Ο Γερμανός Νομπελίστας Λογοτέχνης Έρμαν Έσσε (1877-1962), στο γοητευτικό όσο και συναρπαστικό Μυθιστόρημα του «Ο λύκος της στέπας» (Εκδ. Καστανιώτη, Μτφρ. Γιάννης Κωστόπουλος, Αθήνα 1983, Επανεκδόσεις 1990, 1998, 2007), επιχειρεί ένα ανελέητο μαστίγωμα της αστικής κοινωνίας.

Ο Έρμαν Έσσε υπήρξε ειρηνόφιλος σε όλη του την ζωή, ενώ κεντρικό θέμα στα έργα του αποτελεί η υπαρξιακή και θρησκευτική προβληματική του ανθρώπου. Για το πλούσιο έργο του τιμήθηκε το 1946 με το Βραβείο Γκαίτε και το Βραβείο Νόμπελ.

Ο Έσσε ακολουθεί τον αφορισμό του Φρόϋντ, που έλεγε πως «ο πολιτισμός είναι πηγή δυστυχίας», και αναρωτιέται γιατί. Στην δική του απάντηση, «Ο λύκος της στέπας» (1927) αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ της αστικής τάξης, καθώς αποδείχνει ότι ο πολιτισμός της υποκρισίας, του ευνουχισμού, της εκμετάλλευσης, της ρηχότητας και της χρυσωμένης επιφάνειας, αλλοτριώνει τον άνθρωπο και σκοτώνει την γνησιότητα των βαθύτερων αισθημάτων του.

Στο μυθιστόρημα του Έσσε, ο κεντρικός ήρωας ο Χάρυ, πασχίζει να έρθει σε επαφή με την βαθύτερη φύση του. Στην προσπάθειά του να την αναστήσει για να βρει τα πιο γνήσια αισθήματά του, θα εξεγερθεί ενάντια σε κοινωνικούς συμβιβασμούς και στερεότυπα, αλλά θα πληρώσει το βαρύ τίμημα, που είναι η καταδίκη του στην απομόνωση και την απόλυτη μοναξιά.

Δ. Ι. ΚΑΡΑΣΑΒΒΑΣ