Τουλάχιστον...ετεροχρονισμένη η όποια συζήτηση αυτή την περίοδο της συγκομιδής για το ροδάκινο και την τιμή του. Δυστυχώς ή ευτυχώς, σε μια καπιταλιστική περίοδο, το να απαιτεί κανείς κατώτατες τιμές και άλλα τινά ανεφάρμοστα, είναι λόγια του αέρα και μόνο! Οι τιμές τόσο στο επιτραπέζιο, όσο και στο βιομηχανικό ροδάκινο, αλλά και όλη την αγροτική παραγωγή της χώρας, καθορίζονται από πολυποίκιλους παράγοντες, μεταξύ αυτών και το brand name, που διαχειρίζεται ή μεταποιεί το νωπό προϊόν. Τα χρόνια που έρχονται, με τη μετάβαση στην ψηφιακή γεωργία, που θα απαιτεί οικολογικό αποτύπωμα στην παραγωγή, πρέπει να απαντηθούν με διευρυμένο οπτικό ορίζοντα. Με βάση την όσο το δυνατή μεγαλύτερη συσπείρωση των αγροτών σε ομάδες παραγωγών. Φανταστείτε μια οργάνωση, που θα διαχειρίζονταν το ροδάκινο σε Πέλλα, Ημαθία και όπου αλλού παράγεται. Με τις προβλεπόμενες φυσικά πιστοποιήσεις στη διαλογή ή τη μεταποίησή του. Τι δυναμική θα προσέθετε στο εισόδημα των αγροτών της. Το παν σε μια πώληση είναι η φήμη της επιχείρησης. Βλέπουμε συνεταιρισμούς της Ημαθίας να προβάλλονται στην τηλεόραση, για τα επιτραπέζια ροδάκινά τους, έχοντας δημιουργήσει μια σχετική branda. Φαντάζεστε όλους τους συνεταιρισμούς της περιφερειακής μας ενότητας σε ένα κοινό σχήμα; Τι υπεραξία θα αποκτούσε το ροδάκινο; Την αντίστοιχη των Ιταλών και των Ισπανών, το ελάχιστο. Να μιλήσουμε λοιπόν για συνένωση δυνάμεων. Καλός ο συνδικαλισμός, αλλά μόνο για το...δημόσιο τομέα! Προς το παρόν βέβαια, γιατί κάποια στιγμή και αυτός θα πάψει να είναι αντιπαραγωγικός και με πανάκριβο κόστος στις υπηρεσίες του.