Στις 28 Ιουνίου 1919, υπογράφεται στη μεγαλοπρεπή Αίθουσα των Κατόπτρων του Ανακτόρου του Λουδοβίκου ΙΔ στις Βερσαλλίες, ένα κείμενο 450 σελίδων ,που  τερματίζει τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

       Η  Γερμανία αποδεχόταν την πλήρη ευθύνη για την έναρξη του πολέμου και, σύμφωνα με τα άρθρα 231-248, αποδεχόταν να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις σε διάφορες χώρες, έχανε την Αλσατία και τη Λωρραίνη και αναγκαζόταν να παραχωρήσει τις αποικίες της, η Αυστροουγγαρία διαλύονταν και δημιουργούνταν νέα εθνικά κράτη και η Οθωμανική αυτοκρατορία ουσιαστικά έπαυε να υπάρχει χάνοντας όλα τα ευρωπαϊκά της εδάφη καθώς και τις αραβικές της επαρχίες.

     Υπήρχε βέβαια η εκκρεμότητα των ελληνικών διεκδικήσεων σε βάρος της καθώς εκατομμύρια Έλληνες διαβιούσαν κάτω από αντίξοες πλέον συνθήκες στα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας , στα παράλια του Εύξεινου Πόντου , στην Καππαδοκία και αλλού.  Μετά την επικράτηση των Νεοτούρκων (τουρκικά: Jön Türkler και Genç Türkler) το 1908 ήταν εν εξελίξει ένα σατανικής εμπνεύσεως σχέδιο «εξαφάνισης» των «ενοχλητικών μειονοτήτων»  όπως ήταν οι Αρμένιοι και οι Έλληνες. Στο συνέδριο των Νεοτούρκων που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του  1911 στην Θεσσαλονίκη η ηγετική τριανδρία  Ενβέρ Μπέης , Ταλαάτ Πασάς , Τζεμάλ Πασάς διατύπωσε το σύνιημα : «Η Τουρκία στους Τούρκους» . Συγκεκριμένα:» η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική θρησκεία και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται…. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένοπλη βία…. Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν δικές τους οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάθς μορφή αποκέντρωσης και αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την τουρκική Αυτοκρατορία».

Σε αντίστοιχη  μυστική σύσκεψη των Νεότουρκων υπό την προεδρία του Ταλαάτ Πασά, ο δρ. Σακίρ Μπεχαεντίν αναφέρει τα εξής:

«Τα έθνη που απέμειναν από παλιά στην Αυτοκρατορία μας, μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν. Να ξεκαθαρίσουμε τη γη μας. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της επανάστασής μας.”

Στην ίδια σύσκεψη ο δρ. Ναζίμ Μπέης  σημαίνων στέλεχος των Νεοτούρκων λέει:
«…Θέλω να ζήσει ο Τούρκος. Και θέλω να ζήσει μόνο σ’ αυτά τα εδάφη και να είναι ανεξάρτητος. Εκτός των Τούρκων όλα τα άλλα στοιχεία να εξοντωθούν, άσχετα σε ποια θρησκεία ή πίστη ανήκουν. Αυτή η χώρα πρέπει να καθαρίσει από τα ξένα στοιχεία. Οι Τούρκοι πρέπει να κάνουν την εκκαθάριση».

    Για την ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε πως η σύλληψη και ο σχεδιασμός αυτού του «μεγαλόπνοου» σχεδίου ήταν της Γερμανικής στρατιωτικής αποστολής υπό τον περιβόητο Λίμαν φον Σάντερς ( Τεράστιες είναι οι ευθύνες των Γερμανών για τα κολοσσιαία αυτά εγκλήματα, τα οποία θα πρέπει να τους τα υπενθυμίζουμε συνεχώς). Οι σύμμαχοι αναγνωρίζοντας την ορθότητα των επιχειρημάτων του Έλληνα Πρωθυπουργού συγκατατίθενται στην αποστολή Ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη για την επιβολή της τάξης και την προστασία του Ελληνικού πληθυσμού.

Η Μικρασιατική εκστρατεία είχε αρχίσει.

Στην οθωμανική Τουρκία όμως υπήρχαν άλλες εξελίξεις . Ο τελευταίος Σουλτάνος Μεχμέτ  ΣΤ’ μέσα στη γενική απογοήτευση και διάλυση διορίζει τον ήρωα της Καλλίπολης Μουσταφά Κεμάλ γενικό επιθεωρητή των ανατολικών περιοχών με αποστολή να επιβάλλει την τάξη στο χάος που επικρατούσε στο Βορειοανατολικό τμήμα της Μ. Ασίας.(τον Κεμάλ «έκανε» ήρωα η ανεκδιήγητη πρόταση του Τσώρτσιλ για επέμβαση στην Καλλίπολη, καθώς και η αδράνεια του γηραιού τότε Κίτσενερ).

      Στις 19 Μαΐου 1919 ο Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα και ενώ μαίνεται η γενοκτονία του ποντιακού Ελλήνισμού , ο Κεμάλ όχι μόνο δεν τη σταματά αλλά την εντείνει ερχόμενος σε επαφή με τον σφαγέα των Ποντίων Τοπάλ Οσμάν.

     Αφού θέτει υπό τις διαταγές του τη στρατιά Καυκάσου του στρατηγού Κιαζήμ Καραμπεκίρ που ήταν η μόνη στρατιά που δεν αφοπλίστηκε (καθώς οι «σύμμαχοι» μάλλον φοβόταν τους μπολσεβίκους), κηρύσσει έκπτωτο το Σουλτάνο ,καταγγέλλει τη συνθήκη των Σεβρών και αναλαμβάνει τον αγώνα κατά του Ελληνικού στρατού εγκαινιάζοντας τον «πόλεμο της ανεξαρτησίας» όπως αρέσκονται να τον αποκαλούν οι Τούρκοι. Ο πόλεμος αυτός θα  τελειώσει ο Σεπτέμβρη του 1922 με ην αποχώρηση του Ελληνικού στρατού και την καταστροφή της Σμύρνης από τους Τούρκους.  Όμως αυτές τις μέρες που είναι αφιερωμένες στη μνήμη των 353.000 θυμάτων της ποντιακής γενοκτονίας ας θέσουμε κάποια ερωτήματα προσπαθώντας βέβαια να δώσουμε τις αντίστοιχες αλλά και επιστημονικά τεκμηριωμένες απαντήσεις.

-Πώς ο Κεμάλ κατόρθωσε να οργανώσει αξιόμαχο στρατό  με τους Τσέτες και να νικήσει τον Ελληνικό;

-Πώς προμηθεύτηκε όλα αυτά τα εφόδια και τα πυρομαχικά που του έλειπαν;

-Πού βρήκε τα μεγάλα πυροβόλα που έκαναν τη διαφορά στις μάχες με τους Έλληνες;

-Πώς και γιατί μετέφερε στρατεύματα από τον Καύκασο στο μέτωπο Εσκή Σεχήρ – Αφιόν Καραχισάρ;

-Πού βρήκε τα απαραίτητα χρήματα για τη διεξαγωγή ενός τέτοιου πολέμου;

-Ποιος έδωσε στον Κεμάλ  πολιτική και διπλωματική επιτυχία καθώς και διεθνή αναγνώριση;

      Οι περισσότεροι σίγουρα θα απαντήσουν πως ήταν οι «σύμμαχοι μας» αυτοί που μας εγκατέλειψαν κάναμε και εμείς τραγικά λάθη και μοιραία ήρθε η ήττα και ο ξεριζωμός. Ας δούμε όμως τι γίνονταν στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας εκεί κοντά στον πολύπαθο Πόντο που πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος εξαιτίας και αυτών των εξελίξεων. 

      Στις 16 Μαρτίου 1921 υπογράφηκε το σύμφωνο Φιλίας και αδελφότητας που παραχωρούσε στην Τουρκία τις επαρχίες Καρς και Αρνταχάν  και δήλωνε την παραίτηση της Σοβιετικής Ένωσης από κάθε οικονομική απαίτηση απέναντι στην Τουρκία του Κεμάλ. Επρόκειτο για μια τεράστια διπλωματική επιτυχία για τις δύο χώρες καθώς η μεν Τουρκία εξασφάλιζε τα βορειοανατολικά της σύνορα , έβγαινε από τη διπλωματική της απομόνωση και η Ρωσία σταθεροποιούσε την ταραγμένη περιοχή του Καυκάσου, ενισχύθηκε απέναντι στην Αντάντ και εξύψωνε το κύρος της απέναντι στον ισλαμικό κόσμο. Την ίδια μέρα υπογράφτηκε και η δωρεάν οικονομική και στρατιωτική βοήθεια προς την Τουρκία. Παρότι ο Ρωσικός λαός λιμοκτονούσε ο Λένιν δώρισε 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια και ανυπολόγιστης αξίας πολεμικό υλικό στον «σοσιαλιστή» Κεμάλ για να πολεμήσει τους ιμπεριαλιστές όπως δήλωνε υποκριτικά.

Τώρα βέβαια με ποια λογική ο κομμουνιστής Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν θεωρούσε ιμπεριαλιστικό των πόλεμο των Ελλήνων μιας και το 25% του πληθυσμού της Μ. Ασίας ήταν Ελληνικής καταγωγής και σε βάρος του εξελίσσονταν η οργανωμένη (από Γερμανούς και Τούρκους) γενοκτονία , θα πρέπει να καταβάλλουμε τεράστια και φιλότιμη προσπάθεια για να το καταλάβουμε. Τι θα έπρεπε κατά τη γνώμη τους να έκανε η Ελλάδα απέναντι στους Πόντιους, τους Κρυπτοχριστιανούς, τους Έλληνες της Καππαδοκίας, τους Έλληνες των μικρασιατικών παραλίων , για να μη χαρακτηριστεί ο πόλεμος ιμπεριαλιστικός;

     Οι σοβιετικοί ιστορικοί , όπως και οι Τούρκοι βέβαια ανέκαθεν  θεωρούσαν Λενιν και Κεμάλ αντίστοιχα αλάθητα τοτέμ και γι’ αυτό αναμασούσαν συνεχώς τα περί δυτικών ιμπεριαλιστών και καπιταλιστών. Τίποτα βέβαια δεν ανέφεραν για σφαγές , γενοκτονία οι μεν , ή για την κατάληψη της Γεωργίας και της Αρμενίας οι δε. 

       Ας αναφέρουμε όμως για του λόγου το αληθές τη βοήθεια που προσέφερε η Σοβιετική Ρωσία στον Κεμάλ.

Το καλοκαίρι του 1920 ,ο Γ. Ορτζονικίτζε παρέδωσε στους Τούρκους 6.000 όπλα , 5.000.0000 σφαίρες και 17.600 οβίδες.

Το Σεπτέμβριο παραδόθηκαν στο Ερζερούμ 200,6 χιλιόγραμμα χρυσού σε ράβδους.

Στις 16 Μαρτίου 1921 δόθηκαν 33.275 τυφέκια, 57.986.000 φυσσίγγια, 327 πολυβόλα , 129.479 οβίδες 1.500 σπάθες 20.000 αντιασφιξιογόνες μάσκες.

      Στις 23 Μαρτίου 1921 η σοβιετική δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν προσέφερε 30 δεξαμενές πετρέλαιο, 2 δεξαμενές βενζίνη  και 8 δεξαμενές με κηροζίνη. Ο Κεμάλ σε ευχαριστήρια επιστολή του έγραφε: «Αυτή η μεγαλοσύνη και η φιλανθρωπική πράξη της Σοβιετικής Ρωσίας ως προς τους άτυχους , τους οποίους η απληστία του  ιμπεριαλισμού και η βαρβαρότητα των Ελλήνων έριξαν στην πιο φρικτή ανέχεια , θα εκτιμηθεί ανάλογα από τον Τουρκικό λαό».

Στις 29 Ιουνίου δόθηκε και η δεύτερη δόση των 5.000.000 χρυσών ρουβλίων.

