Σχεδόν γεμάτο το λεωφορείο που κάνει το δρομολόγιο Νάουσα-Βέροια-Θεσσαλονίκη. Στη «διασταύρωση» μπαίνει μια κυρία με το μωράκι της αγκαλιά. Κάποια από τις νεαρές φοιτήτριες ή και έφηβες που κάθονταν στις πρώτες θέσεις, να της παραχωρήσει τη θέση της; Ουδεμία. Και αναγκάζεσαι εσύ, τελευταία σειρά, να σηκωθείς, να της δώσεις το αυτονόητο.

Έτσι διδαχθήκαμε από τις γιαγιάδες μας Από τους δασκάλους μας. Να σηκωνόμαστε αμέσως μόλις βλέπουμε έναν ιερέα, έναν ηλικιωμένο, μια έγκυο, μια μάνα με παιδί. Χάθηκε το φιλότιμο πλέον. Ντροπή μας. Γίναμε απρόσωπη μάζα, ίδια και απαράλλαχτη με αυτή των Αθηνών, όπου πεθαίνει άνθρωπος και σημασία δεν δίνουν. Γίναμε πλέον πολιτισμένοι. Δυτικοί!