Παραθύρια ανοιχτά, πόρτες κλειστές. Όπως η ζωή μας. Και εκεί, ελπιδοφόρο, στα σκουριασμένα κάγκελα ενός πλανήτη πικρού, που οι τρανοί καταφρονούν τους φτωχούς, ενός κόσμου που η αδικία, η παρακμή και η φυσική διαστροφή γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, ένα Περιστέρι. Αγνό και καθαρό, αναμένει το χέρι του Τριαδικού Θεού, να το ταΐσει. Μα εμείς; Επιλήσμονες. Τιτλούχοι κακής εποχής. Πόσο πιο ασήμαντη η γενιά μας, πόσο πιο πονηρή από τούτο το πλάσμα του Θεού;