Η κυβέρνηση της Ν.Δ συνεχίζοντας στο δρόμο που χάραξε η προηγούμενη μέσω του Νόμου Κατρούγκαλου, ετοιμάζεται να προσθέσει τις δικές της αντιλαϊκές πινελιές στο αντιασφαλιστικό κάδρο. Από αυτή την άποψη η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις (απεργία- συλλαλητήρια) που έχουν προκηρυχτεί στις 18 Φλεβάρη αποκτά μεγάλη σημασία:

1. Γιατί η Κοινωνική Ασφάλιση είναι κομβικό ζήτημα αφορά όλες τις πλευρές της ζωής της, όσο κι αν η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της με ταχυδακτυλουργίες προσπαθούν να εμφανίσουν το ζήτημα ως κάτι που αφορά μόνο τους συνταξιούχους, επιστρατεύοντας μάλιστα το ψέμα και τη διαστρέβλωση για να κάμψουν τις αντιδράσεις και των σημερινών συνταξιούχων. Προφανώς το Ασφαλιστικό αφορά το ύψος της σύνταξης που πετσοκόβεται διαρκώς. Όμως, την ίδια στιγμή, αφορά καταρχάς τη νέα γενιά, γιατί το ζήτημα είναι ιδιαίτερα για τους νέους εργαζόμενους να αντισταθούν στη λογική της δουλειάς μέχρι τα βαθιά γεράματα και τον τάφο, όπως επιτάσσουν η εργοδοσία, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της. Δεν είναι ανάγκη για τον σημερινό συνταξιούχο, αλλά για τον σημερινό εργαζόμενο. Άρα, λοιπόν, προϋποθέτει την εξασφάλιση της δυνατότητας να μπορείς να ζήσεις με τη σύνταξή σου και όχι να δουλεύεις για να ζήσεις, όπως επιβάλλεται σε άλλα κράτη της ΕΕ με το πρόσχημα της «ενεργού γήρανσης».

2. Γιατί το Ασφαλιστικό δεν αφορά μόνο το ύψος της σύνταξης και την ηλικία συνταξιοδότησης. Περιλαμβάνει την προστασία της υγείας των εργαζομένων, την εξασφάλιση ότι αν τύχει κάτι στους ίδιους και τις οικογένειές τους θα έχουν δημόσια και δωρεάν πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ανεξάρτητα από το εισόδημά τους. Η στρατηγική της κυβέρνησης και όλων των αστικών κομμάτων, την οποία υπηρετεί και το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, είναι ο ασφαλισμένος να αντιμετωπίζεται σαν πελάτης, να περνάει στη δική του προσωπική ευθύνη το αν και πότε θα πάρει σύνταξη, το αν και πόσο θα είναι «καλυμμένος» σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος, επαγγελματικής ή άλλης ασθένειας ή οποιασδήποτε αναποδιάς συμβεί στη ζωή του. Με το νομοσχέδιο ολοκληρώνεται δηλαδή το ξήλωμα και της παραμικρής υπόνοιας ότι η Ασφάλιση είναι ομπρέλα προστασίας για τους εργαζόμενους, με ευθύνη του κράτους.

3. Γιατί η Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι ατομική υπόθεση, είναι συλλογικό κοινωνικό δικαίωμα. Η σύνταξη, η εξασφάλιση της υγειονομικής περίθαλψης δεν χαρίζονται από κανέναν, δεν είναι δώρο ούτε αγαθοεργία. Είναι τμήμα του πλούτου που δημιουργούν οι εργαζόμενοι με τη δουλειά τους. Δεν βγαίνει από την τσέπη κανενός εργοδότη και κανενός κράτους. Ανήκουν δικαιωματικά στους εργαζόμενους. Είναι λοιπόν διπλή και τριπλή αδικία οι εργαζόμενοι να υποχρεώνονται να πληρώνουν από την τσέπη τους για υπηρεσίας Κοινωνικής Ασφάλισης, Υγείας και Πρόνοιας για να κερδοφορούν επιχειρήσεις και όμιλοι σε αυτούς τους τομείς και για να απαλλάσσεται το κράτος από περιττές για το κεφάλαιο «δαπάνες»!

4. Γιατί η επίθεση στο Ασφαλιστικό είναι κομμάτι της ενιαίας επίθεσης της αστικής τάξης στα λαϊκά στρώματα. Συμπληρώνει το ξήλωμα κατακτήσεων των εργαζομένων, το τσάκισμα των Συλλογικών Συμβάσεων, την καταστολή της συνδικαλιστικής δράσης, τη φορομπηξία, την κατάργηση της προστασίας της λαϊκής κατοικίας, το ξεκλήρισμα των αυτοαπασχολούμενων. Δηλαδή, όλες τις φιλομονοπωλιακές μεταρρυθμίσεις, για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και για νέα πεδία κερδοφορίας, που από τη μία μεγαλώνουν την πίτα των κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο και από την άλλη τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Επομένως, η 18η Φλεβάρη θα είναι μέρα διεκδίκησης για κάθε απώλεια που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και για την ικανοποίηση όλων των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων.

5. Γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να διατρανώσουν ότι δεν παραιτούνται από τη διεκδίκηση σύγχρονων δικαιωμάτων στη δουλειά και την Ασφάλιση. Γιατί σήμερα, ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για ένα σύγχρονο, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα, που θα καλύπτει ολόπλευρα, με σύγχρονες παροχές Υγείας - Πρόνοιας όλο το λαό, οι ανάγκες της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων υπονομεύουν αυτήν την ανάγκη.