Δανείζομαι τον τίτλο από τον αξέχαστο και αλησμόνητο Δημήτρη Ψαθά, πολυγραφότατο Έλληνα χρονογράφο, δημοσιογράφο και θεατρικό συγγραφέα (Οκτώβριος 1907/ 13 Νοεμβρίου 1979). Τον γνώρισα στην Αθήνα όταν ήμουν νέος και είναι… ο μέντοράς μου.
Σήμερα, ημέρα Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2019, Αγίου Σπυρίδωνος, μετά το κερί που άναψα στον Άγιο Σπυρίδωνα, κατά παραγγελία του «θανόντα» μπατσανάκι μου, Θεόδωρο Λ. (τον Μαϊο έφυγε από την μάταιη τούτη ζωή, για τον άλλο κόσμο) επειδή ευλαβούνταν στη ζωή, τον Άγιο Σπυρίδωνα. Μετά πέρασα για καφέ από το γνωστό στέκι «Στέκι της Ματούλας ή Τσουρέκι της Ματούλας» δίπλα από την Δημοτική Αγορά «Γεώργιος Γεννηματάς» και απέναντι από Σούπερ Μάρκετ Μασούτη, και για την ακρίβεια ακριβώς απέναντι, πεζόδρομος, από το υαλοπωλείο που άνοιξε τώρα «Χωματάς Ο.Ε.» καλές δουλειές επ’ευκαιρία, έξυπνη κίνηση γιατί εκεί ήταν για πολλά χρόνια το υαλοπωλείο «Πέτρος», γνωστοί μου κι αυτοί από τα παλαιά.
Ήταν ώρα 11:00. Συνάντησα παρέα χωριανών μου και γνωστών και μη εξαιρετέων Βεροιωτάδων, Πόντιων, Βλάχων, «σύμπλεγμα ανθρώπων». Ευχήθηκα φυσικά για τον εγγονό του Σπύρο – 18 ετών- τον χωριανό και φίλο μου επιχειρηματία και με κέρασε.
Αναφερθήκαμε σε πάρα πολλά θέματα «ημερήσιας διάταξης», θυμηθήκαμε τα παλαιά, χωριανούς μας ζώντας (καλούς και κακούς, αστείους και σοβαρούς) και πεθαμένους (καλούς και κακούς, αστείους και σοβαρούς, Θεός να τους συγχωρέσει…). Εγώ ήμουν ο μικρότερος στην ηλικία και έτσι κέρδισα γνώση και έμαθα ιστορία και γεγονότα που δεν ήξερα. «Γηράσκω αεί διδασκόμενος».
Συγκινήθηκα με την ιστορία του Αντώνη Ζιώγαλα που είχε το καφενείο «Αντίς Αμπέμπα» κοντά στο 6ο Δημοτικό Σχολείο.
Επέστρεψε στην πατρίδα Βέροια από Γερμανία (νοσταλγία όλων των ξενητεμένων ανά τον κόσμο). Τελικά σε μια ατυχία της ζωής έπεσε από σκαλοσιά, σε μια οικοδομή στην Αλεξάνδρεια, που έβαφε. Θέλει και λίγη τύχη η ζωή.
Τελικά η τύχη στον άνθρωπο είναι καταληκτικό “το παν”. Δεν ήμουν πολύ της τύχης – δεν πίστευα – μέχρι τα τριάντα μου που άλλαξα γνώμη. Θέλει και λίγη τύχη η ζωή. Λέμε: «Να σας ζήσει και καλότυχο».
Θυμήθηκα κι εγώ αλλοτινές μου εποχές… αλλοτινά μου χρόνια.. Στα χρόνια της υπομονής… δεν μας λυπήθηκε κανείς… ΑΘΗΝΑ 1972-1979. Θυμήθηκα (τον αδελφό του εκλιπόντα – συγχωρεμένου Αντώνη Ζιώγαλα) τραγουδιστή – στιχουργό και συνθέτη Νίκο Ζιώγαλα, χωριανό μου, αγαπητό φιλαράκι και μάλιστα συμμαθητή της γυναίκας μου, στο Δημοτικο Σχολείο.
Θυμήθηκα το Νίκο (Ξανθό Άγγελο) στα χρόνια που έζησα στην Αθήνα και πήγαινα τον έβλεπα που τραγουδούσε με την Μαρίζα Κωχ και άλλους… «Θα σας κάνω αναφορά προσεχώς…». Όμως τώρα μπροστά στους χωριανούς μου στο γνωστό Στέκι – Τσουρέκι της Ματούλας μου ήρθαν στο μυαλό μου οι στίχοι του ποιήματος Νίκου Ζιώγαλα («ΒΕΡΟΙΑ» Αποχαιρετισμός στον αδελφό…).
«ΒΕΡΟΙΑ», πόλη μαγική, του όνειρου πατρίδα
δεν ξέρω αν σ' ονειρεύτηκα
ή αν στ' αλήθεια σ' είδα.
Τρελή ανοικοδόμηση σε σκαλωσιές μπλεγμένο,
τον αδελφό μου να τραγουδάει
θυμάμαι και παθαίνω
Είχα και μιαν αγάπη εκεί,
δεν ξέρω αν με θυμάται,
στην αγκαλιά σου τη ζεστή
η μάνα μου κοιμάται
Βέροια, γέλιο του αδελφού,
του φίλου μου εικόνα,
μες τα νερά που τρέχουνε
φεύγει η ματιά μου ακόμα,
με πλήγωσες, σε ξέχασα
κι όμως δε σε ορίζω
πάντα μακριά σου έφευγα
μα πάντα θα γυρίζω.
Έλα μαζί μου πάνω εκεί
να δεις αυτό το κτήμα
χωρίς να βλέπεις θάλασσα
θ' ακούς να σκάει το κύμα
Διάβαζα σ’ ένα βιβλίο. Έτσι κι αλλιώς παιδί ένιωθε στα 69 του και είχε πάντα να λέει, πως η αληθινή μας ηλικία δεν είναι τα χρόνια που έχουμε ζήσει, αλλά τα χρόνια που μας απομένουν ακόμα. Εκείνος έλαμψε. Φωτίστηκε το πρόσωπό του και τα μάτια του ελευθέρωσαν το θαυμασμό που είχε πάντα για κείνη. Άνθος έγινε κι εκείνη ζουζούνι να του ρουφήξει το νέκταρ που έκρυβε στην καρδιά του.
«Την Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου ώρα: 12:00 μεσάνυχτα σας προσκαλούμε στη Φυτειά – 13 χιλιόμετρα από τη Βέροια – όλοι οι Φυτειώτες (απόφαση που πάρθηκε στο Στέκι ή Τσουρέκι της Ματούλας από όλους τους παρεβρισκόμενους χωριανούς, και τον υπογράφοντα και γράφοντα τα παραπάνω) να ζεστάνουμε το Θείο Βρέφος Χριστό που θα γεννηθεί, να ζεστάνουμε τις καρδιές μας – δεν θυμόμαστε ημέρες αλλά στιγμές – όσο και αν αντιστεκόμαστε η πορεία του ουρανού θα είναι η ίδια… Το Αστέρι μας οδηγεί.
Κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να βρει τον άνθρωπο σε μια νύχτα ή σε μια μέρα! Κάνε κουράγιο ψηλά το κεφάλι, όμορφες μέρες θα ΄ρθουνε και πάλι.
Ο Παρατηρητής
