Αν δεν είστε εσείς, σίγουρα κάποιοι από το εργασιακό, φιλικό ή οικογενειακό σας περιβάλλον έχουν δει, έχουν ακούσει ή έχουν διαβάσει κάτι από αυτά που εκπέμπει αυτή η νεαρή γυναίκα. Ποια;
Η Αλεξάντρια Οκάζιο Κορτέζ!
Δυναμική και ακτιβίστρια, είναι ικανή να απλοποιεί σύνθετα ζητήματα με κατανοητό και αποτελεσματικό τρόπο. Η «σωκρατική» της ρητορική της μέθοδος εντυπωσιάζει. Οι απόψεις της για την καταπολέμηση της φτώχειας και το περιβάλλον είναι ριζοσπαστικές. Ζήτησε την εγκαθίδρυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, της υγειονομικής περίθαλψης και της στέγασης ως «αναφαίρετων αμερικανικών δικαιωμάτων»!
Έχει κι άλλα :
Είναι η νεαρότερη γυναίκα που εξελέγη στο Κογκρέσο, κάνοντας άνω κάτω την Πολιτεία της Νέας Υόρκης και συσπειρώνοντας γύρω της μυριάδες νεαρές γυναίκες. Μόλις στα 28 της χρόνια όλα αυτά.
Κι όμως είχε εντελώς αγνοηθεί από τα παραδοσιακά μέσα και είχε δώσει συνεντεύξεις μόνο σε online περιοδικά με κυρίως millennial και γυναικείο κοινό. Προέρχεται από τα χαμηλότερα στρώματα και ανήκει σε ένα νέο ρεύμα ανθρώπων, που ζητά ουσιαστικές αλλαγές και να ακουστεί.
Μ’ αυτά και μ’ κείνα, θεωρείται η ελπίδα του Δημοκρατικού κόμματος στις ΗΠΑ και ικανή να απειλήσει τον επικοινωνιακό Ντόναλντ Τραμπ στις επόμενες εκλογές. Το ότι ήδη στο διαδίκτυο αναφέρονται σ’ αυτήν με τα αρχικά της, AOC, είναι ήδη μια κακή είδηση για τους Ρεπουμπλικάνους. Μόνο γι’ αυτούς; Μάλλον όχι.
Ήδη και στο Δημοκρατικό κόμμα ακούγονται έντονες διαφωνίες για την πολύ «αριστερή» ή έστω «σοσιαλιστική» της ατζέντα. «Δεν είναι αυτό το κόμμα των Κένεντι και του Ομπάμα», λένε. Μήπως όμως και η εποχή άλλαξε πολύ, δημιουργώντας αλλόκοτες και «ανορθόδοξες» πολιτικές και κοινωνικές επιλογές;
Οι αμερικανοί πολίτες αλλά και το παγκόσμιο διαδικτυακό χωριό τη γνώρισαν -πού αλλού;- στο ΥouΤube με ένα κλιπ όπου διεκήρυσσε «το κουράγιο τού ν’ αλλάξεις». Κατάγεται από το Πουέρτο Ρίκο -πολλοί για χάρη της ξαναείδαν το West Side Story- μεγάλωσε στη φτώχεια και είπε να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Θεωρείται πλέον «ειδική» στη χρήση του διαδικτύου: Την ώρα που πολλοί πολιτικοί είτε αποσιωπούν τις επικρίσεις που δέχονται είτε επιτίθενται με άγριο τρόπο στους επικριτές τους με αναρτήσεις στα social media, η ίδια σηκώνει το γάντι, ουσιαστικά τα αναπαράγει και μετά με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και επιχειρήματα αποδομεί τους αντιπάλους της.
Είναι πιο μπροστά σε followers από την πρόεδρο της Βουλής Νάνσι Πελόζι και φτάνει σιγά σιγά και τον Τζο Μπάιντεν. Ο Τραμπ βέβαια είναι μακράν ο πρώτος σε followers, αλλά ο Μαξ Μπένγουελ στον «Guardian» κάνει μια λεπτή παρατήρηση: Σήμερα έχει μεγαλύτερη σημασία ο τρόπος που επικοινωνείς με το κοινό και όχι τόσο το πόσοι είναι αυτοί που σε ξέρουν και σε ακολουθούν!
