«Πρέπει να κατανοήσουμε αυτή την ασφυξία της Τουρκίας και συζητώντας μαζί της, να καταλήξουμε σε μια ρεαλιστική λύση, σε μια συμφωνία των δύο πλευρών, που να ξεπερνά τους τύπους και να λαμβάνει υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Τουρκία ασφυκτιά και απειλεί, με αποτέλεσμα να μένει ανεκμετάλλευτος ο υποθαλάσσιος πλούτος. Άλλωστε ο πλούτος αυτός είναι τόσο μεγάλος, ώστε αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να μεταβάλουμε την Τουρκία από ανταγωνιστή σε συνεταίρο. Όσο για τα ποσοστά του ενός και του άλλου, αυτά θα είναι το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων, που θα γίνουν με γνώμονα το διεθνές δίκαιο, αλλά και την κοινή λογική, που θα εμπνέεται τόσο από το αίσθημα δικαιοσύνης, όσο και από τον ωμό ρεαλισμό. Αυτό το θεωρώ πολύ προτιμότερο για τα ελληνικά συμφέροντα από τη δημιουργία μετώπου εναντίον της Τουρκίας, με κίνδυνο μια πολεμική σύρραξη, που θα την πληρώσουν οι λαοί και από τις δυο όχθες του Αιγαίου». Απόσπασμα από τα όσα, εθνικά επικίνδυνα, αναφέρει ο Μίκης Θεοδωράκης. Προφανώς δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την καλή προαίρεση του εθνικού μας συνθέτη, αλλά το να συζητάμε να παραδώσουμε εθνική κυριαρχία στους Τούρκους, για να αποφύγουμε τις συνεχείς απειλές τους για πόλεμο, αν κάνουμε το αυτονόητο, να αξιοποιήσουμε τους υδρογονάνθρακες που μας ΑΝΗΚΟΥΝ. Unfair του Μίκη, αλλά συχωρεμένο, όπως και το ότι βγήκε με τους «Χρυσαυγίτες» στο συλλαλητήριο των Αθηνών, στα 95 του χρόνια!