Η ασθένεια του σακχαρώδη διαβήτη φαίνεται ότι ήταν σε διάφορα μέρη, από αρχαιοτάτων χρόνων. Το 1550 π.Χ. το γνωστό ιατρικό Αιγυπτιακό κείμενο “Eberts Papyrus” συνιστούσε για τη θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη κόκκους σιταριού, πλούσιους σε φυτικές ίνες. Το καλλιεργούμενο τότε σιτηρό ήταν το δίκοκκον, γνωστό στην Ελλάδα με την ονομασία « ΖΕΑ». Η Ζέα εκτός των πολλών θετικών στοιχείων, περιέχει φυτικές ίνες οι οποίες ευεργετούν τους διαβητικούς. Από τότε οι φυτικές ίνες παραμένουν σαν μία λύση για την ασθένεια αυτή. Περισσότερες από 400 φυτικές τροφές έχουν κατά καιρούς χορηγηθεί για τη θεραπεία του διαβήτη.

 Στην Ευρώπη, την Ασία και τη Μέση Ανατολή, χρησιμοποιούσαν το ωμό κρεμμύδι και σκόρδο για μεγάλο διάστημα (6).

Το τζινσεγκ, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Κίνα, χρησιμοποιείται ευρέως στην Ευρώπη για τη ρύθμιση του σακχάρου του αίματος (4). Το κριθαρένιο ψωμί χρησιμοποιείται συχνά στο Ιράκ (4). Περιέργως δεν αναφέρεται πουθενά η σίκαλη, από την οποία το παραγόμενο ψωμί χρησιμοποιείται ευρέως από τους πάσχοντες από διαβήτη. Στο Ιράκ χρησιμοποιούνται επίσης τα  λάχανα, τα μαρούλια, το γογγύλι, τα φασόλια, ο καρπός   του κέδρου και οι καρποί του κόλιανδρου. Στο διεθνές συνέδριο που έγινε στα Άδανα της Τουρκίας με θέμα τα μικροστοιχεία στην υγεία των ανθρώπων, ο Πακιστανός καθηγητής M. Akhar ανακοίνωσε ότι στην πατρίδα του είναι γνωστό από παλιά χρόνια, ότι οι διαβητικοί τρώγοντας από το φυτό Ficus clomereta, κατορθώνουν να κατεβάσουν σημαντικά το σάκχαρο στο αίμα. Από αναλύσεις που έγιναν, διαπιστώθηκε ότι το φυτό αυτό είναι πλούσιο σε ψευδάργυρο και μαγγάνιο (6).

Η μαστίχα Χίου θεωρείται ότι έχει θετική επίδραση στον περιορισμό του σακχάρου του αίματος (6).

Ο L. Mervyn συνδέει τον σακχαρώδη διαβήτη με το μικροθρεπτικό στοιχείο «χρώμιο», το οποίο λειτουργεί ως παράγων ανοχής γλυκόζης. Ελέγχει τη γλυκόζη του αίματος με το να προωθεί την πρόσληψή της από τους μύες και από άλλα όργανα. Διεγείρει την καύση της γλυκόζης για παραγωγή ενέργειας (5).

Ο Μανουσάκης αναφέρει ότι όπως έδειξε ο Anderson το 1987, το χρώμιο συντελεί όχι μόνον στην ελάττωση του υψηλού σακχάρου στο αίμα, αλλά μετριάζει και τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας. Από τις ίδιες εργασίες, προέκυψε η υπόθεση ότι η ανεπάρκεια χρωμίου επιταχύνει το γήρας. Την υπόθεση αυτή την στηρίζουν στο γεγονός ότι η ποσότητα χρωμίου στα διάφορα όργανα ελαττώνεται με την αύξηση της ηλικίας και στο ότι η ανεπάρκεια αυτή συμβάλλει στην εμφάνιση ορισμένων εκφυλιστικών ασθενειών, όπως η αθηροσκλήρωση και ο σακχαρώδης διαβήτης (4).

Ο Dr Punsar ανακοίνωσε το 1990 τα αποτελέσματα μιας εργασίας που πραγματοποιήθηκε στη Φινλανδία, από τα οποία προκύπτει ότι εμφανίσεις της στεφανιαίας νόσου σχετίζονται με χαμηλά επίπεδα χρωμίου στο νερό (4,6).

Πηγές χρωμίου  

Η μαγιά της μπύρας θεωρείται ως ένα καλό συμπλήρωμα επειδή περιέχει χρώμιο με τη μορφή G.T.F. που είναι παράγων ανοχής γλυκόζης. Ο G.T.F. θεωρείται 10 φορές πιο αποτελεσματικός από το χρώμιο σε τροφές (συκώτι, σπόροι σιταριού, διάφορα θαλασσινά).

