Αντί να διαμαρτυρόμαστε και να μεμψιμοιρούμε, θα μπορούσαμε να δοκιμάζουμε ριζικά, να θέτουμε ερωτήματα.
Κ. Αξελός
Η αναγκαία συνθήκη είναι και ικανή;
Η Ελλάδα νικά τον κορονοϊό, όπως και η Κύπρος, όπως και το σύνολο των χωρών της Βαλκανικής (Μάλιστα η Σλοβενία είναι η πρώτη που ανακήρυξε προχθές, 15 Μαΐου, το τέλος της πανδημίας στην επικράτειά της.) όπως και η Κάτω Ιταλία και Σικελία! Ένας απλός πολίτης σκέφτεται πως νίκη σε αυτή την περίπτωση σημαίνει, πως ξεπερνάς την πανδημία σχετικά ανώδυνα, δηλαδή με το μικρότερο δυνατό κόστος σε ανθρώπινες ζωές και περιορίζεις τη διάδοσή του ιού κοντά στο μηδέν (επί το επιστημονικό με «R-naught» ή R0<0,5).
Ουσιαστικά, όπως μας λένε οι γιατροί, δεν υπάρχουν ακόμα φάρμακα για την άμεση, ούτε εμβόλια για τη μακροπρόθεσμή θεραπεία από τον κορονοϊό. Μένει ως, ΑΝΑΓΚΑΙΑ συνθήκη που λέμε στα μαθηματικά, για την αντιμετώπιση του -επιλέχτηκε από το σύνολο σχεδόν των κυβερνήσεων του κόσμου, πλην Λακεδαιμονίων- η καραντίνα ή το «lockdown» όπως ονομάστηκε, με διάφορες παραλλαγές και με τις γνωστές και άγνωστες παρενέργειες (ανεργία στις ΗΠΑ- και όχι μόνο- πάνω από 20%, χιλιάδες τόνοι προϊόντων σαπίζουν και θάβονται, κάμερες στα σχολεία, αλλά και μείωση της εγκληματικότητας στην Ιταλία κατά 90% κλπ). Ωστόσο, αυτή δεν αποδείχτηκε και ΙΚΑΝΗ συνθήκη για το σύνολο των χωρών του κόσμου, όπως για τις αναπτυγμένες, δηλαδή δεν αποδείχτηκε αρκετή, έτσι ώστε, να πούνε πως πέρασαν με ικανοποιητικό τρόπο τη δοκιμασία της 1ης φάσης της πανδημίας. Αυτό, γιατί το φαινόμενο καθορίζεται, όπως εμείς διαβάζουμε τα στοιχεία, από περισσότερους του ενός παράγοντες. Γι αυτό κυρίως βλέπουμε και μια μεγάλη απόκλιση μεταξύ χωρών που πήραν ταυτόχρονα ή με ελάχιστη διαφορά τα ίδια μέτρα.
Έτσι, όσοι παρακολουθούν την εξέλιξη της πανδημίας, τους αριθμούς και τους χαρακτηριστικούς πίνακες και προσπαθούν να τους ερμηνεύσουν χωρίς προκαταλήψεις και σκοπιμότητες άσχετες με την επιστήμη, έχει διαμορφωθεί η εξής εικόνα:
Η ομάδα των πλέον αναπτυγμένων χωρών, με Ηνωμένες Πολιτείες , Γερμανία , Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία , Ιταλία (που ανήκουν και στους G7), Ρωσία, Ισπανία κλπ να ποζάρει -με μεγάλη μάλιστα διαφορά- στις πρώτες θέσεις κρουσμάτων σε απόλυτους αριθμούς (κατά την ταπεινή μας γνώμη, μπορούσαν να περιορίσουν σε κάποιο βαθμό το φαινόμενο -κάποιες το κατάφεραν ενώ άλλες με «υπεροψίαν και μέθην» ξέφυγαν κατά πολύ- αλλά όπως έδειξε η ίδια η ζωή σε καμία περίπτωση να το αποφύγουν. Πληρώνουν μάλλον τα επίχειρα της μεγάλης και άναρχης κατά βάση ανάπτυξης, κυρίως των πόλεων τους, που ρυθμίζει η ανεξέλεγκτη αναζήτηση κέρδους και προσωπικού οφέλους, όπως και οι απελευθερωμένες αγορές μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. Δεν θα ήταν υπερβολικό να είχε ονομαστεί ιός που χτυπάει σε προτεραιότητα, τις υπεραναπτυγμένες περιοχές και χώρες.)
Υπάρχει και η άλλη ομάδα, των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών (με ελάχιστες και πάλι εξαιρέσεις) στην οποία ομάδα εντάσσεται και η χώρα μας, με πολύ μικρότερους αριθμούς κρουσμάτων-θυμάτων. Αν το εξειδικεύσουμε ακόμα περισσότερο είναι λογικό να τη δούμε είτε μέσα από την οικογένεια των Βαλκανίων (Ρουμανία 31η, Σερβία 43η , Ελλάδα 62η , Κροατία 64η , Βοσνία 73η , Βουλγαρία 81η, Αλβανία 92η, κλπ) είτε από τη θέση που κατέχει στους πίνακες που καθημερινά δημοσιεύονται (Βλέπω αυτούς του: New York Times στις αρχές Μαΐου : Καζακστάν 59η, Ουγγαρία 61η, Ελλάδα 62η , Κροατία 64η κλπ) Με την προϋπόθεση βέβαια πως οι αριθμοί, έστω κατά προσέγγιση, είναι πραγματικοί.
Τυχαίο για την πατρίδα μας ή το γεγονός έχει μια ξεχωριστή σημασία; Ακόμα και σε έργα λογοτεχνικά ή κινηματογραφικά, πόσο μάλλον στα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα, δεν νοιώθει κανείς δυσφορία, όταν αυτά ακολουθούν ένα σύνθετο, επινοητικό μεν αλλά λογικό σχέδιο. Το τυχαίο και παράδοξο, χωρίς ειρμό και εύλογη αιτία, αποτελεί ίδιον των χαμηλής ποιότητας έργων. Η καθαρή λοιπόν, η άδολη, η φυσική σκέψη, μας οδηγεί να συσχετίσουμε τους αριθμούς και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα που ερμηνεύουν πειστικά την πραγματικότητα και όχι σε τέτοια που δημιουργούν μια θολή ή ψευδή εικόνα (είτε από αβλεψία είτε από παρόρμηση είτε από πρόθεση).
Η εις άτοπον απαγωγή
Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση εργασίας προς περαιτέρω διερεύνηση του φαινομένου: Έστω, ότι ο συνολικός αριθμός των κρουσμάτων κατά πρώτον και των θυμάτων κατά δεύτερον, μέχρι και πριν λίγες ημέρες (8/5/2020) καθορίστηκε αποκλειστικά και μόνον από τα μέτρα που πήρε η κάθε χώρα προκειμένου να αποτρέψει την πανδημία.
Συμπέρασμα: Οι λοιμωξιολόγοι ΗΠΑ, Ιταλίας, Ισπανίας, Γερμανίας, Βρετανίας, Γαλλίας και όλων εν γένει των αναπτυγμένων χωρών, καθηγητές φημισμένων πανεπιστημιακών κέντρων, που πρότειναν μέτρα είναι ανεπαρκείς. Οι αντίστοιχοι ηγέτες τους που πήραν τις αποφάσεις είναι ανίκανοι (για κάποιους από αυτούς θα το δεχόμασταν ευχαρίστως και πολύ πριν την εμφάνιση του κορονοϊού, διότι αποτελούν δημιουργήματα ισχυρών του χρήματος και των ΜΜΕ και όχι της ελεύθερης και ανόθευτης βούλησης των λαών, αλλά αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα).
Οι λοιμωξιολόγοι Ελλάδας, Σλοβενίας, Κροατίας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Αλβανίας κλπ είναι επαρκείς (ίσως και άξιοι για βραβείο Νόμπελ!) και οι αντίστοιχοι ηγέτες τους (δεν έχουμε κάποιο βάσιμο λόγο να πούμε πως ισχύει γι αυτούς κάτι διαφορετικό από ότι για τους προηγούμενους ) ικανοί και αποφασιστικοί. Φαντάζει παράλογο αν όχι αστείο! Όπερ άτοπο, θα λέγαμε στα μαθηματικά. Με τη μέθοδο της, εις άτοπον απαγωγής, για όσους την έχουν διδαχθεί και δεν την έχουν ξεχάσει, αποδεικνύεται πως η παραπάνω υπόθεση σαφώς και δεν ισχύει.
Κώστας Καραγιάννης, Φυσικός
Συνεχίζεται...
