Και κάπου ανάμεσα στον ορυμαγδό των δηλώσεων για το ποιος επιδότησε περισσότερο τους ανέργους και τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις, βλέπεις ότι στην Ελλάδα οι πιο ευνοημένοι είναι οι «επαγγελματίες άεργοι». Γνωστές κοινωνικά ομάδες, τις οποίες είδαμε περιφερόμενες με λεωφορεία στις προεκλογικές συγκεντρώσεις των προηγούμενων βουλευτικών εκλογών, αποκλείουν κάθε έννοια δικαίου αλλά και λογικής σε ένα κράτος, που δεν πράττει τα αυτονόητα. Να επιδοτήσει την εργασία και όχι την ανεργία. Εύκολο να μιλάς περί κοινωνικού μερίσματος, όταν νομοθετείς, λαμβάνοντας 7 χιλιάρικα το μήνα, τη στιγμή που τη «νύφη» πληρώνει ο μικρός επαγγελματίας, ο έμπορος, ο βιοτέχνης. Στην «Ελλάς του δυο χιλιάδες» οι κυβερνήσεις καταναλώνουν το «λίπος» των μικρομεσαίων τάξεων, που έχει πλέον σωθεί. Πριονίζοντας το μόνο κλαδί της οικονομίας, που φέρνει συνάλλαγμα. Την παραγωγή.

Υ.Γ Κάποια μέρα, ειδικά τούτες τις γιορτινές, ας κάνουν οι πολιτικοί μας μια βόλτα στις, πάλαι ποτέ κραταιές, βιομηχανικές και βιοτεχνικές ζώνες της Ημαθίας. Θα τις δουν γεμισμένες με «κουφάρια» πτωχευμένων εταιρειών. Που έδιναν δουλειά και ζωή στην τοπική μας οικονομία.