’Άραγε θα ακούσω το παιδί μου να με φωνάζει μαμά; Καημό το έχω.’’ μου είπε…. Και τότε της απάντησα’: ‘Έτσι θα ονομάσουμε το σύλλογο….να βρούμε ένα ακρωνύμιο να το προτείνουμε στους γονείς…’’ Ήταν το 2015 ύστερα από μία συνέλευση γονέων του ειδικού σχολείου Βέροιας και μέσα σε ένα αυτοκίνητο όπου βρίσκονταν δυο μανούλες με παιδιά στο φάσμα όπου έγινε ο παραπάνω διάλογος.. . και έτσι …γεννήθηκε η Μ.Α.μ.Α …Μέριμνα Ατόμων με Αυτισμό ….Ομόφωνα αποφασίστηκε από όλους μας να δοθεί αυτό το όνομα στο σύλλογό μας σαν φόρος τιμής στη μητέρα που μεγαλώνει παιδί ή παιδιά στο φάσμα μη λεκτικά… που δεν μπορούν την φωνάξουν με το πιο γλυκό όνομα του κόσμου…μαμά…
Χρόνια πολλά στις μάνες που άκουσαν τη διάγνωση του παιδιού τους και φάνηκαν δυνατές, μάζεψαν τα κομμάτια τους και συνέχισαν…αποδέχθηκαν το παιδί τους γι αυτό που είναι…έτσι όπως είναι…
Χρόνια πολλά στις μάνες που είναι και πατέρας μαζί μεγαλώνοντας με αξιοπρέπεια τα παιδιά τους και δεν το βάζουν κάτω…
Χρόνια πολλά στις μάνες που έχουν ανεξάντλητη υπομονή ,ελπίδα ,δύναμη, θάρρος ώστε να φέρουν εις πέρας τη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνουν …
Χρόνια πολλά σε εκείνες τις μάνες που θα έδιναν και τη ζωή τους προκειμένου να δουν τα παιδιά τους να κάνουν αυτά τα αυτονόητα και δήθεν ενοχλητικά που κάνουν τα άλλα παιδιά…
Χρόνια πολλά στις μάνες που επιλέγουν να ελπίζουν …όταν η ελπίδα χάνεται..
Χρόνια πολλά στις μάνες που δεν βλέπουν το παιδί τους που έχει αυτισμό ..αλλά τον επίγειο άγγελό τους…
Χρόνια πολλά στις μάνες που χαμογελούν ακόμα και όταν μέσα τους κλαίνε γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή….
Χρόνια πολλά στις μάνες που βίωσαν τον ρατσισμό και τον αποκλεισμό ακριβώς επειδή μεγαλώνουν παιδί στο φάσμα….
Χρόνια πολλά στις μάνες που προσπαθούν με αξιοπρέπεια να αποδείξουν ότι το παιδί τους δεν υστερεί από τα υπόλοιπα και ότι έχει τα ίδια δικαιώματα όπως όλα τα παιδιά του κόσμου και δεν είναι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες…. Είναι ένα παιδί που έχει μια και μόνο ανάγκη…. την ίδια που έχουν όλα τα παιδιά του κόσμου: ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ!
Χρόνια πολλά στις μάνες που όλα τα ‘σ’αγαπώ’ του κόσμου τα λένε τα μάτια των παιδιών τους που δεν έχουν άλλον τρόπο να το δείξουν…
Χρόνια πολλά στις μάνες που τα παιδιά τους έχουν κρυμμένες τις λέξεις στην καρδιά τους…
Xρόνια πολλά σε εκείνες τις μάνες που είναι το φως στα ‘σκοτάδια΄ των παιδιών τους…
Χρόνια πολλά στις μανούλες της Μ.Α.μ.Α αλλά και σε όλες τις μάνες που αγωνίζονται να φτιάξουν έναν κόσμο διαφορετικό, έναν κόσμο καλύτερο για τα παιδιά τους
Και να θυμάστε αγαπημένες μου ότι… Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σε αυτόν τον κόσμο είναι αυτοί που σηκώνονται ,αναζητούν τις συνθήκες που θέλουν...κι αν δεν τις βρουν ,τις διαμορφώνουν μόνοι τους..
Ελένη Γεωργιάδου-Στεφανάκη ,μητέρα εφήβου με αυτισμό, ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του συλλόγου Μέριμνας Ατόμων με Αυτισμό
