Την εποχή της αναγκαιότητας για μεγαλύτερες συνθέσεις στον παραγωγικό, γεωργικό, τομέα, με τις προκλήσεις της ηλεκτρονικής γεωργίας και της οικολογικής διαχείρισης των φυσικών πόρων, το να «υποδεχόμαστε» τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Μάκη Βορίδη (σ.σ τον όποιο υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης) με «επαναστατική» γυμναστική στην Agrotica και κατόπιν να τον καλούμε να μιλήσει για το παρόν και το μέλλον του ροδάκινου, παραπέμπει στην παλαιά λαϊκή ρήση «και με το χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ». Εκτός αν τα πάντα γίνονται για δημόσιες σχέσεις. Τι θα μπορούσε άραγε να πει ο κ. Βορίδης, στο, ελάχιστο, κοινό, που συγκεντρώθηκε στο Επιμελητήριο Ημαθίας, χωρίς ανάμεσά του να υπάρχουν στελέχη του συνεταιριστικού χώρου, αλλά και του ιδιωτικού, πρωτογενή, τομέα; Να τους εγγυηθεί ελάχιστη τιμή για τα προϊόντα τους; Θα ήταν ευτυχές γεγονός, αλλά ζούμε, δυστυχώς ή ευτυχώς, σε ένα φιλελεύθερο καθεστώς στην Ευρώπη των 27, όπου ο κρατισμός και οι εθνικές ενισχύσεις απαγορεύονται, για να ισχύσει ο υγιής ανταγωνισμός.
Καιρός να τολμήσουμε και να πάψουμε να στρουθοκαμηλίζουμε. Να υπάρξει συνένωση των συνεταιριστικών σχημάτων, όχι μόνο σε επίπεδο «νομού», αλλά σε αυτό της χώρας. Δεν μπορεί η Νέα Ζηλανδία να διαχειρίζεται το 50% και πλέον της παγκόσμιας παραγωγής ακτινιδίου, με ένα φορέα και στον τόπο μας, κάθε γειτονιά να διαθέτει και ένα «στέκι». Την επόμενη φορά λοιπόν που θα έρθει ο κ. Βορίδης, για να ολοκληρώσει τη διακοπείσα ομιλία του, να αναφερθεί στο μέλλον της ελληνικής γεωργίας, ειδικά των πυρηνόκαρπων, με όρους αγοράς. Το πώς θα μπορέσουμε να παραγάγουμε ορθολογικότερα στη διαχείριση των φυσικών πόρων, βιολογικότερα προϊόντα, που θα αποκτήσουν υπεραξία μέσα από τη συγκέντρωση ικανού τονάζ, για να διαπραγματευθεί στα υπέρ μάρκετ της Ευρώπης, ποσότητα και τιμή. Με την ηλεκτρονική γεωργία να εφαρμόζεται ήδη σε Ισπανία και Ιταλία, εμείς ακόμη αναμένουμε τις αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ, χωρίς να συντονιζόμαστε στην αντιχαλαζική προστασία στα χωράφια μας. Θα μιλήσουμε για το μέλλον της παραγωγής μας, χωρίς να ζούμε σε αυταπάτες; Οψόμεθα.
