Με την επιστολή αυτή θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε για το κλείσιμο της σχολικής αυλής του σχολείου.

Ως αποτέλεσμα τα παιδιά του σχολείου που μένουν στο κέντρο δεν έχουν πού να παίξουν από τότε που έκλεισε η σχολική αυλή. Το ξέρετε ότι υπάρχουν παιδιά της 6ης που δεν μπορούν να ανέβουν τα κάγκελα γιατί είναι υπέρβαρα; Έχετε δει σκηνές από παιδιά μικρόσωμα που ανεβαίνουν αλλά κινδυνεύουν να σκοτωθούν; Το ξέρετε ότι παιδιά που υπάκουγαν τη σύσταση να μην ανεβαίνουν τα κάγκελα ώστε να προστατευθούν από πιθανή πτώση, αναγκάζονταν να πηγαίνουν σε χώρους ακατάλληλους για μικρά παιδιά όπως καταστήματα ηλεκτρονικών ή σε απομακρυσμένους χώρους όπως Ελιά, ακόμη και πλατεία Κυψέλης; Τι κάνουμε εμείς απέναντι σε αυτά τα παιδιά; Η συνείδησή μας είναι ήσυχη;

Τα παιδιά μας κάθονται κλεισμένα μέσα στο διαμέρισμα, με αποτέλεσμα να καταπατείται το δικαίωμα τους για παιχνίδι, ένα βασικό δικαίωμα των παιδιών, σύμφωνα με τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του παιδιού και μια ζωτική τους ανάγκη.Με τον τρόπο αυτό κινδυνεύει η ομαλή κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών καθώς καταπατείται η ανάγκη τους για συναναστροφή και επικοινωνία με τους φίλους και συμμαθητές τους. Επίσης κινδυνεύει η σωστή σωματική τους ανάπτυξη που απαιτεί έκθεση στον ήλιο και στον αέρα καθώς και ελεύθερη κίνηση. Έτσι τα παιδιά μένουν καθηλωμένα μπροστά σε μία οθόνη ΗΥ, τηλεόρασης και άλλων ηλεκτρονικών, με αποτέλεσμα τον εθισμό τους, καθώς δεν υπάρχει κανείς ελεύθερος χώρος στο κέντρο που τα παιδιά να μπορούν να παίξουν μπάσκετ ή ποδόσφαιρο.

Εξάλλου, η σχολική αυλή λειτουργούσε ως «γειτονιά» όπου μαζεύονταν πολλοί γονείς και επιτηρούσαν τα παιδιά που έπαιζαν εκεί αλλά και επικοινωνούσαν και έβρισκαν έναν κοινό «τόπο» συνάντησης, επικοινωνίας και ψυχαγωγίας. Έτσι μπορούσαν να παρατηρήσουν πώς έπαιζαν τα παιδιά τους και να τους συμβουλεύσουν. Από την άλλη πλευρά τα παιδιά ένιωθαν ότι βρίσκονται σε έναν οικείο χώρο, το «σχολείο τους», το δικό τους σχολείο, νιώθοντας ένα συναίσθημα οικειοποίησης, που σύμφωνα με τους ψυχολόγους, είναι πολύ σημαντικό στην ομαλή προσαρμογή των παιδιών στο σχολικό τους περιβάλλον και γι’ αυτό ο χώρος αυτός του παιχνιδιού δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανέναν άλλον. Εξάλλου στο σχολείο τους τα παιδιά ένιωθαν ασφαλή και αυτό το εξασφάλιζε και η παρουσία των γονέων τους ή των γονέων των συμμαθητών τους. Επιπλέον η συνύπαρξη των διαφορετικών ηλικιών συνέβαλλε να αναπτυχθεί στα μεγαλύτερα παιδιά ένα συναίσθημα ευθύνης απέναντι στα μικρότερα ενώ τα μικρότερα παιδιά είχαν μπροστά τους ένα υγιές πρότυπο ανάπτυξης.

Η στέρηση αυτού του ζωντανού κύτταρου, αυτού του πνεύμονα, από τα παιδιά του κέντρου, για όποιον έχει την ελάχιστη ευαισθησία απέναντι στα ανυπεράσπιστα παιδιά δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι είναι σχεδόν εγκληματική. Γιατί ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι τα παιδιά της Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού δε θα οδηγηθούν να συναντήσουν τους φίλους τους σε εξωσχολικούς χώρους, με όποιους κινδύνους ελλοχεύουν εκεί; (ναρκωτικά, αποπλάνηση, εκμετάλλευση κ.α). Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως όσα παιδιά πηδούν τα υπερυψωμένα κάγκελα για να μπουν μέσα δε θα πέσουν από μεγάλο ύψος και δε θα έχουν ένα σοβαρό ατύχημα; Τότε θα ψάχνουμε να βρούμε ποιος έχει την ευθύνη…

Για τον λόγο αυτόν αιτούμαστε από εσάς, να προστατεύσετε το δικαίωμα των παιδιών μας για παιχνίδι και να αποδώσετε τη σχολική αυλή στη «γειτονιά» του κέντρου, σύμφωνα άλλωστε με την παιδαγωγική που θέλει τα σχολεία ανοιχτά στην τοπική κοινωνία. Ελπίζουμε και προσδοκούμε ότι δε θα αφήσετε να παιχθεί κανένα παιχνίδι στις πλάτες των παιδιών, στο όνομα μικροσυμφερόντων, αλλά ότι θα δώσετε «φτερά» στα πόδια τους και στις καρδιές τους…

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων ολόψυχα για την ενσυναίσθησή σας και την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών. Ζητούμε την τοποθέτηση νέου φύλακα (ή να αξιοποιηθεί το προσωπικό των οχτάμηνων συμβάσεων) κατά τις απογευματινές ώρες έτσι ώστε η σχολική αυλή να παραμένει ανοιχτή στα παιδιά και στους γονείς τους τα απογεύματα.

Το Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 13ου Δημοτικού Σχολείου Βέροιας