Χαίρονται τα παιδιά. Η εκπαιδευτικός, έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένη. Είναι τα δικά της παιδιά. Η ξυλοπόδαρη απλώνει τα χέρια με μια απαλή κίνηση γεμάτη στοργή και τρυφερότητα. Μοιάζει να λέει : «Ελάτε να γίνουμε μια αγκαλιά. Να ενώσουμε τα χαμόγελά μας». «Γιατί όλοι είμαστε ίδιοι» «Όλοι δακρύζουμε και πονάμε. Κάποιοι με μεγαλύτερη ευαισθησία. Ποιος ξέρει; Ίσως να βλέπουν πράματα που εμείς δεν μπορούμε να δούμε». «Ας προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε το φωτεινό τους χαμόγελο. Ίσως τότε μπορέσουμε να εξισωθούμε στον δικό τους ανώτερο κόσμο»!