Χαμένες ελπίδες ..........περνούσαν τα χρόνια και γι’ αυτούς δεν άλλαζε τίποτε. Κοίταζαν το άπειρο και φτάνανε τον τόπο τους νοερά. Ξεγελούσαν το είναι τους, ότι εδώ ζούσαν ένα ψέμα, που σύντομα θα τέλειωνε και θα ξανάβλεπαν αυτό που ποθούσαν. Παρηγοριά στην ελπίδα τους, το άπιαστο όνειρο της επιστροφής. Το ποίημα για αυτούς που ως την τελευταία τους πνοή ελπίζανε ...... Συννέφιασε ο ουρανός, η λάμψη εχάθει, σκιές ανθρώπων που προχωρούν, βλέμματα απλανή, κινήσεις πόνου, όχι, δεν είναι αλήθεια αυτό που ζουν. Παράξενη αίσθηση τους πλαισιώνει, το κύμα θέριεψε κι αυτό θρηνεί, ψυχές που χάσανε ό,τι αγάπησαν, ψυχές που φεύγουνε για άλλη γη. Κοιτάζουν μπρος και πάλι πίσω, χέρια που τρέμουνε, μάτια θολά, εκεί αφήνουνε τα όνειρά τους, στον τόπο αυτό με τη χαρά. Καράβια γέμισαν και ξεκινάνε, κι αυτοί πιστεύουνε θα ξανάρθουν. Όχι, δεν φεύγουνε για πάντα, αυτήν τη γη την αγαπούν, έτσι πιστεύουν, έτσι το νιώθουν, για λίγο θα’ ναι ο χωρισμός, αυτός ο τόπος τους καρτεράει, σύντομος θα’ ναι ο ερχομός. Τα χρόνια πέρασαν, σκόρπισαν όλοι, οι σκέψεις έμειναν μες το μυαλό, στέρεψαν γέλια, ελπίδες σβήσαν και αυτοί προσμένανε το γυρισμό......

Βιολέττα Εσπερίδου-Κασαμάκη