Κάρβουνο, μου λες, είν’ η ζωή σου,
όλα πια καμένα, τελειωμένα,
άνθρακας που έμεινε·
η φωτιά τα ρήμαξε·
όλα πια για σένανε χαμένα.
Μάθε όμως στη φύση τα διαμάντια
κάρβουνα πως είναι αλλαγμένα
καθαρά υπό πίεση
άνθρακες σε αλλοίωση,
κι είναι εδώ για σένα και για μένα.
Όταν σε πιέζουν, μη φοβάσαι,
κι άμα σε συνθλίβουν, δεν πειράζει,
άνθρωποι και πράγματα,
μνήμες και φαντάσματα·
Όλα να τ’ αντέχεις· μη σε νοιάζει.
Άνθρακες ο θησαυρός, ψυχή μου,
από τις πιέσεις και τις θλίψεις·
ό,τι θέλεις διάλεξε·
φύγε ή κάτσε κι άντεξε·
δούλος ή αδάμαστος να γίνεις.
π. Σ. Μ.
