"Halloween το λένε τώρα, ένα ξενόφερτο έθιμο που προσπαθούν να μας το επιβάλλουν . Εμείς στο χωριό μας το λέγαμε "μπούμπαρο".Δεν κρατούσε μια βραδιά ,αν θυμάμαι καλά, αλλά την εποχή της κολοκύθας παίρναμε μια μεγάλη κολοκύθα τη σχηματίζαμε πρόσωπο, όσο το δυνατόν πιο τρομακτικό, μάτια μύτη στόμα και δόντια, αφού την καθαρίζαμε το περιεχόμενο, τοποθετούσαμε στο εσωτερικό της ένα αναμμένο κερί ,περνούσαμε κι ένα σύρμα για χερούλι και βγαίναμε το βράδυ με τον "μπούμπαρο" στο χέρι στη γειτονιά, στην πλατεία, όλα τα παιδιά, για να τρομάξουμε το ένα το άλλο.

Άλλα χρόνια...φύγαμε από το χωριό, κατεβήκαμε στη Βέροια, αφήσαμε πίσω μας και το "μπούμπαρο"και πολλά άλλα.

Στην πόλη δεν υπήρχε αυτό το έθιμο .Πως μπορούσαμε να το φέρουμε εμείς τα χωριατάκια; Έτσι έσβησε το έθιμο..;Eτσι χάνεται η παράδοση.Έμεινε βέβαια στη ντοπιολαλιά μας η λέξη "μπούμπαρος" που σημαίνει πολύ άσχημος, τρομακτικός.Κι όταν κοπελίτσες, αρχίσαμε να βαφόμαστε μας έλεγε η μάνα μου κι ο πατέρας μου "γιατί καλό μου γίγγεις σα μπούμπαρους, εσύ έχς νειάτα γραμμένα".Γιατί δηλαδή καλό μου βάφτηκες κι έγινες τόσο άσχημο ,εσύ που είσαι τόσο όμορφο.

Τι θυμάμαι τώρα και πραγματικά συγκινούμαι

Αν έχετε λοιπόν μια κολοκύθα κάντε έναν "μπούμπαρο"κι απολαύστετον εσείς και τα παιδιά σας, ως γνήσιο Κοκκοβίτικο ελληνικό έθιμο κι όχι ως Χαλοουίν.

Δε σας κρύβω ότι όχι πριν πολλά χρόνια αν βρισκόμασταν στο χωριό τέτοια εποχή τον έφτιαχνα το "μπούμπαρο", και ουρλιάζαμε πολύ, από φόβο δήθεν, όπως τότε που είμασταν παιδιά και μετά ξεσπούσαμε σε γέλιο πολύ και ξαναγινόμασταν παιδιά...κι αν τύχει πάλι θα τον ξανακάνω αν βρεθούμε όλη η οικογένεια...όπως τότε και μετά μπορεί να πάρουμε και τα σεντόνια να ντυθούμε φαντάσματα ή να βάλουμε τη λεκάνη με το νερό πάνω από τη μισάνοιχτη πόρτα της τουαλέτας, ώστε όποιος μπει πρώτος στην τουαλέτα να τούρθει η λεκάνη στο κεφάλι κι αυτός να ουρλιάζει και μεις να γελάμε.

Άλλαξε η διάθεσή μου γράφοντας όλα αυτά...θυμάμαι γράφω και γελάω μόνη μου. Τώρα δεν υπάρχουν αυτά.Ίσως να θεωρούνται και βλακείες.Εμείς όμως,η ευρύτερη οικογένεια,τα θυμόμαστε τα συζητάμε με τις ώρες και πεθαίνουμε στο γέλιο,γιατί είναι τα βιώματά μας.Κι έτσι ξεφεύγουμε από τη ρουτίνα ,την καθημερινότητα.

Καληνύχτα σας...και μη φοβάστε ούτε το μπούμπαρο ούτε το φάντασμα...γελάστε ...ξεκαρδιστείτε..."

Πέραν από το ταλέντο της στους αριθμούς (μαθηματικός γαρ) η Γεωργία Μπατσαρά αποδεικνύεται και μια εξαιρετική λαογράφος, θυμίζοντας μας έθιμα του τόπου μας, που χάθηκαν στις...οθόνες των pc των παιδιών μας. Φαίνεται πώς την επηρέασε θετικά στην συγγραφή η προεδρία του ΔΗΠΕΘΕ.