Στην ιστορία πρόκειται να περάσουν οι επικείμενες δημοτικές εκλογές του Μαΐου. Κι αυτό για δύο πράγματα.

Πρώτον, θα διεξαχθούν με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, τη μοναδική μεταρρύθμιση που εισάγει στην τοπική Αυτοδιοίκηση ο «Κλεισθένης», χωρίς βέβαια να τίθεται σε κίνδυνο το σημερινό δημαρχοκεντρικό σύστημα διοίκησης των δήμων.

Δεύτερον, η απαξίωση των κομμάτων στα χρόνια των μνημονίων είναι τόσο μεγάλη, ώστε η συντριπτική πλειονότητα των υποψηφίων δημάρχων δεν επιθυμεί χρίσμα ή στήριξη από το κυβερνών κόμμα ή τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, όπου ανακοινώθηκαν στηρίξεις σε υποψηφίους, αυτές επεστράφησαν ως «ανεπιθύμητες».

Ενδεικτικό της όλης κατάστασης είναι ότι σε όλη την Ελλάδα οι υποψήφιοι δήμαρχοι φροντίζουν να τονίζουν με κάθε ευκαιρία ότι ρίχνονται στη μάχη των δημοτικών εκλογών ανεξάρτητοι από κόμματα και ότι η σύνθεση των ψηφοδελτίων τους είναι πολυσυλλεκτική.

Ωστόσο, υπάρχουν και υποψήφιοι - η αλήθεια είναι λίγοι -, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η στήριξη μιας παράταξης δεν σημαίνει αυτομάτως κάποιου είδους δέσμευση ή υποχρέωση υποτέλειας.

Πάντως, όλοι οι υποψήφιοι, είτε οι πολίτες τους εκλέξουν στο αξίωμα του δημάρχου, είτε τους αναδείξουν ως αντιπολίτευση, είναι έτοιμοι μετεκλογικά για συνεργασίες, προκειμένου να σχηματισθούν οι απαραίτητες πλειοψηφίες, σε μια προσπάθεια να διοικήσουν τους δήμους την επόμενη τετραετία.