.. η δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶπνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος.
καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς.
Παλαιά Διαθήκη. Γένεσις, κεφ. α΄, στ. 1-3π
Φως, φωτίζει το δρόμο μας, φωτίζει τις ψυχές μας. Φως, η πεμπτουσία της ζωής.
«Φωτίζοντας τόπους σκοτεινούς». Ο τίτλος έκθεσης της Εφορίας Αρχαιοτήτων Ημαθίας στο Βυζαντινό Μουσείο Βέροιας. Παραβρέθηκα στα εγκαίνια σαν χομπίστας ρεπόρτερ-φωτογράφος. Είχε να κάνει με τη φωτογραφία, αφού μ’ αυτήν «γράφω σε φως» «Φωτο+γράφω». Σχηματισμοί φωτός πάνω στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια, το φιλμ, το σελιλόιντ, τον αισθητήρα (sensor). Αλλά και με το ρεπορτάζ, αφού επρόκειτο για μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια, από αξιόλογους ανθρώπους. Πολυέλαιοι και μανουάλια του 19ου αιώνα, αλλά και του 18ου, από εκκλησίες της Ημαθίας, όπως του Ζερβοχωρίου Νάουσας. Η μελέτη θα δείξει τις ακριβείς χρονολογίες που κατασκευάστηκαν. Θα συνταχθεί από την αρχαιολόγο Μαρία Χειμωνίδου. Πολλή δουλειά για να συντηρηθούν και να αναδειχθούν τα αντικείμενα σε μια τέτοια έκθεση. Αναφέρθηκε με επιστημονική επάρκεια και με την άνεση που την χαρακτηρίζει η Προϊσταμένη της Υπηρεσίας Αγγελική Κοταρίδη. Δεν περίμενα βέβαια κάτι λιγότερο από μια επιστήμονα, εργάτρια της Ιστορίας μας, τόσο αξιόλογη, που, βουλευτής του διαμετρήματος του Κώστα Ζουράρη, πρότεινε, έστω και διαζευκτικά με την Βούλα Πατουλίδου, για το ύπατο αξίωμα της Χώρας. Μια πρόταση αιτιολογημένη, χωρίς κομματικές σκοπιμότητες, μια πρόταση από καρδιάς.
Οι πολυέλαιοι φτιαγμένοι κομμάτι-κομμάτι, ακόμη και από κρυστάλλινα σπιτικά πιατάκια του γλυκού σαν βάσεις των κεριών. Ξεχωρίζει ο πολυέλαιος με το βασιλικό στέμμα, ο οποίος φωτίζει μόνο με φυσικά κεριά.
Με το μάτι του φωτογράφου μου έλειψε το χρώμα. Ίσως αντιπαρατεθεί το επιχείρημα ότι αυτό είναι το χρώμα του φωτός, το χρώμα των εκκλησιαστικών πολυελαίων και αυτό ήθελε να δώσει η διακόσμηση της έκθεσης. Ασφαλώς. Θα μπορούσαν όμως να μπουν κομμάτια παραθύρων των εκκλησιών, με τα πολύχρωμα τζάμια, ανάμεσα στους πολυέλαιους. Θα ήταν η χαρά του φωτογράφου και θα έδιναν μια φαντασμαγορική και περισσότερο εκκλησιαστική ατμόσφαιρα. Τα δε reflections (αντανακλάσεις φωτός) θα ήταν σαν σε παραμύθι. Από μαθητές ακόμη που εκκλησιαζόμασταν στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος στη Νάουσα, έβλεπα τον πρωϊνό ήλιο να χτυπάει στα πολύχρωμα τζάμια των παραθύρων της Εκκλησίας με τον Σταυρό και να διαχέονται απίθανα χρώματα. Σαν να έβλεπες το ουράνιο τόξο μετά από καλοκαιριάτικη μπόρα. Δεν θα έλεγα όχι και σε έναν χώρο με μεγαλύτερο βάθος. Οι καθρέφτες υποκαθιστούν εν μέρει, οπτικά τουλάχιστον, την έλλειψη βάθους, αλλά δεν αναδεικνύουν όπως θα έπρεπε το θέμα. Θα πρότεινα η έκθεση να επαναληφθεί, μετά τον Μάϊο, στη Νάουσα, σ’ εκείνους τους καταπληκτικούς χώρους πολιτισμού που διαθέτει η πόλη μας, δωρεά Ναουσαίων ευεργετών, όπως η αίθουσα «καμίνι» του Πολυχώρου Πολιτισμού «Χρήστος Λαναράς». Θα ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία για τους επισκέπτες. Όσοι επισκέφτηκαν την έκθεση φωτογραφίας των Εικαστικών Εργαστηρίων Νάουσας πέρυσι τον Σεπτέμβριο, ή τις εκδηλώσεις με τον Αη-Βασίλη, ακόμη συζητάν για την εκπάγλου κάλλους αίθουσα.
