων και την ένοπλη αντιπαράθεση με τα Βουλγαρικά σώματα, είχε παρθεί

Το αποκορύφωμα όμως θα έρθει όταν στις 13 Οκτωβρίου 1904, ο Παύλος Μελάς θα σκοτωθεί στο χωριό Στάτιστα (σημ. Μελάς) μετά από σύγκρουση με τουρκικό απόσπασμα. Σε μικρό χρονικό διάστημα η απήχηση του θανάτου ενός ευπατρίδη νεαρού αξιωματικού ,ο οποίος εγκατέλειψε τη σιγουριά και τις ανέσεις της μεγαλοαστικής κοινωνίας, στην οποία ανήκε ,για να αγωνιστεί και τελικά να θυσιαστεί για τη σωτηρία της Μακεδονίας , υπήρξε πρωτοφανής.

Πολλοί αξιωματικοί προσφέρθηκαν εθελοντικά να πολεμήσουν στη Μακεδονία και η ελληνική Κυβέρνηση αποφάσισε να στηρίξει έμπρακτα τον αγώνα κατά της Εξαρχία ς και των Βούλγαρων Κομιτατζήδων. Κωνσταντίνος Μαζαράκης , Γεώργιος Τσόντος –Βάρδας ,Δημήτριος Κάκκαβος, Αλέξανδρος Οθωναίος , Ιωάννης Δεμέστιχας, Σαράντος Αγαπηνός , Βασίλειος Σταυρόπουλος, Μιχάλης Αναγνωστακος και δεκάδες άλλοι αξιωματικοί έσπευσαν στη Μακεδονία και έδωσαν νικηφόρα τον αγώνα για την προστασία του Ελληνισμού.

Φαινομενικά αυτός ο «περίεργος, ανορθόδοξος , πολυαίμακτος και άγριος» εκείνος αγώνας έληξε όταν στις 24 Ιουλίου 1908 ο Σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ δέχτηκε την εφαρμογή του Συντάγματος (Χουριέτ).

Ουσιαστικά βέβαια δεν έληξε ποτέ καθώς η Βουλγαρία αρχικά αλλά και η Σερβία αργότερα θα διεκδικούν τη Μακεδονία και την Πρωτεύουσά της τη Θεσσαλονίκη.

Τη Θεσσαλονίκη θα διεκδικεί και η μακρινή Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία ως πύλη για τη Μεσόγειο μιας και ελέγχει το εμπόριο και τους σιδηροδρόμους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας . Την κίνηση αυτή καλοβλέπουν και οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης που αποτελούν και την πολυπληθέστερη πληθυσμιακή ομάδα.

Οι Βαλκανικοί πόλεμοι θα δώσουν μια στρατιωτική λύση στο θέμα καθώς η Ελλάδα θα ενσωματώσει το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας ενώ η ηττημένη Βουλγαρία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα χάσει και την έξοδο στο Αιγαίο που επεδίωκε διακαώς από την εμφάνιση του Πανσλαβιστικού κινήματος και μετά.

Από το 1919 και μετά η νεοϊδρυθείσα Κομιντέρν ενώ αρχικά θα δηλώνει πως ο εθνικισμός και τα εθνικά κινήματα είναι εμπόδια στην ταξική συνειδητοποίηση των εργατών , από το 1923 αποφασίζει πως τα εθνικά κινήματα μπορούν να αποτελέσουν σύμμαχο του εργατικού κινήματος στον αγώνα για την εργατοαγροτική επανάσταση και ενσωματώνει πλήρως το VMRO. (Δηλαδή όπως λέει ο θυμόσοφος Ελληνικός λαός : «Με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω» .

Η Σκυτάλη του Μακεδονικού θα περάσει από το 1944 στη Γιουγκοσλαβία καθώς ο Γιόζιπ Μπροζ Τίτο θα ονομάσει το Νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας «Μακεδονία» προσπαθώντας να αφαιρέσει την επιρροή της Βουλγαρίας στην περιοχή και με έναν ιδιότυπο αναθεωρητισμό θα επιδιώκει σταθερά να θέτει «Μακεδονικό ζήτημα» κυρίως στις σχέσεις του με την Ελλάδα. Μάλιστα μετά τη ρήξη Τίτο –Στάλιν το 1948 η Ελλάδα «αναγκάστηκε» από τους Υπερατλαντικούς της συμμάχους να αφήνει αναπάντητες τις προκλήσεις και εν τέλει να προσεγγίσει διπλωματικά τη Γιουγκοσλαβία άσχετα αν αυτή επέμενε στις θέσεις της για «Μακεδονικό ζήτημα» που για την Ελλάδα ήταν ανύπαρκτο.

