Η Σιωπή είναι αντίο; Ρίχνει βουτιές τα χρώματα; Απλή ζωή, τρίαινα πόλης; Χορεύεις και φεύγει ο ζουρνάς; Γεννάς αιώνες, εκεί να μείνεις; Άλλον δεν είχε ο θάνατος να πάρει Τάκη Σκούπερ; Τι κερδίζει ιστορώντας πένθη;

Μια εικοσαετία αντάμα, μαζί, στις εκθέσεις, στις καθημερινές αγωνίες, στην Κράστα, σπουδάζοντας τα χρώματα των βράχων, που γρήγορα αλλάζουν και ότι πρόλαβες! Στα βότανα σου, στις παρασκευές τσαγιών, αλοιφών, στον οχυρό σου υγρό οίκο, να πονά η ψυχή μου, στον Άγιο Θεολόγο, στο μηχανάκι σου, σε μόνιμη ενδυμασία η φόρμα παραλλαγής, στις συνομιλίες μας αλήθειες αλήθειες αλήθειες... 40 έτη χορεύοντας Μπούλλες θησαυρίζοντας, 68 χρόνια ζωής Δημήτρη Σκούπερ, αναμετρούμενε... Που όταν πρωτοχορευτής στην Παπαδιά, τίναζες πάνου τα πινέλα, να ορθώνεται η Νάουσα ζωγραφιστά και να απλώνεται ο «Πρόσωπος» της ιστορίας, Σκούπερ υπερούσιε της τέχνης... Λαμπάδες γενιές και γενιές ας σε υμνούν.

Το λαϊκό σου έργο και ο όγκος θάμβους στις «αμόρφωτες» ζωγραφιές σου, ας αναλάβει η αιωνιότητα, η σπουδασιά, οι σιωπές θανάτου, οι ψεύτικες ανάγκες της ζωής, ο πικρός μας τόπος, ο τσιγκούνης, θρηνώντας το Βέρμιο! Τάκη μαζί σου στο λιώμα, στο αιώνιο ταξίδι της τέχνης, όχι σαν Νάουσα μοίρα λησμονιάρα!

Δεν θα πικραθούμε πάλι και πάλι πικρά, σουρεαλιστικά, όπως συνήθιζες κάθε φορά να τονίζεις; Έφυγες Δημήτρη;