«Ναι, ήμαστε θυμωμένοι. Εξαγριωμένοι. Ζούμε σε μια Ελλάδα, που δεν την αναγνωρίζουμε. Με Έλληνες που δεν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα τους, τη σκέψη τους. Νιώθουμε μόνοι, ανυπεράσπιστοι. Σαν τα αετόπουλα εγκαταλελειμμένα στη φωλιά, γιατί τη μάνα και τον πατέρα αετό τους σκότωσαν ανεύθυνοι, ερασιτέχνες κυνηγοί. Κυνηγοί της φθήνιας, της μετριότητας, της ανικανότητας. Ανάλγητοι κομπάρσοι της πολιτικής και της κοινωνίας.
Μόνη αισθανόμουν και εγώ, σαν σήμερα το 1992, μέχρι τα 100 μέτρα που με χώριζαν με εμπόδια από τον τερματισμό. Μόνη, να με περιτριγυρίζουν άνθρωποι έτοιμοι να μου χτυπήσουν τον ώμο και να μου πουν «δεν πειράζει, η προσπάθεια μετράει». Στα ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν την εκκίνηση, σκεφτόμουν τρόπους απόδρασης από τη μιζέρια της ηττοπάθειάς τους. Και ο μόνος τρόπος ήταν να κοιτάζω μόνο μπροστά, στο στόχο, έχοντας στην καρδιά και τη σκέψη μου αυτούς τους λίγους, που πίστεψαν σε μένα, στο σύζυγό μου, την οικογένειά μου, στους Έλληνες που δε θέλουν πολλά, για να αφυπνιστούν. Έλληνες που δεν ξεχνούν ότι κουβαλούν το σταυρό της αριστείας...Με αυτούς έτρεξα για 12,64 δευτερόλεπτα και πιστέψτε με, απέδρασα μαζί τους στη μία και μοναδική Ελλάδα μας ρε γαμώτο»! 26 χρόνια μετά τον άθλο της, στις 6 Αυγούστου του 1992 και την κατάκτηση του πρώτου χρυσού μεταλλίου για τη χώρα μας σε Ολυμπιακούς, μετά από δεκαετίες, η αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης, Βούλα Πατουλίδου, μας γεμίζει αισιοδοξία, ενάντια στους ανάλγητους κομπάρσους της πολιτικής και της κοινωνίας, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Της αξίζουν τα ίδια θερμά συγχαρητήρια, όπως και τότε.