Σήμερα οι ίδιοι υπερατλαντικοί σύμμαχοι « επιβάλλουν» στην Ελλάδα μια εθνικά βλαβερή συμφωνία έχοντας ως διεκπεραιωτές την «Κυβερνώσα Αριστερά» που ουσιαστικά δέχεται τα επιχειρήματα των δημιουργών του «Μακεδονικού Έθνους».

Μάλιστα ο αρχιτέκτονας της συμφωνίας επιχειρηματολογεί για το αναγκαίο και το επείγον της συμφωνίας λέγοντας πως αν δεν επιτευχθεί σύντομα συμφωνία το γειτονικό κρατίδιο θα γίνει προτεκτοράτο της Τουρκίας ,ή θα διαλυθεί και θα προκύψει μια «Μεγάλη Βουλγαρία» και μια «Μεγάλη Αλβανία» στα Βόρεια σύνορά μας. Λες και δεν μπορούν αυτά να συμβούν παρόλη τη συμφωνία που προσπαθούν αυτοί ασθμαίνοντας να υπογράψουν. Αλλά και αν όντως υπάρχουν αυτοί οι κίνδυνοι τι εμπόδιζε την μεγάλη συνιστώσα της Κυβέρνησης (ή μικρή συνιστώσα είναι φαινομενικά τουλάχιστον αντίθετη), να δημιουργήσει κλίμα εθνικής ενότητας και όλοι μαζί να «βάλουν πλάτη» μιας και έτσι θα προστατευτούν τα «ύψιστα εθνικά συμφέροντα» ;

Θέλω εδώ να παραθέσω ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του Κρίστε Μισίρκωφ «Μακεδονικές υποθέσεις» όπου φαίνεται ξεκάθαρα η πίστη του συγγραφέα για τη σλαβική καταγωγή του λαού που ο ίδιος αποκαλεί «Μακεδόνες» όπως και τη σλαβική καταγωγή της γλώσσας που αυτός ο λαός μιλά.

Ο Κρίστε Μισίρκωφ είναι για τους κατοίκους της γειτονική χώρας ότι ο Ρήγας Βελεστινλής για το ελληνικό έθνος. Είναι αυτός που μελέτησε διεξοδικά τη γλώσσα , την ιστορία , τα ήθη , τα έθιμα αυτού του λαού και αποφάνθηκε ότι δεν είναι Βούλγαροι ή Σέρβοι αλλά κάτι διαφορετικό.

Αφού λοιπόν ο «γεννήτορας του έθνους αυτού ισχυρίζεται τη Σλαβική καταγωγή των κατοίκων και της γλώσσας τους , από πού και ως πού εμείς θεωρούμε ως επιτυχία την αναγνώρισή της από την τωρινή συμφωνία;.

ΚΡΙΣΤΕ ΜΙΣΙΡΚΩΦ

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΥΠΟΘΈΣΕΙΣ (1903)

Κεφάλαιο 5 .

Μπορεί η Μακεδονία να εξελιχτεί σε χωριστή εθνική οντότητα;

Έχει ήδη εξελιχτεί; Εξελίσσεται τώρα;

…..Πολλοί θα θελήσουν να μάθουν για τι είδους εθνική απόσχιση πρόκειται , θα αναρωτηθούν μήπως σκοπεύουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο μακεδονικό έθνος. Σ ‘ αυτή την περίπτωση , οι ελπίδες θα γκρεμιστούν σύντομα. Και άλλωστε τι είδους νέο μακεδονικό έθνος μπορεί να είναι αυτό αν οι πατέρες μας , οι παππούδες μας , οι προπαππούδες μας ανέκαθεν ονομάζονταν Βούλγαροι;…….. Η πρώτη αντίρρηση , ότι η σλαβική μακεδονική εθνότητα δεν υπήρξε ποτέ , μπορεί πολύ εύκολα να αντικρουστεί : κάτι που δεν υπήρξεστο παρελθόν μπορεί κάλλιστα να εμφανιστεί αργότερα , αν υπάρξουν οι κατάλληλες ιστορικές συνθήκες……..

