Κρύο και θλιμμένο το σούρουπο σήμερα στους αδειανούς δρόμους της πόλης, 22 του Απρίλη και το ξύλο πάει στο φουλ, βλέπετε το πετρέλαιο μας τελείωσε, μετά τα μνημόνια. Η συνάντηση με μικρομαγαζάτορα που έχει βιώσει στο πετσί του το κλείσιμο των εργοστασίων της Ημαθίας, πριν από χρόνια. Νοικοκύρης και λεβέντης με πολλή προσωπική εργασία, μαζί με τη Μαρία του, αξιώθηκε να βγάζει ένα μεροκάματο στον καφενέ του. Βδομάδες κλειστός, ο Τάκης. “Έχω άγχος για πρώτη φορά στη ζωή μου. Τι θα κάνω με τους λογαριασμούς και τα πάγια έξοδα που τρέχουν; Κι αν ανοίξουμε, θα ξανάρθει ο κόσμος; Ποιος αλήθεια άραγε θα γνοιαστεί για τον Τάκη, για τον κάθε Τάκη της πατρίδας μας; Οι βολεμένοι που μοιράζουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στα media, για να τα ελέγχουν και.... τηλεκαταρτίζουν επιστήμονες προς δόξαν τον διαφόρων μεσαζόντων του χώρου;  Η επόμενη μέρα θα είναι πολύ σκληρή για τους μικρούς επαγγελματίες και εμπόρους μας. Για τους αγρότες μας που στενάζουν, για όλο τον ελληνικό λαό, που δεν προσκυνά σε στοές και αμερικάνικα think tank. Δεν είμαστε στο τέλος της αρχής, όπως είπε ο Χαρδαλιάς, κλέβοντας το γνωστό λόγο του Τσώρτσιλ, αλλά στο τέλος του τέλους. Των εργαζομένων, των αγροτών και των μικρών επιχειρήσεων. Δεν θα αντιδράσουμε ούτε τώρα; Ως πότε θα βολευόμαστε με ψίχουλα και δωρεάν...θεάματα;