Ο Γιώργης Μελίκης ολοκλήρωσε μια πορεία 42 ετών στη δημοσιογραφία και αποφάσισε να αφιερωθεί στο πάθος του: την ελληνική λαϊκή παράδοση. Μετέτρεψε τότε το πατρικό του σπίτι, ένα αρχοντικό στη Μελίκη, σε μουσείο, με σκοπό να αναδείξει το πλούσιο λαογραφικό υλικό που είχε συγκεντρώσει. Με αφορμή την πραγματοποίηση του συνεδρίου της ΕΜΙΠΗ, δήλωσε στο δημοσιογράφο Αλέκο Χατζηκώστα :
«Το Λαογραφικό Κέντρο είναι καταρχάς το πατρικό μου σπίτι. Είναι ένας χώρος περίπου 1.400 τ.μ, εσωτερικά-εξωτερικά, είναι με τρεις ορόφους. Τελευταία κάναμε στον αύλειο χώρο την αίθουσα Φίλων του Συνεδριακού Κέντρου, που κάνουμε επιτυχημένες και ωραίες ημερίδες, συμπόσια, εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, μικρά μουσικά σύνολα, προβολές. Εμείς εδώ δεν είμαστε ένα μουσείο, είμαστε ένα εθνογραφικό κέντρο, όπου θέλουμε να υπάρχει ζωή, να έχουμε δηλαδή μία άμεση επικοινωνία με τους ανθρώπους, να δίνουμε, να παίρνουμε, να υπάρχει μία ανταλλαγή σκέψεων, απόψεων, ιδεολογιών, συγκρούσεων, για να βγαίνει κάτι το δημιουργικό. Όμως είναι ένα Κέντρο Εθνογραφικό, όπου εστιάζουμε σε δύο κατηγορίες. Μία κατηγορία είναι αυτή που αφορά τον άυλο πολιτισμό, που αφορά χιλιάδες ηχογραφήσεις δικές μου, υπάρχουν τηλεοπτικές εκπομπές και στη συνέχεια έχουμε αυτά που αφορούν τον υλικό πολιτισμό. Πρωτίστως θέλουμε να αναδείξουμε τα τοπικά ήθη και έθιμα της Μελίκης και του Ρουμλουκιού και να τα δείξουμε μέσα από μικρές βιτρίνες, οι οποίες έχουν καθαρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Στη συνέχεια έχουμε δύο πολύ μεγάλες συλλογές, που δεν έχουν σχέση μόνο με τον τόπο μας (Μελίκη, Ρουμλούκι), αλλά είναι πανελλήνιες, βαλκανικές. Με αφορμή τα «αναστενάρια», που γίνονται στη Μελίκη, συγκροτήσαμε μία συλλογή με 2.500-3.000 τάματα λαϊκής λατρείας, είναι η μεγαλύτερη συλλογή που υπάρχει. Έχουμε τη μεγαλύτερη συλλογή με μάσκες. Είναι εθνική συλλογή από την Κρήτη μέχρι τον Πόντο και από την Πελοπόννησο μέχρι την Ήπειρο και την Κορυτσά, με κυρίαρχο σε πολλά δρώμενα το Θρακικό στοιχείο. Ο επισκέπτης που έρχεται εδώ, έχει μία ξενάγηση όχι το πώς γίνεται ένα κόσκινο, μία τσάπα κλπ που είναι πολύ σημαντικά μέσα και εργαλεία για την ανθρώπινη ύπαρξη και επιβίωση, αλλά παίρνει μία πληροφορία, η οποία έχει πρωτίστως σχέση με τα δρώμενα, τα ήθη και τα έθιμα της Μελίκης και των χωριών της, συμπεριλαμβανομένου και του προσφυγικού στοιχείου, γιατί 100 χρόνια μετά είναι πολύ άδικο να λέμε «οι πρόσφυγες, οι πρόσφυγες» είναι ταυτοτικός χαρακτηρισμός, που πολλές φορές είναι και στενάχωρος και άβολος. Αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό που εμείς εδώ επιδιώκουμε εγώ και οι πολύτιμοι συνεργάτες μου, οι Φίλοι του Κέντρου μας, είναι να δείξουμε, να πούμε και κυρίως να συνεργαστούμε με ανθρώπους που έρχονται».