Ένα παράδειγμα: Όλη η Αμερική έμαθε πόσο φθάρθηκαν τα παπούτσια που φορούσε η Αλεξάντρια Οκάζιο Κορτέζ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής της εκστρατείας, τα οποία είχαν φθαρεί σε βαθμό που τα καθιστούσε πλέον άχρηστα. Η ίδια είχε φροντίσει να ανεβάσει μια φωτογραφία και έλεγε: «Αυτά τα παπούτσια φορούσα. Χτύπησα πόρτες μέχρι που τρύπησαν οι σόλες και έμπαινε στα πόδια μου το νερό της βροχής. Είναι πολύ απλό: Νικήσαμε στις εκλογές, επειδή δουλέψαμε περισσότερο».
Έτρεξα στα άρθρα γι’ αυτήν σε ξένους και ελληνικούς ιστοτόπους και είδα πάμπολλα μηνύματα στα social media. Πολύ πράγμα. Μου ήρθε στα χείλη ο στίχος του Σαββόπουλου: «Αξίζει η Ζωζώ, ό,τι κι αν πεις»!
Διαβάστε :
«Όλα τζάμπα... Θα τα πληρώνουν όλα οι πλούσιοι. Αν κάποιος άλλος εφηύρε το λαϊκισμό, η κυρία τον ανήγαγε σε έδρα στο πανεπιστήμιο. Δεν μειώνω καθόλου την εξυπνάδα και την ευφράδειά της. Βάζω και εγώ στοίχημα ότι ίσως να είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος, αν δεν εκλεγεί η Ιβάνκα το 2024»!
«Να την κάναμε μεταγραφή στο Ηνωμένο Βασίλειο για μερικούς μήνες; Τι γυναίκα!».
«Η AOC έχει όραμα και ξέρει να επικοινωνεί με τον κόσμο με σαφή, σύντομο και «θανατηφόρο» τρόπο, χωρίς αλαζονεία ή προσβολή. Φοβερή!».
«Έχει φωτογένεια όμως, ε; Σταρ. Αρχίζω και γουστάρω. Σε κάποιες φωτογραφίες μου θυμίζει την Keira Knightley».
«Είναι ο «θηλυκός» Μπαράκ Ομπάμα, αν και είναι πολιτικό τέκνο του Μπέρνι Σόντερς. Είναι το μέλλον των ΗΠΑ».
«Αυτήν την ατζέντα (δωρεάν παιδεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, περιβάλλον) τη γουστάρω. Το «identity politics» όμως και την τυφλή αντιπαράθεση ενάντια στους λευκούς άντρες (μέχρι εδώ ήσασταν τώρα παίρνουμε εμείς το πάνω χέρι-φεμινίστριες, μειονότητες, γκέι, λεσβίες και τραβεστί) -όχι».
ΟΙ Δημοκρατικοί έχουν καπελωθεί από την ακροαριστερά πτέρυγα και αναλυτές λένε ότι αν δεν κατεβάσουν κανένα μετριοπαθή υποψήφιο, θα ξαναβγεί ο Τραμπ. Ακούω ότι θέλει να φορολογήσει τους δισεκατομμυριούχους με συντελεστή 70% και να τους εξαφανίσει σαν τάξη».
Και το «θεϊκό» από φίλο ομογενή στις ΗΠΑ :
«Η κόρη μου η σοσιαλίστρια»!
Στις ΗΠΑ, πέρα από την Αλεξάντρια Οκάζιο Κορτέζ και τον Μπέρνι Σόντερς, όλο και περισσότεροι συγκλίνουν στην άποψη πως ίσως μια λύση να έλθει με την αύξηση της φορολογίας σε αυτούς που επωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση και την αυτοματοποίηση, με παράλληλη χορήγηση στους φτωχούς ενός κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος.
Άλλοι το πάνε ακόμα πιο μακριά: Ίσως ο κομμουνισμός έρθει νομοτελειακά όταν η αυτοματοποίηση φτάσει στο σημείο, που δεν θα χρειάζεται κανένας να εργάζεται. Από εκεί και πέρα, προσθέτουν, όσοι έχουν δημιουργικές τάσεις, συνεχίζουν να παράγουν έργο της αρεσκείας τους χωρίς απαραίτητα να περιμένουν αμοιβή παρά μόνο την αναγνώριση της κοινωνίας. Αν αυτό το ουτοπικό μέλλον έρθει μετά από βίαια εξέγερση ή σταδιακά με μεταρρυθμίσεις εξαρτάται από τις εκάστοτε εξουσίες, δηλαδή από το ποιους εκλέγουμε σε αυτές τις εξουσίες.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 17 Φεβρουαρίου 2019
