Δάκρυσε ολάκερη η Ελλάδα, με την προχθεσινή "κατάθεση ψυχής" του πολύ δικού μας πλέον, καθηγητή λοιμοξιολογίας και προέδρου του ΕΟΔΥ κ. Σωτ. Τσιόδρα.
Χαώδεις και οι διαφορές ανάμεσα στον "ειδικό" και στους σκληρούς "πολιτικούς". Και ενώ είναι γιατρός, ενώ έχουν δει τα μάτια του χιλιάδες δύσκολα ιατρικά περιστατικά και θανάτους, τη στιγμή που όλη η Ελλάδα κρεμόταν από τα χείλη του μέσω της "διακαναλικής" ενημέρωσης, λύγισε.
Συγκινήθηκε, δάκρυσε, κόμπιασε από όλο το βάρος της ευθύνης. Εκεί "έβγαλε" την ανθρωπιά και τον χαρακτήρα του. Δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος λοιπόν. Ξέρει και διαισθάνεται τον αόρατο εχθρό και τον περιμένει ΠΡΩΤΟΣ έξω από το "φυλάκιο".... Και γιατί, για τον ΑΝΘΡΩΠΟ Τσιόδρα η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ είναι αδιαπραγμάτευτη. Τι μας είπε λοιπόν με μια απλή και δακρυσμένη φράση:
"Πρέπει να μείνουμε σπίτι και να μην μεταδώσουμε τον ιό στις ευπαθείς ομάδες. Γιατί, και οι ηλικιωμένοι είναι οι γονείς μας, οι παπούδες και οι γιαγιάδες μας...".
Τι κι αν ο άλλος είναι 20, 50 ή 100 ετών, δεν μπορείς να τον αγνοήσεις και να τον απορρίψεις. Η ΖΩΗ είναι ΙΣΗ ΚΑΙ ΙΔΙΑ για όλους. Και όλος ο αγώνας δίνεται για να κρατηθούν ΟΛΟΙ στη ζωή και να μη φτάσει ποτέ η Ελλάδα να κάνει "Πολεμική ιατρική" όπως π.χ. στην Ιταλία, όπου δυστυχώς "χάθηκε η μπάλα" και οι γιατροί -εν μέσω τεραστίου ΗΘΙΚΟΥ ΔΙΛΗΜΜΑΤΟΣ - έφτασαν πλέον να διαλέγουν ποιόν θα διασωληνώσουν και ποιόν θα αφήσουν να φύγει στο ...άχρονο.
Να λοιπόν που μας κέρδισε ένας ευαίσθητος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ένας λαμπρός επιστήμονας, ένας εξαιρετικός γιατρός, ένα παιδί από την Κυνουρία που έφτασε στα ύψιστα αξιώματα κοινωνικής προσφοράς. Τελικά, έχουμε καλούς τιμονιέρηδες. Αρκεί να μπορούμε να αναδείξουμε τις ΑΞΙΕΣ στη χώρα μας.
Ιδιαίτερα θετική εντύπωση μου έκανε η δήλωση του τέως υπουργού υγείας κ. Ξανθού, ότι: "Κι εμείς αν ήμασταν κυβέρνηση, πάλι τον κ. Τσιόδρα θα επιλέγαμε γι αυτή τη θέση του Προέδρου ΕΟΔΥ...". Μπράβο του, αυτό κάτι σπουδαίο λέει για μένα. Μπρος στον κοινό κίνδυνο, τ' αφήνουμε ΟΛΑ πίσω μας και ενωμένοι παλεύουμε να τον νικήσουμε.
Είναι ώρα της Ελλάδας. Η ώρα του "ΕΜΕΙΣ".
Παρά τις μεμψιμοιρίες λοιπόν, παρά τα χίλια μύρια στραβά μας, παρά τη γενικότερη υστέρηση των υποδομών του ΕΣΥ μας, φαίνεται να υπάρχει κάπου μια αχτίδα φωτός. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές και όλο το προσωπικό των Νοσοκομείων μας, υπερβάλλουν εαυτούς και ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΌ ΚΑΡΔΙΑΣ.
Τελικά, αυτός ο ιός δεν μας φέρνει μόνο δεινά και προβλήματα. Μας ταρακούνησε συθέμελα όλους και μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα. Θέλω να πιστεύω ότι απ' αυτή την κρίση που διαρκεί, κάτι παρήγορο θα βγει. Μια ελπίδα ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, συνεννόησης, συνεργασίας, αλληλεγγύης, φιλότιμου, εθελοντισμού και αλληλοβοήθειας.
Ο χρόνος θα δείξει πόσο μάθαμε.
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