Αν τώρα οι αντίπαλοι μας δεχτούν ότι μικρότερες εθνικές ομάδες σχηματίστηκαν εις βάρος μεγαλύτερων ως αποτέλεσμα της ιστορικής εξέλιξης και αν θεωρήσουν μέχρι σήμερα τους Μακεδόνες ως Βούλγαρους , γιατί δεν μπορούν και δεν θα συμφωνήσουν λοτι από αυτή τη μεγάλη εθνογραφική οντότητα , η οποία περιγράφεται σαν Βουλγαρικό έθνος , μπορούν να σχηματιστούν δύο μικρότερες οντότητες , η Βουλγαρική και η Μακεδονική; Οι παρούσες ιστορικές συνθήκες επιβάλλουν να γίνει αυτή η διαίρεση , όπως κάποτε επέβαλαν οι Βούλγαροι , οι Σέρβοι, οι Κροάτες και οι Σλοβένοι να ξεπηδήσουν από τη νοτιοσλαβική ομάδα , ο Πολωνοί , οι Τσέχοι , οι Σλοβάκοι και οι σέρβοι της Λουσατίας να ξεπηδήσουν από τη δυτική σλαβική ομάδα.

Η εμφάνιση των Μακεδόνων ως ξεχωριστού σλαβικού λαού είναι μια τελείως φυσιολογική ιστορική διαδικασία , ανάλογη με τη διαδικασία με την οποία ο βουλγαρικός , ο κροατικός και ο σερβικός λαός ξεπήδησαν από τη νοτιοσλαβική ομάδα…..»

Μακάρι βέβαια να ήταν δυνατόν να παρατεθούν εκτενέστερα αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο που έγραψε ο Κρίστε Μισίρκωφ το 1903 στη Σόφια το οποίο λίγες μέρες μετά την έκδοσή του κατασχέθηκε από τη βουλγαρική Αστυνομία και καταστράφηκε , για να μπορέσουν οι αναγνώστες να έχουν πλήρη γνώση των επιχειρημάτων του «Μακεδονισμού».

Επειδή όμως όπως προείπαμε ο Μακεδονικός αγώνας δεν τελείωσε ας δούμε την αντίληψη που διακατείχε το Βουλγαρικό Κομμουνιστικό κόμμα , αντίληψη που εν πολλοίς ασπάζονταν και τα «αδελφά» κόμματα των Βαλκανίων άσχετα αν για λόγους μονοπώλησης της «δικής τους αλήθειας» στο κομματικό τους ακροατήριο προέβαλαν εντέχνως διαφωνίες ως προς «τον χαρακτηρισμό» ή «την ουσία» του ζητήματος ή «τον αγώνα του Μακεδονικού λαου» .

Τον Οκτώβριο του 1950 ο Κρ. Τρίτσκωφ από το Μπλαγκόεφγκραντ καταθέτει έκθεση στο ΚΚΒ με θέμα: «Ανάδυση και εξέλιξη του μακεδονικού επαναστατικού κινήματος , το Μακεδονικό ζήτημα και το μακεδονικό έθνος».

( Ο Κρ. Τρίτσκωφ μέλος του ΚΚΒ από το 1942 συμμετείχε ως πολιτικός επίτροπος στο παρτιζάνικο απόσπασμα του Νικόλα Παραπούνωφ στη Βουλγαρική Μακεδονία. Τα έτη 1949- 1953 ήταν Γραμματέας του τμήματος «προπαγάνδας και κινητοποίησης στο Μπλαγκόεφγκραντ).

Η έκθεση είναι περίπου 10 σελίδες και σε αυτήν το «Μακεδονικό έθνος» χαρακτηρίζεται ως σοσιαλιστικό έθνος , δεν ανιχνεύονται καταβολές του στην αρχαιότητα και στο Μεσαίωνα και χαρακτηρίζεται ως ανιστόρητη η αντιπαράθεση «Βουλγάρων και Μακεδόνων».

Είναι φανερό πως είναι δύσκολο να παρατεθεί ολόκληρο το κείμενο αλλά τα αποσπάσματα που θα επιλεγούν θα αποδίδουν πιστά το νόημά του.

Ι Ι. Το ζήτημα του μακεδονικού έθνους και το μέλλον του.

