Δεν ξέρω αν το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά περνάμε πλέον τις τελευταίες στιγμές μας με μνημόνια. Δεν μπορείτε να πείτε. Από το Μάρτιο του 2010 με το Γιωργάκη μέχρι τον Ιούλιο του 2015 με τον Αλεξάκη και ενδιαμέσως με τον Αντωνάκη, ε, όσο να ‘ναι, μας έγιναν εθισμός τα πακέτα διάσωσης. Των ξένων, των τραπεζών, των βουλευτών, των υπουργών και των εφοπλιστών, βεβαίως, βεβαίως. Με κολαούζους, τη μνημονιακότερη των μνημονίων δημοσιογραφία, των Αλαφουζέων, των Βαρδινογιαννέων, των Βαξεβανέων των Κουρήδων και κάθε λογής... μουφτήδων του συστήματος. Τελευταίες στιγμές των μνημονίων. Μόνο που δεν θα τις ζήσουμε εδώ στη Ημαθία, με τις δεκάδες οικογένειες φίλων που μετανάστευσαν στη Γερμανία, την Κύπρο, την Αυστραλία και όπου αλλού στον κόσμο. Θα τις ζήσουμε με δεκάδες επιγραφές «ενοικιάζεται» και «πωλείται» στην αγορά μας. Με τα παιδιά μας φευγάτα. Με τα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες μας κλειστές. Τα μαγαζιά με κατεβασμένα ρολά. Δεν θα πανηγυρίσουμε λοιπόν. Μαζί με τους πονηρούς πολιτευτάδες, που μας πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αυτοί θα συνεχίσουν να δοξάζουν το σύστημα. Ανακράζοντας διαχρονικά το Ζιγκ Χάιλ! Το μόνο που μας μένει, όλους εμάς τους πληβείους, είναι να αναλογιστούμε, διαστρέφοντας ελαφρώς τον Καβάφη : «Και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς... μνημόνια. Ήταν και αυτά μια κάποια λύσις»!