Κάθε χρόνο, με τον ερχομό της Άνοιξης, ζούμε το… «Μέγα θαύμα της ζωής» έτσι όπως χαρακτηρίζουμε την αναγέννηση της φύσης.
Και, πριν καλά - καλά συμπληρωθούν οι 29 ημέρες που δικαιούται ο Φλεβάρης, εν έτη 2020, κοιτώντας τον κάμπο της Βέροιας που απλώνεται με περίσσια μεγαλοπρέπεια κάτω από την βεράντα του σπιτιού μου, αντικρίζω και πάλι τις πολύχρωμες και ανθοστόλιστες ροδακινιές που καταλαμβάνουν την μεγαλύτερη από την συνολική έκτασή του.
Σήμερα, 17 Απριλίου, ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής και λίγο πριν από την ολοκλήρωση του θείου δράματος, το τοπίο που έβλεπα δύο περίπου μήνες νωρίτερα, άλλαξε σκηνικό. Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του, αντικρίζει μόνο ένα χρώμα σ' όλες τις αποχρώσεις του. Παντού κυριαρχεί το πράσινο που γαληνεύει την ψυχή και ξεκουράζει τα μάτια των ανθρώπων.
Όμως, παρ' όλο που, πολλές φορές στο παρελθόν, έζησα την ίδια εικόνα, είναι η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο έντονα τη μαγεία της ομορφιάς του τοπίου, και τη δύναμη του θαύματος που περικλείουν μέσα τους παρόμοιες εικόνες.
Στην προσπάθειά μου να μαντέψω την αιτία που σαγήνευσε το ενδιαφέρον μου για τα ευχάριστα συναισθήματα που σήμερα, για πρώτη φορά, έζησα, διέκρινα τρεις παράγοντες που δημιούργησαν την διαφορά των συναισθημάτων μου, μεταξύ των ετών του παρελθόντος και του σήμερα.
Ο πρώτος παράγοντας, είναι τα 77 χρόνια που κουβαλώ στους ώμους μου και με αναγκάζουν να βλέπω τη ζωή από άλλη οπτκή γωνία και με διαφορετική ματιά.
Ο δεύτερος κατά σειρά προτεραιότητας, παράγοντας είναι ο φόβος του κινδύνου που απειλεί τη ζωή μας, λόγω της ραγδαίας εξάπλωσης του νέου κορωνοϊού.
Σαν τρίτο και τελευταίο παράγοντα, ο οποίος επηρέασε αρνητικά τον ψυχισμό όλων των ανθρώπων, κατατάσσω τα αυστηρά αλλά αναγκαία για την προστασία μας, περιοριστικά μέτρα, που έλαβε έγκαιρα η κυβέρνηση της χώρας.
Ας ελπίσουμε ότι το μήνυμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου που περιμένουμε, θα νικήσει τον εχθρό που μας απειλεί με θάνατο, προς δόξα της αιώνιας ζωής που μας χάρισε ο Χριστός με την Ανάστασή του.
Όμως, αυτή η μεροληπτική προς τους ανθρώπος θεϊκή προσφορά, δημιούργησε σε μένα την ανάγκη να μοιραστώ με τους αναγνώστες αυτού του πονήματος, μια σκέψη που πέρασε σαν αστραπή απ' το μυαλό μου. Τι θα έλεγα σ' έναν Κορωνοϊό, αν «λέει» αποκτούσα τη δύναμη να συναντηθώ και να συνομιλήσω μαζί του. Αν ποτέ μπορούσε αυτό να συμβεί, θα του έλεγα: «Εξαιτίας σου κλειστήκαμε στα σπίτια για ν' αποφύγουμε αυτούς που σε μεταφέρουν από τον έναν στον άλλο, αφού μόνος σου δεν μπορείς να κάνεις ούτε βήμα. Δεν κυκλοφορούμε - δεν διασκεδάζουμε, ακόμα και στις εκκλησίες μας δεν πηγαίνουμε για να ζητήσουμε την προστασία των Αγίων μας, από τον άπληστο πατέρα σου τον «Σατανά».
Όμως αυτός, γνωρίζει πολύ καλά, ότι μαζί μ' εμάς, σαν άνθρωπος κι αυτός που είναι, κι αυτός μαζί μας θα πεθάνει. Γι' αυτό πολύ μη χαίρεσαι. Ο ίδιος θα φροντίσει να σε ξεκάνει.
Βέροια 17-4-2020
Μουρατίδης Κων/νος
