breaking news Νέο

Μικρασιατικά αφηγήματα

  • Μικρασιατικά αφηγήματα
  • Μικρασιατικά αφηγήματα
  • Μικρασιατικά αφηγήματα

Η στήλη αυτή έχει ως σκοπό της να διατηρήσει και να επαναφέρει στην μνήμη μας, όλα αυτά που τόσα χρόνια μας έχουν διηγηθεί οι πρόγονοί μας, γύρω από την ζωή, τα ήθη και έθιμά τους, τα διάφορα ιστορικά γεγονότα της εποχής και τέλος την μαρτυρική έξοδο από τις εστίες τους. Είναι ένα ύστατο χαίρε καθώς και μια τιμητική αναφορά σε μια πολύπαθη γενιά η οποία πλέον έχει εκλείψει, και εμείς, που αποτελούμε την συνέχειά της, έχουμε καθήκον να μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενεές την  τραγική ιστορία της.

“Εγώ κύριε Γιώργο κατάγομαι από την Τραπεζούντα, εκεί γεννήθηκα  στις 20 Απριλίου του 1917.

Πατέρας μου ήταν ο  Χρήστος Γεροντίδης ο οποίος είχε άλλα τέσσερα αδέλφια. Από τα αδέλφια του πατέρα μου παντρεμένος ήταν μόνο ο μεγαλύτερος αδελφός του ο οποίος μάλιστα  έφυγε από το σπίτι τους και πήγε σώγαμπρος στα πεθερικά του, επειδή η γυναίκα του ήταν από πλούσια οικογένεια. Όταν πέθανε η μάνα τους, δηλαδή η γιαγιά μου αναγκάστηκαν να φύγουν στην Ρωσία  η οποία βρίσκονταν σε πόλεμο με την Τουρκία και εγκαταστάθηκαν στην πόλη Λιντάβα.

Το 1918 ο θείος μου γύρισε στην Τραπεζούντα για να πάρει κάποια πράγματα από το σπίτι του αλλά εκεί τον πρόλαβε ο πόλεμος και δεν μπόρεσε να διαφύγει. Έτσι αναγκάστηκε μαζί με πολλούς Έλληνες από την περιοχή να καταφύγουν στα βουνά  αναζητώντας τρόπους για να επιστρέψουν στην Ρωσία.

Κοντά στα Τουρκορωσικά σύνορα  είχαν ακούσει ότι υπήρχε ένα μονοπάτι απόκρημνο, δίπλα στην θάλασσα, το οποίο χρησιμοποιούσαν αυτοί που ήθελαν να εγκαταλείψουν την Τουρκία.

 Την παρακάτω ιστορία Γιώργο μου την έλεγε ο θείος μου και έκλαιγε διότι αυτά που είδε ήταν φρικιαστικά.

Πήραν λοιπόν το μονοπάτι το οποίο θα τους οδηγούσε στην νέα τους πατρίδα, μπροστά τα γυναικόπαιδα και πίσω  οι άνδρες. Δυστυχώς όμως τους πήραν χαμπάρι οι Τούρκοι και έγινε μεγάλη σφαγή.  Όποιον έπιαναν  οι Τούρκοι  τον έσφαζαν και πετούσαν το κεφάλι του στην θάλασσα.

Στο σημείο εκείνο η θάλασσα είχε βαφτεί κατακόκκινη από το αίμα των σφαγμένων. Αυτοί που κατάφεραν να γλυτώσουν  ανέβηκαν ξανά στα βουνά όπου για να επιζήσουν και να ξεγελάσουν την πείνα και την δίψα τους, έγλυφαν μεγάλες πέτρες.

Στην Ρωσία Γιώργο μου περνούσαμε καλά και ασχολούμασταν με την γεωργία και την παραγωγή καπνών. Και εκεί όμως μας κυνήγησε η κακοδαιμονία, διότι μπορεί να γλυτώσαμε από τους Τούρκους αλλά μετά  άρχισαν οι διώξεις από τον Στάλιν και έτσι τέλη Μαρτίου του 1924 αναγκαστήκαμε να έρθουμε στην Ελλάδα.

Κατεβήκαμε στην Θεσσαλονίκη όπου για λίγο καιρό μείναμε στην Καλαμαριά και αργότερα φύγαμε για το Κιλκίς. Στο Κιλκίς μείναμε λίγο καιρό, και σε αυτό το χρονικό διάστημα καλλιεργούσαμε πάλι καπνά, δουλειά την οποία γνωρίζαμε ήδη από την Ρωσία.

 Εγώ ήμουν περίπου επτά χρονών, και πρόσεχα το μωρό μας στο σπίτι όταν οι γονείς μου πήγαιναν να εργαστούν στα χωράφια. Μετά το Κιλκίς  καταφύγαμε στον Ίσβωρο Κοζάνης και η τελική κατάληξή μας ήταν το Καπνοχώρι ή αλλιώς Σοφουλάρ.

Το 1926 έγινε  διανομή χωραφιών, πήραμε και ένα σπίτι για να κατοικούμε, και πάλι φτού από την αρχή. Εγώ ήμουν πολύ όμορφη κοπέλα  και με ήθελαν πολλά παλικάρια της περιοχής. Τελικά με έκαναν προξενιό με τον μετέπειτα άνδρα μου τον Σαριαννίδη Κωνσταντίνο από το διπλανό χωριό την Κοιλάδα, ο οποίος ήταν πολύ καλός και έξυπνος. Η καταγωγή του ήταν από το χωριό Πάραλι του Ατάπαζαρ.

Μαζί του έκανα τέσσερα παιδιά, δύο αγόρια  και δυο κορίτσια. Εγκατασταθήκαμε στο χωριό του την Κοιλάδα Κοζάνης  και ασχοληθήκαμε με την γεωργία και την παραγωγή καπνών τα οποία είχαν τότε πολύ μεγάλη αξία. Έτσι καταφέραμε και κάναμε κάποια περιουσία.

Ζήσαμε ωραία και ευτυχισμένα μέχρι το 1992  που πέθανε ο Κωνσταντίνος και τον έχασα.

Δόξα στον πανάγαθο είμαι καλά στην υγεία μου  και εύχομαι να μην αρρωστήσω και πέσω στα κρεβάτια.


Τραπεζούντα

Σύνδεση Συνδρομητή

Καλώς Ήρθατε! Συνδεθείτε στο λογαριασμό σας

Να με θυμάσε Ξεχάσατε τον κωδικό σας;

Δεν είστε συνδρομητής; Αίτηση Εγγραφής

Ξεχάσατε τον κωδικό σας

Αίτημα Εγγραφής