Πάει καιρός που το φεγγάρι δεν περνάει από `δω. Το τοπίο είναι χακί, τρώει την καρδιά σου

Σε λευκό χαρτί τη νύχτα ξαναγράφω σ’ αγαπώ

στη σκοπιά παραμιλάω τ’ όνομά σου"

Τη φύλαξα αυτή την φοβερή σκοπιά. Τελευταία στην αποθήκη πυρομαχικών της Δοβράς. Καλοκαίρι του 1985, 14 μηνών φαντάρος, παλιός στην  130 ΜΠΠ στο Σιδηρόκαστρο, νέος όμως στην 160ΜΜΒΠ στις Βαρβάρες της Βέροιας στην Α Πυροβολαρχία με τα 155αρια πυροβόλα. Λίγο καιρό μετά τηλεφωνητής στο Κέντρο Επικοινωνιών της Μοίρας με διοικητή τον Αντισυνταγματάρχη Χρήστου Παναγιώτη, καλή του ώρα.

Παραμονή το βράδυ στο φυλάκιο και άντε μετά να ανέβεις εκατοντάδες μέτρα στο δασάκι, τότε  που δεν υπήρχε ο σημερινός δρόμος. Τότε που κάθε θρόισμα, κάθε ήχος στο "γερμανικό νούμερο" ενεργοποιούσε όλες τις αισθήσεις σου!

Και τώρα μέσα στα χαλάσματα της κάπου βλέπεις την γόπα του μάλμπορο σου, που κρυφά κάπνιζες περιμένοντας το περίπολο ή την έφοδο για να αναγνωρίσεις. 

"Αλτ, τις ει; Περίπολος. Προχώρει ο περιπολάρχης". 21μηνες στο πυροβολικό.

Όχι, δεν είναι χαμένος χρόνος η στρατιωτική θητεία. Είναι τιμή και καθήκον. Η εθνική μας άμυνα πρέπει να στηρίζεται στους στρατεύσιμους.

Πολλές ευχές στους αξιωματικούς, τα στελέχη και τους στρατεύσιμους που υπηρετούν την θητεία τους.

Και στις σειρές μου, που συνυπηρετήσαμε στην 160. Τρεις χρονιές με βρήκαν στο χακί. Βλέπεις τότε δεν είχαμε παραλλαγή. Η... λούφα υπήρχε βέβαια! Απρίλης  του 84 Ε Μοίρα Θήβα, 84 Β ΕΣΣΟ, Γενάρης του 86, εννιά του μηνός απολυτήριο.