Η εξάπλωση της επιδημίας του κορονοϊού αναδεικνύει τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς τις αθεράπευτες παθογένειες του καπιταλισμού που σαπίζει και γεννά πολλαπλούς κινδύνους για τη ζωή των εργαζόμενων. Η νέα κατάσταση που δημιουργείται βοηθάει να εξαχθούν πολύτιμα συμπεράσματα για τους εργαζόμενους, που δε θα καταφέρει να συγκαλύψει για πολύ η προπαγανδιστική εκστρατεία της κυβέρνησης και του αστικού πολιτικού κόσμου.

Ο πραγματικός κίνδυνος για τους εργαζόμενους προέρχεται:

α) Από τις εγκληματικές ευθύνες όλων των αστικών κυβερνήσεων για τις τεράστιες ελλείψεις του κρατικού συστήματος υγείας, οι οποίες αυξάνουν σήμερα τον κίνδυνο κατάρρευσής του. Δεν πρόκειται για τυχαίες ελλείψεις, αλλά για το αποτέλεσμα της πολιτικής που εμπορευματοποιεί την υγεία, το φάρμακο και θυσιάζει τις κοινωνικές ανάγκες για να στηριχτεί η καπιταλιστική κερδοφορία.

β) Από την επιβράδυνση της οικονομίας που προϋπήρχε της εμφάνισης του κορονοϊού και οδηγεί σε μια νέα κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου στην Ευρωζώνη και διεθνώς. Ο κορονοϊός δε δημιούργησε, αλλά επιτάχυνε αυτήν την πορεία που θα αυξήσει κατακόρυφα την ανεργία και τη φτώχεια.

γ) Από την αξιοποίηση της νέας κατάστασης ως «ευκαιρίας» να περάσουν αντεργατικά μέτρα, αντιδραστικές ρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις και νέα μέτρα καταστολής και περιορισμού των λαϊκών ελευθεριών, ακόμα και απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Όλα όσα ζούμε δεν αποτελούν «φυσικά» φαινόμενα, αλλά συνέπειες της υποχρηματοδότησης και εμπορευματοποίησης της υγείας, συνέπειες ενός κοινωνικού-οικονομικού συστήματος που δεν κινείται με κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, αλλά με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος και την πολύπλευρη κρατική υποβοήθησή του, τόσο στον κλάδο της υγείας όσο και σε όλους τους υπόλοιπους κλάδους. Έχοντας αυτό το DNA, ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει την προστασία από τα κάθε είδους φυσικά φαινόμενα όπως του επιβάλλει η ίδια του η φύση: Ως ένα «κόστος» το οποίο αξίζει να αναληφθεί μόνο στο βαθμό που δεν έρχεται σε αντίθεση με την «καρδιά» αυτής της κοινωνίας, την καπιταλιστική κερδοφορία και την κρατική υποβοήθησή της. Έτσι, παρά την προσπάθεια των αστικών επιτελείων να πείσουν περί του αντιθέτου, η πραγματικότητα είναι ότι για άλλη μία φορά αποδείχτηκε πως αυτό που κυριολεκτικά σκοτώνει δεν είναι οι ασθένειες και τα φυσικά φαινόμενα (είτε μιλάμε για πλημμύρες είτε για πυρκαγιές είτε για σεισμούς), αλλά ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Όσον αφορά τα ανακοινωθέντα κυβερνητικά μέτρα, κριτήριο κι εδώ δεν είναι η διασφάλιση των θέσεων εργασίας, των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, αλλά η διασφάλιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, σε συνθήκες που δέχεται –τουλάχιστον στους περισσότερους κλάδους– πιέσεις. Το πώς «μεταφράζονται» τα κυβερνητικά μέτρα από τις επιχειρήσεις φαίνεται από το ότι ήδη έχουν αρχίσει οι απολύσεις, οι μειώσεις ή καθυστερήσεις μισθών, η επιβολή «ευέλικτων» ωραρίων, η ανάκληση αδειών και ρεπό ακόμα και σε εργαζόμενους που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, οι απλήρωτες υπερωρίες στα σούπερ μάρκετ κλπ. Μέσα στο Μάρτη έγιναν πάνω από 40.000 απολύσεις.

Αλήθεια, πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, όπου ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός θα προσανατόλιζε την κατανομή εργατικού δυναμικού και πόρων στην κατεύθυνση της έρευνας και παραγωγής ιατρικών υλικών φαρμάκου, αλλά και στην πλήρη κάλυψη των υγειονομικών αναγκών του λαού;