Οι αριθμοί πάντα αποτυπώνουν την αλήθεια. Και στην περίπτωση της χώρας μας αποτυπώνουν την σκληρή πραγματικότητα για τις οριακές συνθήκες στις οποίες ισορροπεί η οικονομία, έπειτα από μια δεκαετία μεγάλης κρίσης, το πέρασμα της οποίας τσάκισε την Ελλάδα. Και όταν λέμε τσάκισε τη χώρα έχει κυριολεκτικά την έννοια αυτή, αφού συρρικνώθηκε ο αριθμός των επιχειρήσεων και των εργαζομένων, οι αμοιβές της εργασίας κατέρρευσαν και αυξήθηκε με δραματικό τρόπο ο αριθμός των ανέργων και των συνταξιούχων. Σύμφωνα δε με τα επίσημα στοιχεία του ΕΦΚΑ, στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται 2.369.392 ασφαλισμένοι. Εξ αυτών, 1.777.746 σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης με μέσες αμοιβές 1.166 ευρώ τον μήνα (1.327 για τους άνδρες και 1.077 για τις γυναίκες). Άλλοι 715.875 εργάζονται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης με μέσο ημερομίσθιο 24,68 ευρώ και μέσο μισθό 409 ευρώ για 17 μέρες απασχόλησης τον μήνα.

Στοιχείο που, εκτός των άλλων, δείχνει ότι ο αριθμός των ανέργων μειώνεται αλλα με μισή δουλειά, μισές αποδοχές και κατ' αναλογία και μισές εισφορές στον ΕΦΚΑ.

Για να γίνει απολύτως αντιληπτό το μέγεθος της "βόμβας" που μας απειλεί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως σήμερα στο δημόσιο και στον ιδιωτικο τομέα εργάζονται (είναι ασφαλισμένοι) 36 εκατομμύρια άτομα πλην όμως ο αριθμός των ανέργων εξακολουθεί να ανέρχεται στις 800.000 και ο αριθμός των συνταξιούχων να ξεπερνά τα 2,7 εκατομμύρια. Δεδομένων ολων αυτών, η αναλογία ασφαλισμένων προς συνταξιούχους είναι μόλις "1,3 προς 1", όταν για να είναι βιώσιμο το ασφαλιστικό σύστημα ο συγκεκριμένος "δείκτης υγείας" πρέπει να υπερβαίνει το "3 προς 1".

Αυτοί, λοιπόν, είναι οι βασικοί αριθμοί του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Και πρωτίστως θα πρέπει να προβληματίζουν όχι μόνο τους ειδικούς αλλά κυρίως τους πολιτικούς (υπουργούς και βουλευτές), τώρα που στο ασφαλιστικό σύστημα επίκεινται αλλαγές.

του Παύλου Χρ. Τουτουντζίδη