Στις 4 Αυγούστου η Μόσχα ενημέρωνε αναλυτικά τον αρχηγό της τουρκικής αποστολής στην Τυφλίδα Ριζά Νουρ. Το τηλεγράφημα έλεγε:» . Σε λίγο χρόνο θα έχουν σταλεί 20 πυροβόλα ξηράς , 30 χιλιάδες βλήματα 60 πυροβόλα Krupp700 χιλιάδες χειροβομβίδες 60 χιλιάδες σπαθιά , 597 τυφέκια Μαρτίνι ,1.500.000 τυφέκια Τουρκίας  και πολλά άλλα στρατιωτικά υλικά.

Έτσι η απομονωμένη κεμαλική κυβέρνηση μέσα σε τρία χρόνια  κατορθώνει να αναστρέψει την πορεία επίλυσης του Ανατολικού ζητήματος σε διαφορετική κατεύθυνση  από αυτή που προέβλεπε η συνθήκη  των Σεβρών.

   Δεν θα δημιουργηθεί Αρμενία, δεν θα δημιουργηθεί Κουρδιστάν δεν θα αυτονομηθούν τα δυτικά μικρασιατικά Ελληνικά παράλια και ο δύσμοιρος Πόντος μετά το μεγαλειώδες Αντάρτικό  θα δει 353.000 Πόντιους να έχουν υποκύψει στο μαχαίρι του φιλελεύθερου Τούρκου και μετά θα ακολουθήσει ο ξεριζωμός.

Μιλώντας ο Μ. Κεμάλ για τη σημασία της βοήθειας των Σοβιετικών είπε ότι: «Η νίκη της νέας Τουρκίας επί των Αγγλογάλλων και Ελλήνων κατακτητών θα χρειαζόταν ασύγκριτα μεγαλύτερες θυσίες ή και δεν θα ήταν καθόλου δυνατή , εάν δεν υπήρχε η υποστήριξη της Ρωσίας . Αυτή βοήθησε την Τουρκία και ηθικά και οικονομικά . Και θα ήταν έγκλημα , εάν το έθνος μας ξεχνούσε αυτή τη βοήθεια».

     Βέβαια κάθε  κράτος  έχει το δικαίωμα να καθορίζει την πολιτική του ανάλογα με τα εθνικά του συμφέροντα. Θα περίμενε όμως κανείς η μεγάλη Σοβιετική Ένωση να δείξει την αναλογούσα ευαισθησία και για τον αγώνα των του Ποντιακού Ελληνισμού και του μικρασιατικού Ελληνισμού για την επιβίωση του.

Δυστυχώς η αλήθεια είναι πως παρά την ύπουλη στάση των κατ’ όνομα «συμμάχων» μας, ή την κοντόφθαλμη πολιτική των διαδόχων του Ελευθέριου Βενιζέλου , η βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης ήταν αυτή που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των εθνικιστών του Κεμάλ.

Με τιμή

Γρηγόρης Γιοβανόπουλος

Δάσκαλος

                                          ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ- ΠΗΓΕΣ

 -Κωνσταντίνος Φωτιάδης, Περί Μπολσεβίκων, ιστορικών και συλλογικής μνήμης  , άρθρο          στα      ΝΕΑ
 - Κωσταντίνος Φωτιάδης, μπολσεβίκοι και Κεμάλ, άρθρο στα «ΙΣΤΟΡΙΚΑ» της Ελευθεροτυπίας 19Μαΐου            2002
 -Δημήτριος Τσάκωνας, εμβάθυνση στις αιτίες της    αποτυχίας της Μικρασιατικής εκστρατείας, περιοδικό ΤΟΤΕ τεύχος 4 .

 -Ζαπάντης       Α.Ελληνοσοβιετικές   σχέσεις            1917-1941.Αθήνα       1989

-Δημήτριος Χονδροκούκης, Η Αθέατη πλευρά της Τουρκίας, εκδόσεις κέδρος.

Ε-ιστορικά , Ελευθεροτυπ’ια 14 Μαρτίου 2002.

-Ιστορία του Έθνους , Μάιος 2009.

- Ε- Ιστορικά ,Ελευθεροτυπία, Η σφαγή των Ποντίων