Τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου 1974 οι Τούρκοι, γράφοντας, ως συνήθως, στις...κάννες των όπλων τους τις συνομιλίες στη Γενεύη, εξαπολύουν τον «2ο Αττίλα» στην Κύπρο, με αποτέλεσμα, μετά από ένα τριήμερο άνισων μαχών με τα «απομεινάρια» της Εθνικής Φρουράς και Ελλαδιτών καταδρομέων της 1ης Μοίρας, που υπερασπίστηκαν επιτυχώς το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, αλλά και 300 ανδρών της ΕΛ.ΔΥ.Κ, να εδραιώσουν την, παρατεινόμενη εδώ και 45 χρόνια, κατοχή του βορείου μέρους της μαρτυρικής μεγαλονήσου, καταλαμβάνοντας το 38% των εδαφών της. Το τριήμερο των μαχών στο στρατόπεδο της «Ελληνικής Δυνάμεως Κύπρου» και ο απαράμιλλος ηρωισμός που επέδειξαν οι σύγχρονοι «300 του Λεωνίδα», προδομένοι από τους πάντες, σε μια περίοδο μάλιστα που στην Αθήνα δεν υπήρχε η προδοτική χούντα του Ιωαννίδη, αλλά η περιβόητη κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», θέτει μια σειρά ερωτημάτων, που είναι σίγουρο ότι θα απαντήσει ο ιστορικός του μέλλοντος, για τις πράξεις της πολιτικής ηγεσίας, αλλά και τον αναμφισβήτητο εχθρικό ρόλο των ΗΠΑ, των ανδρών του ΟΗΕ της «Ειρηνευτικής Δύναμης Κύπρου», που οι μαρτυρίες των μαχητών μας αναφέρουν ότι πρόδιδαν τις συντεταγμένες των θέσεων τους στους Τούρκους, αλλά και των Βρετανών, που με τα πολεμικά τους αεροπλάνα, σύμφωνα και πάλι με μαρτυρίες Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων μαχητών, μας....βομβάρδισαν, επικουρώντας την, έτσι και αλλιώς, τεράστια τουρκική πολεμική μηχανή. Και αν στις 14 Αυγούστου του 1974 η «Κύπρος εκείτειτο  μακράν» για τα αεροπλάνα μας, η φωνή ενός πολεμιστού της ΕΛ.ΔΥΚ είναι αποστομωτική για το μέγεθος της προδοσίας που διεπράχθη. «Δεν θα μπορούσε αυτές τις 20 μέρες, που μεσολάβησαν από την εκεχειρία της 22ης Ιουλίου, να στείλει η Ελλάδα με εμπορικά πλοία 200 αντιαρματικά; Το στρατόπεδό μας δεν θα καταλαμβάνονταν ποτέ. Με εντολές της στρατιωτικής ηγεσίας, μας άφησαν μόνους 300 μαχητές, να υπερασπιστούμε το χώρο μας, όταν ο διοικητής μας και πλήθος αξιωματικών βρίσκονταν 20 χιλιόμετρα πίσω από το θέατρο των μαχών. 300 λιοντάρια από τη μια πλευρά και απέναντι 20πλάσια τουρκική δύναμη, υποστηριζόμενη από τανκς, αεροπορία και βαριά όπλα. Και όμως θα κρατούσαμε, αν δεν σταματούσαν οι βολές του ελληνικού πυροβολικού, χωρίς να μάθουμε ποτέ γιατί έγινε αυτό».

Κύπρος 2019. Η αλήθεια δεν έλαμψε ποτέ, παρά τα όσα «ακούσαμε» για λίγα δευτερόλεπτα στα δελτία ειδήσεων των ελληνικών μέσων ενημέρωσης. Το μόνο που μας απέμεινε, είναι τα κροκοδείλια δάκρυα των Ελλήνων πολιτικών, που παίρνουν...πόζες για μια γεμάτη...φανφάρα «πατριωτική» δήλωσή τους στον τύμβο της Μακεδονίτισσας, όπου ετάφησαν πολλοί εκ των 80 νεκρών αξιωματικών και στρατιωτών της ΕΛ.ΔΥΚ. Όσων τα σκηνώματα βρέθηκαν δηλαδή και μπόρεσαν να τα κλάψουν οι δικοί τους.

Ανάμεσά τους μια οικογένεια της Ημαθίας, αυτή του αρχιλοχία Κωνσταντίνου Κόκκα, ποτέ δεν μπόρεσε να βρει τα λείψανα του ήρωα της, που έπεσε στις 21 Ιουλίου στις μάχες της ΕΛ.ΔΥ.Κ στον τουρκοκυκπριακό θύλακα της Λευκωσίας, στην περιοχή «Κιόνελι». Αναδεικνύοντας στην πολυχιλιετή ιστορία της Ελλάδας μας το «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος». Μήπως θα έπρεπε η τοπική αυτοδιοίκηση της Ημαθίας (σ.σ η οικογένεια του ήρωα μας κατοικεί στη Νάουσα) σε συνεργασία με την ηγεσία της ΙΜΠ, να τιμήσει στο πρόσωπό του, όλους τους πεσόντες ήρωες της ΕΛ.ΔΥ.Κ;