Στα προϊόντα με υψηλή περιεκτικότητα χρωμίου, σχετικά πρόσφατα, προστέθηκε το λαχανοκομικό «μπρόκολο». Χαρακτηριστική είναι μία σχετική αναφορά σ’ αυτό: Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει εφεύρει για παράδειγμα ένα χάπι που να υποκαθιστά το μπρόκολο, διαθέτοντας τη διατροφική του αξία και πιθανότατα κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ. Το μπρόκολο προσλαμβάνει 9 φορές περισσότερο χρώμιο από τα άλλα λαχανικά (1).

Το μπρόκολο είναι η πιο προσβάσιμη  τροφή. Καλλιεργείται στη χώρα μας και υπάρχει σε όλα τα λαχανο-οπωροπωλεία.

Το κριθάρι που χρησιμοποιείται στο Ιράκ, είναι και αυτό μια πλούσια πηγή χρωμίου. Σε πειραματόζωα βρέθηκε ότι το κριθάρι καταστέλλει τις απότομες μεταβολές των τιμών της ινσουλίνης. Στους Ομηρικούς χρόνους, το κριθάρι ήταν ισότιμο με το σιτάρι και χρησιμοποιείτο ως τροφή των ανθρώπων. Λέγεται ότι η μητέρα του Ομήρου είχε το όνομα «Κριθηίς». Το κριθάρι άρχισε στη χώρα μας να χρησιμοποιείται (καφές Κορρέ).

Το χρώμιο αυξάνει τη δραστηριότητα της ινσουλίνης μέχρι και 100 φορές.

Η L-αργινίνη όταν χορηγείται σε υψηλές δόσεις, διεγείρει την απελευθέρωση από την υπόφυση αυξητικής ορμόνης και προλακτίνης, καθώς και παγκρεατική απελευθέρωση γλυκογόνου και ινσουλίνης (2).

Σε δελτία του Harvard αναφέρεται ότι οι ξηροί καρποί μειώνουν το σάκχαρο του αίματος. Προφανώς αναφέρονται στην L-αργινίνη που περιέχουν όλοι οι ξηροί καρποί και οι σπόροι. Εκείνοι όμως οι καρποί και οι σπόροι που περιέχουν μεγάλη ποσότητα αργινίνης είναι τα λεπτόκαρα (φουντούκια), ακολουθούμενα από τους κολοκυθόσπορους και τα κελυφωτά φιστίκια (3).

Ο Dr. Gerald, της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιρείας, αναφέρει ότι η άποψη πως το αυξημένο σάκχαρο προκαλεί διαβήτη είναι λανθασμένη.

Η πραγματικότητα είναι ότι η ινσουλίνη, η ορμόνη που ελέγχει τον τρόπο με τον οποίο ο οργανισμός μεταβολίζει το σάκχαρο, είτε είναι ανεπαρκής, είτε αναποτελεσματική (6).

Έτσι, τόσο  το χρώμιο, όσο και η L-αργινίνη, αυξάνουν την δραστηριότητα και ενεργοποιούν την ινσούλινη. 

Δ.Κ. Στυλιανίδης, 

Γεωπόνος, Επ.Δ/ντής Ινστιτούτου Φυλλοβόλων Δένδρων

Βιβλιογραφία

1. Carrer J., 2005. Η τροφή σου το φάρμακο σου. 60 τροφές αντίδοτα για όλες τις ασθένειες. Εκδόσεις; Μοντέρνοι καιροί ΑΕΕ. Σελίδες 599.
2. Cynober L., Boucher j., Vasson M., 1995. Arginine netobolism in mammals. Nutrional biochemistry. 6, 402-413.
3. Harvard Medical School 2005. Οδηγός για βιταμίνες και ανόργανα συστατικά. Ιατρικές εκδόσεις Πασχαλίδη.
4. Μανουσάκης Γ., 2004. Υγεία για πάντα. Ιχνοστοιχεία, ελεύθερες ρίζες, αντιοξειδωτικά, Εκδόσεις Πατάκη. Σελίδες 303.
5. Mervyn L. 2004. Ο πλήρης οδηγός για βιταμίνες και μεταλλικές ουσίες. Εκδόσεις Γ. Βασδέκης. Σελίδες 472.
6. Στυλιανίδης Δ., Σωτηρόπουλος Θ. 2015. Σακχαρώδης διαβήτης Χρώμιο, μπρόκολο. Από το βιβλίο Απάνθισμα αναδημοσιευμένων άρθρων περιόδου 20152-2015. Εκδόσεις Καραμανλίδη.