Χθες αποχαιρετήσαμε ένα γίγαντα της πόλης μας. Μία τεράστια, αιφνίδια, συγκλονιστική απώλεια για την πόλη, τους φίλους του, τους οικείους του.

Γιατί πραγματικά ο Δημήτρης Γκίμας, ήταν ένα τεράστιο μέγεθος για το μπάσκετ της πόλης μας. Ανιδιοτελής, παθιασμένος εργάτης, με μεγάλη προσφορά στον αθλητισμό, τη νεολαία της πόλης μας κι όχι μόνο.

Σεμνός, προσηνής, αγαπητός, έντιμος, οξυδερκής, χαμηλών τόνων, αλλά και ταυτόχρονα ένας άνθρπος που μετατρέπονταν σε παθιασμένο λιοντάρι μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Ο (πάντα έτοιμος) "Τζίμης" μαζι με τους συνεργάτες του να οργανώσει, να σχεδιάσει, να κατευθύνει, να υλοποιήσει, να χτίσει ομάδα, αλλά και να διαμορφώσει αθλητές ανθρώπους χρήσιμους για την κοινωνία.

Ένας ολοκληρωμένος, συγκροτημένος άνθρωπος, με άποψη και θέσεις για ευρύτερα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά θέματα. Αλλά η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν το μπάσκετ.

Ζούσε για αυτό το άθλημα.

Αναμφίβολα η αιφνίδια απώλεια του Δημήτρη Γκίμα δημιουργεί ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Όμως μένουν σ' όλους εμάς που τον γνωρίσαμε και τον ζήσαμε ολοζώντανες οι παρακαταθήκες και το όραμα του. Το δε χρέος αυτό βαραίνει πρώτα τους άμεσους συνεργάτες του, αλλά και όσους ενέπνευσε μέσα από την πορεία του υπηρετώντας τον αθλητισμό. Αυτό, λοιπόν, το φορτίο πρέπει να αναλάβουν οι συνεργάτες του, οι φίλου του, με μεγαλύτερο πάθος και πείσμα για ν' αναι πάντα όρθιος ο γίγαντας και το όραμα του.

Όμως κοντά σ' όλα αυτά και η Δημοτική αρχή της πόλης μας πρέπει να βρει τον τρόπο για να κρατήσει μόνο ως ελάχιστο φόρο τιμής προς αυτόν την τεράστια προσφορά του στη νεολαία και την προβολή της ΒΕΡΟΙΑΣ.

Αλλά και για να μαθαίνουν οι νεώτεροι έχοντας ένα πρότυπο ανθρώπου, δασκάλου, αθλητή, προπονητή. Καλό ταξίδι Δημήτρη... Τιμή μου που είχα την τύχη να σε γνωρίσω. Και θα σε θυμάμαι πάντα!

Τάσος Σιδηρόπουλος