Η στήλη αυτή έχει ως σκοπό της να διατηρήσει και να επαναφέρει στη μνήμη μας όλα αυτά, που τόσα χρόνια μας έχουν διηγηθεί οι πρόγονοί μας, γύρω από τη ζωή, τα ήθη και έθιμά τους, τα διάφορα ιστορικά γεγονότα της εποχής και τέλος τη μαρτυρική έξοδο από τις εστίες τους. Είναι ένα ύστατο χαίρε, καθώς και μια τιμητική αναφορά σε μια πολύπαθη γενιά, η οποία πλέον έχει εκλείψει και εμείς, που αποτελούμε τη συνέχειά της, έχουμε καθήκον να μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενεές την τραγική ιστορία της.
Από τη Σμύρνη στη Νάουσα
Η γιαγιά η Αργυρώ κατάγονταν από τη Σμύρνη και ο παππούς ο Σταμάτης από τα ιστορικά και πανέμορφα Βουρλά. Κατοικούσαν στη Σμύρνη και το καλοκαίρι μετακόμιζαν για αρκετό καιρό στα Βουρλά, όπου ο παππούς Σταμάτης είχε πολλά κτήματα και εξοχικό σπίτι.
Όταν ήρθε ο Ελληνικός στρατός στη Σμύρνη, διηγούνταν η γιαγιά Αργυρώ, όλη η πόλη ήταν σημαιοστολισμένη με Ελληνικές σημαίες και όλοι γιορτάζαμε την ελευθερία μας.
Τις μέρες εκείνες είχαμε γνωριστεί και με τρία παλικάρια του Ελληνικού στρατού, τα οποία είχαν καταγωγή από την ιστορική πόλη της Νάουσας της Μακεδονίας. Θυμόμουν τα ονόματά τους για πολύ καιρό, διότι είχαμε αναπτύξει καλές σχέσεις.
Ήταν ο Μιλτιάδης ο Γιάντσης, ο Μαλούνας και ο Μπακαλιός.
Ο καιρός περνούσε και πολύ γρήγορα μαύρα σύννεφα άρχιζαν να εμφανίζονταν στον ορίζοντα, μέχρι της αποφράδα ημέρα της καταστροφής της πόλης. Η μέρα εκείνη και τα δυσάρεστα γεγονότα που επακολούθησαν, θα μου μείνει αξέχαστη.
Θυμάμαι τους Τούρκους αλαφιασμένους να ξεχύνονται στην πόλη και να σφάζουν τους δύστυχους τους χριστιανούς. Για μια στιγμή διέκρινα να περιφέρουν το πτώμα του Μητροπολίτη μας, του Χρυσόστομου, τον οποίο είχαν κατακρεουργήσει.
Καταφέραμε να φθάσουμε και να ανεβούμε σε μια βάρκα, για να απομακρυνθούμε από το χαλασμό της πόλης, που είχε παραδοθεί στις φλόγες. Έκανα το σταυρό μου στον προστάτη μου Άγιο Παντελεήμονα, για να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από αυτόν τον όλεθρο και να σωθούμε.
Κοντά στη βάρκα μας έπλεε ένα μπογιατισμένο ξύλο, που καίγονταν ακόμη. Άπλωσα το χέρι μου και το πήρα στη βάρκα και εκεί μετά εκπλήξεως διέκρινα ότι ήταν μια μισοκαμένη εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα, που ποιός ξέρει την πέταξε στη θάλασσα.
Γεμάτη χαρά την έσφιξα στην αγκαλιά μου και την πήρα μαζί μου στο ταξίδι της προσφυγιάς, για να με προφυλάσσει και να με βοηθά.
Μετά από πολλές κακουχίες καταλήξαμε στη Νάουσα, από όπου κατάγονταν τα τρία παλικάρια που είχαμε συναντήσει στη Σμύρνη. Τους αναζητήσαμε, τους βρήκαμε και με τη σειρά τους μας βοήθησαν πολύ να ορθοποδήσουμε στην πανέμορφη αυτή πόλη της Μακεδονίας.
Αφήγηση Ειρήνης Καραμπατζού
Νάουσα Ημαθίας
