Οι στίχοι του γνωστού τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου, έρχονται ολοένα και πιο συχνά στο νου μας τις γιορτινές αυτές μέρες με αφορμή τα όσα βλέπουμε σε ΜΜΕ, η «ζούμε» από δημοτικές αρχές, εργοδότες, κάθε είδους «φιλάνθρωπους»…

Το «πνεύμα των Χριστουγέννων» φωτίζεται πλέον με στολισμένα δένδρα περισσότερα από κάθε άλλη φορά, τρενάκια Χριστουγέννων, «φιλανθρωπικές εκδηλώσεις», πλαστικά χαμόγελα και άφθονες ΦΩΤΟ για να αναδεικνύουν φυσικά όλα τα παραπάνω.

Φυσικά δικαιώνεται ο Μακιαβέλι που στο βιβλίο του «Ο ηγεμόνας» που σημείωνε ότι το καλό πρέπει να το κάνεις με δόσεις για να σε θυμούνται και να σ’ ευγνωμονούν. Το κακό πρέπει να το κάνεις αποφασιστικά, γρήγορα και δραστικά. Έτσι γινόταν πάντα από τους «ισχυρούς». Με τόνα χέρι μοίραζαν τη φτώχεια, το θάνατο και το περιθώριο και με τ’ άλλο πρόσωπο, σαν Ιανός, εμφανίζονταν να αγαθοεργούν και να απαλύνουν τα κοινωνικά τραύματα.

Και ενώ η κρίση μεγαλώνει, παρά τις διακηρύξεις για «επιστροφή στην κανονικότητα» στρώνεται από πολλά κανάλια, ο δρόμος με αυταπάτες και υποσχέσεις. Το σύστημα θεριεύει με χίλιους τρόπους τη φιλανθρωπία ώστε να παρηγορεί τους αγανακτισμένους και απελπισμένους πολίτες με την Α της αυριανής, επόμενης ευτυχισμένης μέρας που λειτουργεί παραλυτικά. Για ν΄ αναζητούμε τη μεταφυσική ελπίδα του αύριο σβήνοντας ή συρρικνώνοντας τους αγώνες που είναι αναγκαίοι σήμερα. Για να ζήσουμε μία ολιγόωρη-ολιγοήμερη ψευδαίσθηση ότι και «για μας είναι Χριστούγεννα».

Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι πάντα στο παλάτι των ηγεμόνων, οι οποίοι καταλήστευαν τον λαό και όποτε «χρειαζόταν» έστελναν “το πόπολο” να πεθάνει στον πόλεμό τους, συνωστίζονταν φτωχοί, ανάπηροι, άκληροι, απόκληροι. Σ’ αυτούς πετούσε ο ηγεμόνας το ξεροκόμματο και άλλοι την ευλογία τους, ώστε “η εξωοικονομική καταπίεση να γίνεται ισχυρότερη της φορολογίας” (Μάρξ) και να μακροημερεύει η κυριαρχία τους.

Μέρες πούναι μας έρχονται στο νου οι στίχοι του Κώστα Βάρναλη:

“Δε δίνω λέξεις παρηγόριας
δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς
καθώς το μπήγω μεσ’ το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους”