Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60. Η μετεμφυλιακή Ελλάδα διανύει τα, σκληρά, «πέτρινα» χρόνια της διαίρεσης. Μυρσίνα Γρεβενών. Ο τεταρτοετής του 6ταξιου Γυμνασίου των Γρεβενών ανηφορίζει τα επτά χιλιόμετρα από την πόλη για το χωριό του. Όπως κάνει κάθε μέρα. Αυτή τη φορά είναι ιδιαίτερα περήφανος, αφού κουβαλά το γεμάτο άριστα έλεγχό του. Στο ορεινό μονοπάτι, ένα αμάξι κάνει την εμφάνισή του και ρωτά τον πιτσιρικά, που πηγαίνει. Όταν μαθαίνει ότι πάνε στον ίδιο προορισμό, τον επιβιβάζει. Στη θέση του συνοδηγού ένας συνταγματάρχης του στρατού. Ρωτάει το γυμνασιόπαιδο πώς πάει στα μαθήματά του και εκείνος του δείχνει με καμάρι τον έλεγχό του.

«Μπράβο παιδί μου, μόλις τελειώσεις το γυμνάσιο, να έρθεις να με βρεις, για να πας στη Σχολή Ευελπίδων». του λέει ο αξιωματικός.

«Τι δουλειά κάνει ο πατέρας σου;», η επόμενη ερώτηση. «Κύριε συνταγματάρχα, με τη γη ασχολείται.

Πολέμησε και τραυματίστηκε στην Αλβανία και έχασε το πόδι του, πολεμώντας με τον ΕΛ.ΑΣ τους Γερμανούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους». Το αμάξι μετά από λίγα σταματά. «Ξέρεις μικρέ, δεν θα πάμε τελικά στη Μυρσίνα. Βγες έξω».

Ο πιτσιρικάς ξαναπαίρνει το δρόμο για το χωριό. Το όνομά του, Σάββας Γαβριηλίδης. Η ιστορία του συγκλονιστική. Η προγονική προσφυγιά των γονιών του από τη Μικρά Ασία, συνεχιζόταν. Σε μια διαιρεμένη πατρίδα.