Πέρασε και στο παρελθόν δύσκολα χρόνια, εθνικά και οικονομικά, η πατρίδα μας. Μα πάντα οι γιορτές, καλή ώρα σαν αυτή του Αγίου Νικολάου, του Άη Γιάννη, του Άη Γιώργη και όλων των άλλων αγίων, πάντα ήταν μέρα χαρμόσυνη για τους εορτάζοντες. Που έβαζαν τα καλά τους και υποδέχονταν τους «απροσκάλεστους» προσκεκλημένους στα σπίτια τους, που έλαμπαν από την καθαριότητα των κυράδων τους. Βεγγέρες και τραγούδια μέχρι αργά το βράδυ, με μπόλικο κρασάκι και τσίπουρο και νηστίσιμα εδέσματα, τέτοια εποχή. Τότε, κρέας τη σαρακοστή των Χριστουγέννων, του Πάσχα και της Παναγιάς, έτρωγαν μόνοι οι άρρωστοι, οι έγκυες και οι λεχώνες. «Όλες πλέον οι μέρες το ίδιο έγιναν, για αυτό έχασαν και τη χαρά τους», μου είπε τις προάλλες καλός μου φίλος. Άδικο έχει; Και οι βεγγέρες των σπιτικών αντικαταστάθηκαν με τα μαζικά...tags του facebook σε Νίκους και Νικολέτες. Ούτε καν ξεχωριστά δεν μπορούμε να ευχηθούμε στους φίλους μας. Με καμιά διακοσαριά tags «καθαρίσαμε». Ούτε εκκλησιές το πρωί, να μεταλάβει ο εορτάζων και η εορτάζουσα. Και το βράδυ ένα invitation σε κανά καφέ-μπαρ, με το ουίσκι ανά χείρας (τώρα μάλλον η βότκα είναι...must!), αν διαθέτουμε φυσικά τα...φράγκα, ως μιμητές των Φράγκων και καθαρίσαμε. Όχι δεν φταίει το μνημόνιο, ο πιθηκισμός της νεοελληνοσύνης μας φταίει.