Βόρας , θεός του ανέμου  του Βορρά , πίστευαν ότι κατοικούσε στη θρακική γη .

Τον παρίσταναν ως φτερωτό δαίμονα , γενειοφόρο και ντυμένο με έναν κοντό πτυχωτό χιτώνα .

Γιος της Ηούς ( Αυγής ) και του Αστραίου .

Ανήκε στο γένος των Τιτάνων , με αδέλφια τον Ζέφυρο και τον Νότο .

Φύγαμε από την Βέροια στις 7 και 30 , προορισμός  μας το χιονοδρομικό κέντρο του Βόρα  ή Καϊμακτσαλάν  στο νομό Πέλλας .

Προσπερνάμε την Έδεσσα . Το όνομα της έχει φρυγική καταβολή και σημαίνει πύργος  μέσα στο νερό  ή πόλη πάνω στο νερό .

Αρχαία βυζαντινά και άλλα ευρήματα  μαρτυρούν την ιστορία της πόλης

 Στους βυζαντινούς χρόνους ανάμεσα στις πόλεις κάστρα που ξεχώρισαν για την θέση και την ικανότητα τους είναι και η Έδεσσα ΄΄το θεοφρούρητο  κάστρο των Βοδενών ΄΄.

. Από την ιστορία περνούν Ρωμαίοι , Σλάβοι , Οθωμανοί. Απελευθερώνεται από τον Ελληνικό στρατό στις 18 Οκτωβρίου το 1912 .

Μοναδικό στολίδι της πόλης στην περιοχή Βαρόσι  η παλιά μητρόπολη , ο ναός της κοίμησης της Θεοτόκου . Η ανέγερση της τοποθετείται στο δεύτερο μισό του 14 ου αιώνα  .

Φθάσαμε στην Παναγίτσα . Μια ανάσα από το Καϊμακτσαλάν , κρατά τον επισκέπτη με το τοπικό χρώμα και τη φιλοξενία της . Τώρα εδώ φυσάει  ένας άλλος αέρας , αυτός της αντιπαροχής και του εύκολου χρήματος . Τα Σαββατοκύριακα στενάζει από το βάρος των τζιπ και της ανάπτυξης . Μιας ανάπτυξης και μιας δόμησης άναρχης .

Οι  κάτοικοι της περιοχής άφησαν την γη  και τις καλλιέργειες και ασχολούνται με τους Θεσσαλονικείς τουρίστες .

Από  εδώ το μάτι ταξιδεύει στον απέραντο κάμπο με τους οπωρώνες  και ατενίζει τη λίμνη Βεγορίτιδα . Μια από τις ομορφότερες λίμνες της Ελλάδος που απλώνεται σε υψίπεδο 600 μέτρων . Η λίμνη Βεγορίτιδα περιβάλλεται από το όρος Βόρας , ανατολικά από το Βέρμιο ,νότια από το όρος Σκοπός Κοζάνης και δυτικά από  το Άσκιο όρος .

Είναι λίμνη αλπικού τύπου και τεκτονικής προέλευσης . Έχουν καταγραφεί 11 είδη ψαριών . Το 1953 μετά την υποχώρηση των νερών αποκαλύφθηκε  προϊστορική νεκρόπολη με δέκα κιβωτιόσχημους τάφους .

Περνάμε μέσα από την Παναγίτσα και την Ζέρβη , βγαίνοντας από την Ζέρβη αφήσαμε αριστερά μας τον Παλιό Άγιο Αθανάσιο. Από εδώ αρχίζει ανηφόρα με κλειστές στροφές .Τοπίο τυραννισμένο από τον χειμώνα .

Τώρα κακοτράχαλα βράχια και χαράδρες εναλλάσσονται με πυκνά δάση από οξιές πεύκα και έλατα .

Τοπίο κάτασπρο, ονειρεμένο.

Μπροστά μας ξεπροβάλλει η οροσειρά του όρους Βόρα . Είναι το τρίτο ψηλότερο βουνό της Ελλάδος μετά τον Όλυμπο και τον Σμόλικα , με την κορυφή του να φθάνει τα 2524 μέτρα .

