Σαράντα πέντε χρόνια πέρασαν από την 24η Ιουλίου 1974, όταν η καταρρέουσα χούντα των Αθηνών, μετά την τουρκική εισβολή του «Αττίλα 1» στην Κύπρο, κάλεσε, δια χειλέων του ψευτοπροέδρου της «δημοκρατίας», Στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη (σ.σ ο οποίος ουδέποτε καταδικάστηκε για τη συμμετοχή του σε αυτή την τραγωδία, όπως και οι τότε αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων!) τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, να αναλάβει την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Η δημοκρατία έπαιρνε τον, ματωμένο από τους νεκρούς και τον ακρωτηριασμό της Κύπρου, δρόμο της. Ένα δρόμο με πολλές στρεβλότητες, που μας οδήγησαν, σαράντα πέντε χρόνια μετά, να βρισκόμαστε στην ίδια, δυσχερή, θέση έναντι των Τούρκων. Η ανάγκη για μια νέα μεταπολίτευση στη χώρα μας, με τη μείωση του δημόσιου τομέα και την ενίσχυση της ιδιωτικής, παραγωγικής, πρωτοβουλίας, είναι μονόδρομος. Το πληγωμένο κύρος της χώρας μας πρέπει να αποκατασταθεί άμεσα προς τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης, αλλά και τους, όποιους, «συμμάχους» μας. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έδωσε, στις προγραμματικές της δηλώσεις, θετικά δείγματα γραφής. Ο «γόρδιος δεσμός» του κρατισμού, των «κατσαπλιάδων» των Εξαρχείων, των ναρκωτικών και της ανομίας στα πανεπιστήμιά μας, πρέπει να κοπεί άμεσα. Ο πρωθυπουργός πρέπει να τολμήσει, αλλιώς θα οδηγηθούμε σε εθνικές περιπέτειες, που δεν έχει ξαναδεί, από τα 200 χρόνια της συστάσεώς του, το ελληνικό κράτος. Το «boys pray for me», που είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στους συνεργάτες του, όταν έφτασε στο αεροδρόμιο του «Ελληνικού» από το Παρίσι, είναι ιδιαίτερα επίκαιρο και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη!