Τριάντα τρία χρόνια πέρασαν από τη βραδιά της 14ης Ιουνίου του 1987, τη βραδιά της απίστευτης χαράς των Ελλήνων, όταν η εθνική μας ομάδα στο μπάσκετ κατακτούσε το eurobasket απέναντι στην πανίσχυρη ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης. Με το Γκάλη, το Γιαννάκη, το Φιλίππου και τα άλλα παιδιά λοιπόν! Ποιός...50άρης δεν θυμάται  την αγκωνιά του γίγαντα Τσατσένκο στο Γιαννάκη, τα απίστευτα καλάθια του Γκάλη, του Φιλίππου, του Ρωμανίδη, του Φασούλα. Και φυσικά τον Αργύρη Καμπούρη, που εκτέλεσε τους Σοβιετικούς με δύο βολές στο τέλος του αγώνα. 103-101 έγραψε το ταμπλό υπό τους ήχους του the eye of the tiger των Survivor. Τριάντα τρία χρόνια μετά η χώρα μας αναζητά πορεία περηφάνιας, πνιγμένη μέσα στα μνημόνια, τις τουρκικές προκλήσεις και τον...κορωνοϊό, όπου «πήγαμε καλά», όπως περηφανεύονται όλοι όσοι, πολιτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, σιτίζονται από τον κρατικό κορβανά. Την ίδια στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις χάνονται στην οικονομία μας. Ένας «Γκάλης» θα βρεθεί, άραγε, να πάει τη χώρα μπροστά;