« Κατά την εξέταση οποιουδήποτε εθνικού ζητήματος και ειδικά του δικού μας περίπλοκου Μακεδονικού ζητήματος πρέπει να επωφεληθούμε από τους κλασικούς του Μαρξισμού – Λενινισμού – τον Μαρξ , τον Ένγκελς, τον Λένιν, τον Στάλιν και πρώτα απ’ όλα του μεγαλύτερου ειδικού στο εθνικό ζήτημα στην εποχή μας – του συντρόφου Στάλιν.

Ο σύντροφος Στάλιν έχει γράψει πολλά πάνω στο εθνικό ζήτημα. Στα πρώιμα έργα του αναλύει τα αστικά έθνη και την αστική λύση του εθνικού ζητήματος , ενώ στα νέα έργα του αναλύει το σοσιαλιστικό τρόπο λύσης του εθνικού ζητήματος…………………….

Τι μας διδάσκει ο σύντροφος Στάλιν στο έργο του «Το εθνικό ζήτημα και ο λενινισμός», τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε για το μακεδονικό έθνος; Ακόμη στην αρχή του έργου του ο σύντροφος Στάλιν τονίζει ότι οι Ρώσοι Μαρξιστές από καιρό τώρα έχουν δική τους θεωρία για τα έθνη, σύμφωνα με την οποία το έθνος είναι μια ιστορικά συγκροτημένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων με βάση τέσσερα κύρια κοινά χαρακτηριστικά: την κοινότητα της γλώσσας , την κοινότητα του εδάφους , την κοινότητα της οικονομικής ζωής και την κοινότητα της ψυχοσύνθεσης , η οποία εκδηλώνεται με τα κοινά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εθνικής κουλτούρας……………………………………….

Στη συνέχεια αιτιολογώντας την άποψή του για τα αστικά και τα σοσιαλιστικά έθνη , ο σύντροφος Στάλιν λέει: « στον κόσμο υπάρχουν διάφορα έθνη. Υπάρχουν έθνη τα οποία αναπτύχθηκαν στην εποχή του ανερχόμενου καπιταλισμού, όταν η αστική τάξη , συντρίβοντας τη φεουδαρχία και τον φεουδαρχικό κατακερματισμό , συσπείρωνε το έθνος και το εμπέδωνε. Αυτά είναι τα λεγόμενα «σύγχρονα έθνη»……………………….. «στην προκαπιταλιστική περίοδο δεν υπήρχαν και δεν μπορούσαν να υπάρχουν έθνη , επειδή ακόμα δεν υπήρχαν εθνικές αγορές , δεν υπήρχαν ούτε οικονομικά ούτε πολιτιστικά εθνικά κέντρα…………………….

Έτσι δημιουργήιηκαν τα «σύγχρονα» αστικά έθνη όπως το Γαλλικό , το Αγγλικό , το Ιταλικό , το Αμερικανικό κ.α. Η αστική τάξη και τα εθνικιστικά της κόμματα ήταν η βασική καθοδηγητική δύναμη αυτών των εθνών. Η μοίρα αυτών των εθνών είναι δεμένη με τη μοίρα του καπιταλισμού. Με την πτώση του καπιταλισμού τέτοια έθνη θα ατονήσουν . Έτσι έχει το ζήτημα με τα αστικά έθνη……………………….

«Αλλά στον κόσμο – λέει ο σύντροφος Στάλιν - υπάρχουν και άλλα έθνη. Αυτά είναι τα νέα Σοβιετικά Έθνη, τα οποία εξελίχθηκαν και διαμορφώθηκαν με βάση τα παλιά αστικά έθνη μετά από την πτώση του καπιταλισμού στη Ρωσία, μετά από την συντριβή της αστικής τάξης……………….» Τι είναι τα νέα έθνη - «Η συμμαχία της εργατικής τάξης και της αγροτικής τάξης μέσα στο έθνος για τη διάλυση των υπολειμάτων του καπιταλισμού στο όνομα της νικηφόρας οικοδόμησης του σοσιαλισμού………….». τέτοια έθνη πρέπει να ονομάζονται σοσιαλιστικά…………. Σε τι συμπεράσματα μπορούμε να καταλήξουμε από τα λόγια αυτά του συντρόφου Στάλιν για το μέλλον του Μακεδονικού έθνους. Υπάρχει μακεδονικό έθνος;