 Αποτελεί το φυσικό σύνορο των νομών Φλώρινας και Πέλλας .

Βρισκόμαστε στο χιονοδρομικό κέντρο , ένας πολύχρωμος κόσμος από σκιερ και επισκέπτες  μας  υποδέχεται , άρχισε να λειτουργεί από το 1995 , διαθέτει 7 αναβατήρες ( 1 εναέριο διθέσιο και 6 συρόμενους ) οι οποίοι παρέχουν πρόσβαση στις 14 συνολικά πίστες σκι  διαφόρων βαθμών δυσκολίας .

Η αύρα του ορεινού καθαρού αέρα εισβάλλει στα πνευμόνια μας , αφήνεσαι στην καθαρότητα του χιονισμένου τοπίου .

Το απέραντο λευκό σε ταξιδεύει , το θρόισμα  του παγωμένου  αέρα σε κάνει να νοιώθεις μέρος της φύσης .

Με τον σάκο στον ώμο ντυμένοι με ζεστά ρούχα , γάντια και σκούφους  ορειβατούμε τώρα δίπλα από το συνδετικό (εναέρια καρέκλα ) ανηφόρα για γερά πόδια και  αντοχές , ανάσες πηχτές . Αργά  αλλά  σταθερά  κερδίζουμε  ύψος , τόπος γύρω γυμνά λευκός , χιόνι παγωμένο παντού .

Ένας περήφανος ήλιος μας συντροφεύει και μας ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια της πορείας .

Ο χρόνος τρέχει μαζί με τον ιδρώτα , κοφτές ανάσες  και η ερημιά του λευκού τοπίου , ησυχία…μόνο το θρόισμα του παγωμένου αέρα μας  κρατάει συντροφιά.

Βρισκόμαστε στην κόψη της κορυφογραμμής , τώρα τοπίο ολότελα λευκό , άγριο , ήπιο , μουσικό , θεϊκό .

Απτόητοι  συνεχίζουμε για την κορυφή .

Στην ψηλότερη κορφή  υπάρχει το εκκλησάκι του  Προφήτη Ηλία το οποίο αποτελεί μνημείο του Α΄ Παγκοσμίου  πολέμου . Είναι κατασκευασμένο  σε ρυθμό καθολικό και στο υπόγειο του υπάρχει κενοτάφιο  των θυμάτων που έπεσαν στις μάχες που διεξήχθησαν  στις πλαγιές του .

Τώρα άγρια μουσική  αέρα ανακατεμένη με χιόνι παγωμένο μας μαστιγώνει  το πρόσωπο  μπήκαμε  μέσα  στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία  ανάψαμε ένα κερί , γύρω από το ιερό στεφάνια με πλαστικά λουλούδια γραμμένα στα σλάβικα αφιερωμένα στην χάρη του Αγίου  από τους φίλους Σκοπιανούς .

Από το εκκλησάκι όλοι μαζί  θαυμάζουμε  την άγρια ομορφιά των γύρω βουνοκορφών .

 Μπροστά μας περήφανα ξεπροβάλλουν , οι χιονισμένες  βουνοκορφές του Βερμίου ,των Πιερίων ,του Ολύμπου  του Άσκιου (Σινιάτσικο ) και αριστερά συνεχίζει η οροσειρά του όρους Βόρα με τις κορυφές  Σοκόλ , Κράβιτσα, Πίνοβο , η  Τζένα και το  Πάϊκο .

Τα λεπτά και οι  ώρες  περνούν ευχάριστα , οι εικόνες που παρελαύνουν μπροστά  στα μάτια μας ,  προκαλούν  μια ανεξάντλητη ευθυμία  στη συντροφιά .

 Εναλλαγές χρωμάτων σε μια απαράμιλλη αρμονία ,  το άφθονο χιόνι δεν έρχεται για να γεμίσει το τοπίο αλλά να το  αγκαλιάσει να το αναδείξει . Η ορειβασία και  το σκι παύουν να είναι σπορ , είναι μέσο  απλώς  για την περιήγηση μας στο φανταστικό περιβάλλον .

