Ένα μήνα έζησα από κοντά, με τη νοσηλεία της αείμνηστης μητέρας μου σε Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης, τον αυτόματο πιλότο που βρίσκεται η τριτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη, χωρίς γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό και υλικά! Η μάχη για το...σεντόνι του ασθενούς, για ένα μαξιλάρι, σε καθημερινή βάση. Κρεβάτια της δεκαετίας του 1950, θάλαμοι των 10 ατόμων, δίνουν το στίγμα του ΕΣΥ, που σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να εξαρτάται από τις δωρεές ιδιωτικών-εφοπλιστικών ιδρυμάτων. Αν ο κ. Τσίπρας, αντί της νοσηλείας του σε ιδιωτικό νοσοκομείο, που το παρουσίασαν ως...δημόσιο, περίμενε στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών του ΑΧΕΠΑ, μια μέρα γενικής εφημερίας, θα έβλεπε τον υπεράνθρωπο αγώνα, που καταβάλουν γιατροί και νοσηλευτές, που είναι από λίγοι, έως ελάχιστοι. Βλέπετε όμως η πολιτική «βαρονία» έχει τη δυνατότητα να μεταφέρεται σε υπερσύγχρονα και πολυτελή ιδιωτικά νοσοκομεία, ενώ ο λαός υποφέρει για ώρες, για να εισαχθεί σε μια κλινική με ελάχιστους γιατρούς και προσωπικό, που όμως έχουν φιλότιμο και δίνουν και την ψυχή τους για τους αρρώστους.

Κλείνω με αυτό το θέατρο του παραλόγου, με ένα θέμα που σίγουρα αξίζει βραβείο «Πολάκη»! Το Ιπποκράτειο, το μεγαλύτερο Νοσοκομείο των Βαλκανίων, δεν διαθέτει στεφανιογράφο, με αποτέλεσμα οι ασθενείς που διακομίζονται στα επείγοντά του, αν χρειαστούν στεφανιογραφία, να μεταφέρονται είτε στο ΑΧΕΠΑ, είτε στο...Παπανικολάου, δηλαδή «ζήσε μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι».

Υ.Γ  Κόσμημα η παροχή υπηρεσιών στο Νοσοκομείο Βέροιας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω για την ανθρωπιά, την επιστημοσύνη και το ενδιαφέρον τους, όλους όσοι βοηθούν καθημερινά τους συμπολίτες μας στον πόνο τους. Ευχή όλων μας σύντομα να μπορέσει να προσφέρει και τριτοβάθμια παροχή υγείας, με το ενδιαφέρον που δείχνει η ιατρική του κοινότητα, αλλά και η διεύθυνσή του.

Θόδωρος Ελευθεριάδης