Την προηγούμενη περίοδο στην εποχή του Γκότσε Ντέλτσεφ και του φεουδαρχοτουρκικού καθεστώτος, το Μακεδονικό έθνος δεν υπήρχε ακόμα στην πραγματικότητα……….πρέπει όμως να τονίσουμε πως η Μακεδονία δεν μπόρεσε να διαμορφωθεί ως αυτόνομο αστικό έθνος, με δικό της εθνικό κράτος την περίοδο της ανόδου του καπιταλισμού όταν η αστική τάξη και τα κόμματά της έπρεπε να ενώσουν το Μακεδονικό έθνος σε ένα σύνολο. Δεν φταίει όμως ο Μακεδονικός λαός, ο οποίος διεξάγει αγώνα εδώ και 50 – 60 χρόνια……………. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, το Μακεδονικό έτος θα διαμορφωθεί και θα εμπεδωθεί οριστικά και θα ακμάσει πραγματικά ως σοσιαλιστικό έθνος την περίοδο της σοσιαλιστικής επανάστασης - «περίοδο κατά την οποία, λέει ο σύντροφος Στάλιν, θα αρθεί οριστικά η εθνική καταπίεση……………. Προς το παρόν όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί το ζήτημα; Υπάρχει σήμερα Μακεδονικό έθνος…….. Κάποιοι αρνιούνται την ύπαρξη του Μακεδονικού έθνους………….. άλλοι πάλι, όπως οι προδότες οπαδοί του Τίτο και του Κολισέφσκι, τεχνιτά μεγαλοποιούν το ζήτημα του Μακεδονικού έθνους. Παντού αντιπαραθέτουν τον Μακεδονικό λαό στον αδελφό Βουλγαρικό λαό………… κάτι παραπάνω - η πλαστογράφοι ιστορικοί του Κολισέφσκι άρχισαν να αναζητούν την ιστορική και θεωρητική τεκμηρίωση της ύπαρξης του Μακεδονικού έθνους περίπου 1000 χρόνια πίσω στην εποχή του Αλεξάνδρου του Μακεδόνα…………… Πρέπει να πούμε ότι Μακεδονικό έθνος υπάρχει και αυτό είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Η γέννησή του δεν ανάγεται ούτε στην εποχή του Αλεξάνδρου του Μακεδόνα, ούτε στην εποχή του Σαμουήλ αλλά αργότερα. Η Μακεδονική εθνική αναγέννηση είναι στενά συνδεδεμένη με την αναγέννηση του Βουλγαρικού λαού. Το Μακεδονικό έθνος γεννήθηκε στους αγώνες του Μακεδονικού λαού υπό την αρχηγία του προοδευτικού εθνικοεπαναστατικού κινήματος με επικεφαλής τους Γκότσε Ντέλτσεφ, Γιάννε Σαντάνσκι, Ντίμο Χατζηντίμοφ κα για αυτόνομη ύπαρξη του Μακεδονικο΄λαού για εθνική πολιτική και πολιτιστική απελευυθέρωση…………….. η εθνική καταπίεση και η δουλεία του Μακεδονικού στη μοναρχοφασιστική Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο συνεχόζονται……………………..Οι Μακεδόνες έχουν κοινή ομιλούμενη λαϊκή γλώσσα με μερικές διαλέκτους και αυτό είναι ουσιαστικό στοιχείο του μακεδονικού έθνους. Όσον αφορά όμως στη λόγια Μακεδονική γλώσσα , εξαιτίας του κατακερματισμού της Μακεδονίας σε τρία τμήματα ακόμα δεν υπάρχει κωδικοποιημένη και από κοινού αποδεκτή Μακεδονική λόγια γλώσσα. Η γλώσσα την οποία μιλάμε εμείς στην περιοχή του Πιρίν είναι η βουλγαρική γλώσσα. Η γλώσσα η οποία επιβάλλεται στη Μακεδονία του Βαρδάρη είναι εκσερβισμένη………………………………..Η μοναδική ελεύθερη περιοχή της Μακεδονίας όπου σήμερα ο μακεδονικός λαός μπορεί ελεύθερα να ενδυναμώνει τις σχέσεις του με τη Σοβιετική Ένωση και τους δημοκρατικούς λαούς και να δημιουργήσει δικό του σοσιαλιστικό έθνος , είναι η περιοχή του Πιρίν…………»

Αυτά έλεγε το 1950 ο Κρ. Τρίτσκωφ για το μακεδονικό ζήτημα και από το κείμενό του μπορούν να βγουν πολλά συμπεράσματα για τις διάφορες αιτιάσεις και εμμονές είτε αυτές προέρχονται από το κράτος των Σκοπίων είτε από τους «πρόθυμους» διεκπεραιωτές της συμφωνίας.