Αφήσαμε πίσω την ομορφιά και την ηρεμία του βουνού και πήραμε το δρόμο της επιστροφής .

Επιστροφή , από άλλη διαδρομή . Κερασιά , Καρυδιά , Άγρας .

Ο δασικός ασφάλτινος δρόμος τρυπώνει  στο πυκνό δάσος και η  φυσιολατρική  τώρα πλέον περιήγηση μας αρχίζει να αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον . Η μεγαλοπρέπεια και η ομορφιά κρύβεται στις  κοιλάδες και τις δασωμένες πλαγιές . Εκτεταμένα δάση από πεύκα έλατα ,οξιές  και χαμηλότερα καστανιές , βελανιδιές και κερασιές  μας υποδέχονται  με τα χρώματα του χειμώνα . Εδώ ζουν σε μικρό αριθμό ζαρκάδια , λύκοι και αλεπούδες .

Δρόμος  κατηφορικός και χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε στο πρώτο χωριό την Κερασιά .

Το χωριό μας υποδέχεται έρημο χτισμένο σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία . Μόνο οι καμινάδες που καπνίζουν προδίδουν την ανθρώπινη παρουσία .

Παίρνουμε το δρόμο που οδηγεί στην Έδεσσα . Προσπερνάμε περιφερειακά  το χωριό Καρυδιά . Λίγο πιο πέρα υπάρχει το μνημείο του καπετάν Άγρα . Ο Τέλος Αγαπηνός  ( Σαράντης Αγαπηνός , καταγωγή από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας ) , ανθυπολοχαγός πεζικού του ελληνικού στρατού , γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1880 επειδή ο πατέρας του υπηρετούσε εκεί ως Εφέτης . Εισήλθε με αντάρτικο σώμα στη Μακεδονία και από τον Σεπτέμβριο του 1906 μπήκε με δώδεκα ευζώνους  στον βάλτο των Γιαννιτσών , όπου ανέπτυξε δράση εναντίον των Βούλγαρων κομιτατζήδων .Τον Ιούνιο του 1907 δέχθηκε πρόταση του Βούλγαρου Βοεβόδα Ζλατάν για τοπική ειρήνευση , όμως εκείνος τον συνέλαβε , τον διαπόμπευσε και τον κρέμασε έξω από το χωριό Καρυδιά μαζί με τον πιστό συμμαχητή του τον Αντώνη Μίγγα από την Νάουσα .

Περάσαμε τον σιδηροδρομικό σταθμό του Άγρα τώρα προσπερνάμε την λίμνη και τον υγροβιότοπο του Άγρα .

Βρίσκεται σε υψόμετρο 470 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας . Εδώ ζουν  περιοδικά 250 διαφορετικά είδη πτηνών . Πρόκειται για μια λίμνη 5.972 στρεμμάτων που υδροδοτείται από τις πηγές του ποταμού Εδεσσαίου και η  επιφάνεια της καταλαμβάνεται από πυκνή βλάστηση με  καλαμιές , ιδανικές

Συνθήκες  για φώλιασμα και αναπαραγωγή της πανίδας .

Υπάρχουν επίσης λειμώνες με βούρλα και παρυδάτια δενδρώδης βλάστηση από λεύκες , ιτιές πλατάνους και σκλήθρα . 

Βατράχια , βίδρες , μυοκάστορες , υδρόβιες χελώνες και νερόφιδα συμπληρώνουν το σκηνικό . Μεταναστευτικά πουλιά όπως πελεκάνοι , κύκνοι και το σπάνιο είδος της ροπαλόπαπιας συχνάζει εδώ κατά την περίοδο της αναπαραγωγής . Σε αντίθεση με την πλούσια ορνιθοπανίδα η ιχθυοπανίδα εμφανίζεται ιδιαίτερα φτωχή  .

Επιστρέφοντας απομεσήμερο στην Βέροια  αφήσαμε πίσω μας την παγωμένη και περήφανη ερημιά των κορφών να φαντάζει ακόμη πιο μυστηριώδης και ακατανόητα σαγηνευτική .

Τσιαμούρας Νικόλαος