Η τομή του «Κλεισθένη» στην τοπική αυτοδιοίκηση, με την καθιέρωση της απλής αναλογικής και την επαναφορά του διοικητικού κύρους της δημοτικής και τοπικής κοινότητας,  μπορεί στην αρχή να ξένισε, αφού όλοι μας συνηθίσαμε στο μοντέλο της «δημαρχιακής μοναρχίας», όπου ο δήμαρχος λάμβανε στη δεύτερη Κυριακή πλειοψηφία 2/3 στο συμβούλιο, το οποίο καθίστατο ένα όργανο «σηκωμένων χεριών» από τους ανήκοντες στην πλειοψηφία. Τα πάντα «έρεαν» στο βωμό της παραταξιακής σκοπιμότητας. Από την πρόσληψη «ημετέρων» εποχικών, έως τις φωτογραφικές διατάξεις για προσλήψεις επιστημονικού προσωπικού, όπου ο δήμαρχος φωτογράφιζε από το χρώμα του....μύστακα του «δικού» του ή της «μπούκλας» της δικής του. Ας μη μιλήσουμε φυσικά για απευθείας αναθέσεις στο όριο της νομιμότητας.

Στη δικλείδα ασφαλείας του Ελεγκτικού Συνεδρίου προστίθεται πλέον και η ανάγκη συνεννόησης και συναίνεσης των δημοτικών παρατάξεων για την επίτευξη πλειοψηφιών αποφάσεων. Έτσι αναβαθμίζεται ουσιαστικά ο ρόλος του δημοτικού συμβούλου, που πρέπει να είναι πόλος δημοκρατικής αντιπροσώπευσης των συμπολιτών του. Η επιστροφή στον κοινοτισμό που κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας, είναι βέβαιο ότι θα ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ από όλους τους δημοτικούς ταγούς συνθέσεις και όχι απολυτότητες. Κάποιοι θεωρούν ότι ο «Κλεισθένης» στη δεύτερη Κυριακή θα εκπέσει σε «συναλλαγές κάτω από το τραπέζι» για την επίτευξη πλειοψηφιών στα δημοτικά συμβούλια. Το ίδιο δεν ισχύει όμως και σήμερα στη «δημαρχιακή μοναρχία», όπου τα «αξιώματα» μοιράζονται προεκλογικώς στους αρεστούς του δημάρχου; Ασχέτως αν μπορούν να παραγάγουν έργο. Ο «Κλεισθένης» τολμά τη σύνθεση όλων των απόψεων. Καθιστώντας το δημοτικό συμβούλιο όργανο κριτικής διαβούλευσης και όχι «δεκάρικων» πλειοψηφούντων και μειοψηφούντων πολιτικάντηδων. Είναι η αποτύπωση της άμεσης δημοκρατίας.