Ο Μακεδονικός Αγώνας υπήρξε η συνέχεια του αγώνα του 1821 και ο προάγγελος της εθνικής ολοκλήρωσης του 1912- 1920. Ήταν βέβαια άγριος , τραχύς , βίαιος όπως όλοι οι πόλεμοι. Έσωσε όμως τον Ελληνισμό της Μακεδονίας και διεκδίκησε νικηφόρα τα ιστορικά δικαιώματα του Ελληνισμού στην περιοχή. Οι Μακεδονομάχοι είτε από την ελεύθερη Ελλάδα είτε από τη Μακεδονία έδωσαν πολυμέτωπο αγώνα και βγήκαν νικητές. Βούλγαροι , Ρουμάνοι , Τούρκοι , Ευρωπαίοι παρατηρητές ήταν εναντίον τους αλλά δεν κατάφεραν τον Αφελληνισμό της Μακεδονίας.

Όσο για το σήμερα όλοι αυτοί (είναι βέβαια απελπιστικά λίγοι, αλλά κυβερνώντες) που προσπαθούν να εξαφανίσουν τον Μακεδονικό Αγώνα και τους πρωταγωνιστές του ,να ξέρουν πως θα αποτύχουν οικτρά.

Ο αγώνας αυτός πέρασε στη συλλογική εθνική μνήμη των Ελλήνων σε περίοπτη θέση. Το όνομα του Ευπατρίδη Παύλου Μελά ενοχλεί τόσο πολύ πιθανόν γιατί δεν θέλουν πεισματικά να δεχτούν πως ένας εκπρόσωπος της «καταραμένης» αστικής τάξης έδωσε με το θάνατό του το σύνθημα σε έναν ολόκληρο λαό να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει το δικαίωμα του να είναι και να αισθάνεται Έλληνας.

Τα έθνη των Βαλκανίων Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί , Σκοπιανοί σίγουρα δεν μπορούν να συμφωνούν σε όλα . Πρέπει όμως να αλλάξουν σελίδα με στόχο την ειρήνη και την ευημερία στην περιοχή. Αυτό είναι το σημερινό διακύβευμα και οι ανιστόρητοι και ανόητοι αλυτρωτικοί τυχοδιωκτισμοί από τη μια πλευρά , ή οι μικροκομματικοί τυχοδιωκτισμοί από την άλλη δεν έχουν καμιά θέση στο σημερινό γίγνεσθαι.

Με τιμή

Γρηγόρης Γιοβανόπουλος

Δάσκαλος

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΠΗΓΕΣ

-Βαφόπουλος Θ. Γ. «Η Γευγελή στον Μακεδονικό Αγώνα» στο Μακεδονικός Αγώνας , διαλέξεις για τα 80 χρόνια Θεσσαλονίκη 1986.

-Εκδοτική Αθηνών « Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» τόμος Δ , Αθήνα 1980

-Ε.Μ.Σ «Το Μακεδονικό και η Βουλγαρία» , Θεσσαλονίκη 2009.

-Ι.Μ.Χ.Α. «Ο Μακεδονικός Αγώνας» Συμπόσιο Θεσσαλονίκη 1984.

-Λεοντιάδης Γ. , «Κομιντέρν και Μακεδονικό ζήτημα» στο Μακεδονικό: Η περιπέτεια ενός ονόματος από το 1850 έως σήμερα, Ιστορικά, Αθήνα 2011.

-Μισίρκωφ Κ. «Μακεδονικές υποθέσεις» μετάφραση Δ. Καραγιάννης.

-Μιχαηλίδης, Δ.Ι., «Το Μακεδονικό ζήτημα (1850-1919)» στο Μακεδονικό: Η περιπέτεια ενός ονόματος από το 1850 έως σήμερα, Ιστορικά, Αθήνα 2011.

-Σόνισεν Αλ. «Αναμνήσεις ενός Μακεδόνα αντάρτη» μετάφραση Νέλλη Ρούτσου- Πανταζή.