«Απείθαρχες καρδιές, που πάντα απροσκύνητες χτυπάνε και πόνους και απειλές αντέχουνε, χωρίς να μαρτυράνε...Κλέφτες και αρματολοί τη Νάουσα μετράνε για πατρίδα, τον Πρόσωπο φορούν για κάλυψη, αλλά και για ασπίδα...Νάουσα, από τα δάκρυα σου δέντρα μεγαλώσαν, Νάουσα και την τιμή σου οι λεβέντες σου ψηλώσαν». Λίγοι στίχοι από ένα μεγάλο ποιητή του γένους, το Δημήτρη Μπρούχο, που έγραψε ένα μοναδικό ορατόριο για την ηρωική πόλη, που με τόσους χιλιάδες νεομάρτυρες, παιδιά αμούστακα και γέρους, πρέπει να λάβει και το οφίκιο της Ιερής. Ντυμένοι οι έφηβοι και στα σήμερα με την αρματολίτικη φορεσιά. Γεροδεμένα κορμιά, παλικαράκια έτοιμα να τινάξουν την πάλα τους ψηλά στα ουράνια. Η κλαγγή του ατσαλιού δεμένη με τον αυλό του Μεγαλέξαντρου και το νταούλι. Άλλοτε λυπημένα και αργόσυρτα, άλλοτε γρήγορα, περήφανα και λεβέντικα... Αν σε τούτους τους καιρούς αποζητούμε ελπίδα. Ναι, υπάρχει. Στις ψυχωμένες καρδιές αυτών των νέων. Όλου του έθνους των Ρωμιών.