Σβήνουν, σιγά-σιγά, από τα χωριά μας οι παλιοί οι καφενέδες. Ερείπια στο χρόνο και τη «μοντέρνικη» θεώρηση του καπουτσίνο και του διαδικτύου. Κάποτε εκεί, δίπλα στην ξύλινη σόμπα και τις χειροποίητες καρέκλες και τα τραπέζια, αρκούσε ένας γλυκύβραστος και ένα «υποβρύχιο» ως έπαθλο της «ξερής». Αυστηρά ανδρικό προνόμιο το καφενείο. Για τους ηλικιωμένους κυρίως, αφού οι νέοι πάλευαν με τη γη, να της δώσουν ζωή και καρπούς. Σημεία των καιρών πλέον, όχι το «έφτασεεεε» του καφετζή στην παραγγελιά ενός «ναι και όχι», αλλά σε ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο!