"Εύθυμα... και σοβαρά"

«ΤΟ ΣΤΕΚΙ… και το ΠΟΥΛΙ» Γωνία Κεντρικής και Λυκούργου. Αγαπητοί φίλοι αρκετά σας κουράζω με τα Σοβαρά, ας πούμε και κανένα αστείο, για να γελάσουμε.

Το βράδυ της Τετάρτης που μας πέρασε, αργά το βράδυ, πηγαίνοντας στο σπίτι μου, πέρασα έξω από το «ΣΤΕΚΙ» - καθότι είναι ο δρόμος της γειτονιάς μου – κι είχα μια έκπληξη! Τρεις γνωστοί μου, Αλβανικής υπηκοότητας, που απολάμβαναν «δεόντως» τις υπηρεσίες του κέντρου, με προσκάλεσαν στην παρέα τους.

Τους φίλους αυτούς τους είχα γνωρίσει προ ειοσιπενταετίας!

Ήμουνα τότε στα σαρανταπέντε κι αυτοί νεαροί δέκα επτά ή δέκα οκτώ χρονών.

Θυμάμαι λοιπόν πως ένα βράδυ στο χωριό μου μαζί τους παρέα, όπως καλή ώρα, τα «τσούξαμε» εννοώ ήπιαμε - ήπιαμε, μεθύσαμε και μετά κοιμήθηκα μαζί τους καταγής, «στρωματσάδα» στο παλιόσπιτο του μπάρμπα Γιάννη (αρχοντόσπιτο για αυτούς).

Γιατί όπως γνωρίζετε, τότε το 1990, οι περισσότεροι, ορμόμενοι εξ Αλβανίας, έρχονταν πεζοί, με τα πόδια, κοιμόταν στην ύπαιθρο και στις καλύβες. Ήταν εννέα νοματαίοι αυτοί και ένας εγώ δέκα, θυμήθηκα...

Τότε θυμάμαι επίσης το τι τηλεφωνήματα έπεσαν στο σπίτι μου, στην γυναίκα μου, άστο να πάει… Βλέπεις ενδιαφέρονταν οι χωριανοί μου, να μην χωρίσω από την γυναίκα μου!!!

Τελικά δεν χώρισα, παραμένω παντρεμένος με την ίδια γυναίκα και έχω δύο παιδιά. Παλαιές αναμνήσεις μου ήρθαν στο μυαλό.

Λες και ήταν χθες… Αλλοτινές μου εποχές… Αλλοτινοί μου χρόνοι… Και τι δεν θα έδινα για να γυρίσω πίσω είκοσι πέντε χρόνια!!! Όπως πιστεύω και όλοι σας!!!

Λοιπόν περνώντας έξω από το ταβερνείο «ΤΟ ΣΤΕΚΙ και το ΠΟΥΛΙ», παρότι τα τζάμια ήταν θολά, θαμπά, με αναγνώρισαν και με φώναξαν μέσα στην ταβέρνα. Μπαίνω λοιπόν, αγκαλιαζόμαστε και προσφέρονται να με κεράσουν καμιά μπύρα. Στο τραπέζι ήταν δέκα οι μπύρες.

Φυσικά, λογικά δεν ήταν επιτρεπτό ν’ αρνηθώ το κέρασμά τους – μεγάλη αχαριστία, προσβολή και αμαρτία ταυτόχρονα, είναι αυτό! Έλα όμως που έπρεπε να πάρω και τα χαπάκια στις δέκα – γιατί ως γνωστόν οι περισσότεροι χαπακωνόμαστε. Τέλος πάντων του Θεού... να γίνει για μένα και του Αλλάχ..., γι’ αυτούς· παρήγγειλα μία μπύρα και η συνέχεια έπεται. Αναμνήσεις, νοσταλγίες, περιπέτειες. Είκοσι πέντε χρόνια πίσω… Είκοσι πέντε χρόνια πιο νέοι...

Εγώ ήμουνα σαράντα πέντε χρονών, τώρα είμαι εβδομήντα. Εγώ μετά από διαδρομές ανά την Ελλάδα και εξωτερικό ρίζωσα στην Βέροια και φυσικά επισκέπτομαι τακτικά το χωριό μου. Δεν ξεγράφονται, δεν ξεθωριάζουν, δεν σβήνουν οι αναμνήσεις. Και οι γνωστοί και φίλοι μου -Αλβανικής υπηκοότητας-, δεκαπεντάρηδες τότε, σήμερα σαραντάρηδες, ρίζωσαν στο χωριό μου, εργάζονται, οι περισσότεροι απέκτησαν οικογένειες και πρόκοψαν. Βέβαια και οι ελεύθεροι, πρόκοψαν και παιρνουν τον ελεύθερο χρόνο τους πίνοντας και συζητώντας στο ταβερνάκι της γειτονιάς μου.

Θα μου πείτε Χριστός εγώ, και συ Αλλάχ… και οι δυό μας Αχ! και Βαχ! Όμως οι ψυχές μας αισθάνονται το ίδιο.

Κι εμείς κι οι Αλβανοί κι όλοι οι λαοί του κόσμου μας, έχουν λίγο πολύ τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια προβλήματα. Το ταβερνάκι «Το ΣΤΕΚΙ και το ΠΟΥΛΙ» κάποιες ώρες μας ανακουφίζει και μας κάνει να ξεχνάμε τις έννοιες και τα προβλήματά μας.

Καταστροφικός ο σεισμός στην Αλβανία, 6,5 ρίχτερ! Τους λυπήθηκα, τους λυπούμαστε όλοι οι Έλληνες. Μια γραμμή μας χωρίζει Αλβανία – Ελλάδα. Μπορεί αυτή η σεισμογενής γραμμή να ξυπνήσει ξαφνικά και για τη χώρα μας.

Σεισμολόγοι και γεωλόγοι οι απόψεις τους διϊστανται και συγκρούονται. Μας έπρηξαν… το στομάχι τις τελευταίες μέρες με τις διαφωνίες τους και τις προβλέψεις τους.

Αυτά και πολλά άλλα συζητούσαμε. Όμως οι καρδιές μας είναι ίδιες, όλων των ανθρώπων είναι ίδιες, όλη της οικουμένης είναι ίδιες!!!

Βέβαια το θέμα είναι «τι θα φάμε και τι θα πιούμε. Τα βολέβουμε στο ταβερνάκι «ΤΟ ΣΤΕΚΙ και το ΠΟΥΛΙ» του Γιάννη.

Κάποια στιγμή σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα. Έγραφε WC και πάνω από την πόρτα της τουαλέτας, μια πινακίδα ξύλινη, καλλιτεχνική: «ΤΟ ΠΟΥΛΙ». Υπονοούμενο σκέφθηκα, παρομοίωση. Νάχει κανένα πουλί μέσα; Πάντως ήταν ολοκάθαρη, κι εγώ βαθμολογώ το κάθε «Μαγαζί» καφενείο, ταβερνείο, εστιατόριο, καφετέρια, με το πόσο καθαρές έχουν τις τουαλέτες τους.

Βέβαια αφού δεν βρήκα κάποιο πουλί, σκέφθηκα πονηρά την ώρα που ουρούσα, μήπως εννοούν αυτό το πουλί! Άνοιξα την πόρτα της τουαλέτας και ρωτώ τον ταβερνιάρη απορημένος, έκθαμβος, εκστατικός, περίεργος, τι σημαίνει αυτός ο τίτλος «Το ΠΟΥΛΙ»;

Πρώτη φορά συνάντησα στην ζωή μου σε WC τουαλέτες, τέτοια περίεργη και πρωτότυπη πινακίδα!

Κι αυτός μου απαντάει:

Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Το Πουλί έχει πολύ μεγάλη ιστορία. Ο πρώην ιδιοκτήτης με τους φίλους του, πριν πολλά χρόνια, έπαιζαν πρέφα ή κουμάρο, μέσα σ’ αυτό τον καφενέ και τους έγινε «καρφωτή» και τους έπιασαν στα «πράσα» η Ασφάλεια Βέροιας. Και ο ίδιος βρισκόμενος σε άμυνα, σε μεγάλο κίνδυνο, δραπέτευσε από το φεγγίτη του «καμπινέ» ή της τουαλέτας όπως λέμε «ελληνικά» που κι αυτό δεν είναι ελληνικά, γιατί το σωστό είαι απόπατος, αποχωρητήριο, αφοδευτήριο και «χρεία» όπως το λένε λαϊκά οι παππούδες μας ή WC όπως λέμε ξενόγλωσσα, ευρωπαϊκά: Έτσι λοιπόν, την γλύτωσε από αυτόφωρο… κλπ. – κλπ. και ονόμασε, βάφτισε, το γεγονός σε ανάμνηση του συμβάντος «ΤΟ ΠΟΥΛΙ».

Αυτά για την ιστορία. Ας με συγχωρέσει ο «Δραπέτης» που το δημοσιεύω και ας είναι καλά. Έχουν περάσει πολλά χρόνια, εξ΄άλλου από τότε και το αδίκημα παραγράφηκε, νομίζω.

Και η ιστορία αυτή μας φέρνει στο νου άλλες σκέψεις, άλλες ιστορίες της ζωής:

Το παιχνίδι στο τέλος πλησιάζει

την αδρεναλίνη ανεβάζει.

‘Ολοι θέλουν να κερδίζουν

γι’ αυτό τον συμπαίκτη τους, τον βρίζουν.

Τον μπουρλότο στο τέλος φθάνει

και τους πάντες έχει τρελάνει.

οι μισοί είναι χαμένοι,

και άλλοι τόσοι κερδισμένοι.

Νάναι η τέχνη ή να’ναι η τύχη

το παιχνίδι να πετύχει,

άλλος φεύγει θύμα δίκης